Συναίσθημα ενοχλητικό, δύσκολα διαχειρίσιμο, δυσβάσταχτο πολλές φορές για όλες τις ηλικίες. Πόσο μάλλον για τα παιδιά που ο παρορμητισμός είναι έντονος. Γι’αυτό και συχνά ακολουθεί η φράση «Μικρό είναι, μη δίνεις σημασία.» Κι όμως είναι ακριβώς η στιγμή που πρέπει να δοθεί η μεγαλύτερη γιατί ο θυμός είναι ο συναγερμός της ψυχής, μια φωνή που σου φωνάζει πως τα όρια σου παραβιάστηκαν, η αξιοπρέπεια σου λαβώθηκε, μια μεγάλη σου επιθυμία δε βρήκε τον δρόμο της εκπλήρωσης ή μια μεγάλη απώλεια σου χτύπησε την πόρτα. Ακριβώς τη στιγμή που το παιδί μας θυμώνει, είναι η στιγμή που πρέπει να ψάξουμε την αληθινή αιτία, γιατί η αντίδρασή του είναι ουσιαστικά η φωνή που σας φωνάζει να το βοηθήσετε, η φωνή της απελπισίας του να δεχτεί αυτό που του συμβαίνει. Δίκιο ή άδικο. Είναι η στιγμή που πρέπει να θυμηθούμε πως εμείς είμαστε οι ενήλικες, οι παλιές καραβάνες που πρέπει να του δείξουν το δρόμο της διαχείρισής του θυμού και όχι να μπούμε σε μια ανούσια κόντρα μαζί του. Σαφώς και δεν πρέπει να τον κατευνάσουμε κάνοντας το καπρίτσιο του, γιατί τότε ο επόμενος θυμός θα είναι σίγουρα η αρχή ενός μοτίβου χειραγώγησης που δε θα το βγάλει κάπου καλά στη ζωή του.
Είναι σημαντικό να επιδιώκουμε στη ζωή το παιδί μας να αποκτήσει «ενσυναίσθηση» και θα μιλήσουμε σε επόμενα άρθρα γι’αυτό. Το να καταλαβαίνει τα συναισθήματα που νιώθει είναι δύναμη γιατί είναι η αρχή στο να αρχίσει να τα διαχειρίζεται και να καταλαβαίνει και αυτά των άλλων.
Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματα μας γιατί αποτελούν αυτόματη αντίδραση του είναι μας στα γύρω ερεθίσματα, ωστόσο είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, για το πώς θα τα διαχειριστούμε. Επομένως γνωρίζοντας το παιδί τι του συμβαίνει και ψάχνοντας την πηγή του θυμού, γλυτώνει από πολύ πόνο και οργή. Και είναι στο χέρι μας να το εκπαιδεύσουμε.
Όλες οι θρησκείες και οι αρχές φιλοσοφίας συγκλίνουν στο γεγονός πως ο πόνος δημιουργείται από τη μη πραγματοποίηση κάποιας ανάγκη επιθυμίας μας. Όταν λοιπόν η επιθυμία αυτή είτε πραγματοποιηθεί είτε την εγκαταλείψουμε, τότε ο πόνος υποχωρεί. Το ίδιο και ο θυμός που προκαλείται γιατί δεν έγινε κάτι που θέλαμε ή γιατί κάποιος μας πρόσβαλε και δε μας υπολόγισε όσο μας αξίζει. Και όσο θα μπορούμε να ελέγχουμε τις επιθυμίες μας και όσο θα πιστεύουμε στον εαυτό μας και δε θα είμαστε έρμαια της αποδοχής του άλλου, τόσο θα έχουμε τον έλεγχο του θυμού και της ζωής μας!
Εύκολο; Καθόλου. Θέλει χρόνια δουλειάς, γι’αυτό όσο πιο νέος ξεκινήσεις τη δουλειά, τόσο το καλύτερο. Μαθαίνοντας στο παιδί να έχει ένα εσωτερικό σημείο απόδοσης και όχι να αποδίδει πάντα την ευθύνη στους άλλους, του δίνουμε τη δύναμη να ελέγχει ακόμη και δύσκολες καταστάσεις.
Και θα μου πείτε, «Μα είναι δυνατόν να μη θυμώνουμε;» Όχι, δεν είναι ανθρώπινο. Είναι εφικτό όμως να το ελέγχουμε. Να επιλέγουμε το πώς θα αντιδράσουμε. Πάντα; Όσο μπορούμε, γιατί διαφορετικά είναι ο δρόμος για τα αυτοάνοσα ή για μοιραία λάθη και απώλειες!
Εσείς, θα μου πείτε «το καταφέρνετε» ή «δάσκαλε που δίδασκες;» Θα σας απαντήσω ειλικρινά : «Κάποιες φορές «Δάσκαλε που δίδασκες!» Λένε για μένα πως έχω απίστευτη υπομονή. Πιστέψτε με όμως, μπροστά στο άδικο και στην αγένεια διαλύομαι και γίνομαι άγριο λιοντάρι στο κλουβί. Αργώ να θυμώσω, μα σαν γίνει, δύσκολα μαζεύομαι, αλλά μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, θα παλεύω να το πολεμώ.
Δώστε στα παιδιά σας τη δύναμη να κυριαρχούν σε αρνητικά συναισθήματα. Ακριβώς τη στιγμή που δεν τ’αναγνωρίζετε, είναι η στιγμή να τα γνωρίσετε σε βάθος και να τα βγάλετε από το σκοτάδι στο φως! Αυτό τους αξίζει! Δείξτε τους τον δρόμο.
Μια ιστορία για τον θυμό και την αγάπη. Γκάντι
Τεχνική για διαχείριση του θυμού
Τεχνικές διαχείρισης και παιχνίδια
Για οτιδήποτε αφορά στους συνδέσμους, στους οποίους σας παραπέμπουμε, ή σε διαφήμισή τους, δε φέρουμε καμία ευθύνη ούτε έχουμε ίδιον όφελος.
Υπεύθυνη στήλης : Δρ. Εύη Κουγιουμτζή
