Το ακόλουθο κείμενο εμπνεύστηκε από έναν διαγωνισμό συγγραφής στον οποίο και δεν στάλθηκε ποτέ … Με αφορμή λοιπόν την Εθνική επέτειο της 17ης Νοεμβρίου 1973 αποφασίσαμε να το αναρτήσουμε ως άρθρο στο πρώτο τεύχος του περιοδικού μας . Καλή ανάγνωση !   ( Πρέπει να σημειωθεί πως ορισμένα  γεγονότα καθώς  και η έκβαση αποτελούν μυθοπλαστικά στοιχεία )         

      » ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ» 

Οι μισοί από τα ανδροπαλίκαρα των Πανεπιστημίων είχαν ήδη στρατολογηθεί. Τα μισά από τα αδέλφια μας εκπαιδευόταν για την ένταξη τους στα ελληνικά  στρατιωτικά τάγματα .Τρία σχεδόν χρονιά πριν, ένας άλλος αδελφός μας, αυτοπυρπολήθηκε, μπροστά στα ματιά όλων στην πλατεία Ματεοτι της Γένοβας , περιλούζοντας το σώμα του με βενζίνη και φωνάζοντας καθώς καίγονταν, πως το έκανε για την ελευθερία της Ελλάδος.

Αρκετά! Πώς μπορούν να στερούν τη ζωή μας ; Με ποιο δικαίωμα καταστρέφουν το μέλλον μας και ισοπεδώνουν κάθε ελπίδα μας,  κάθε όνειρό μας ; Είμαστε όλοι αδέλφια, θα μπορούσαμε να είμαστε τα παιδιά τους. Έχουμε το ίδιο αίμα και εκείνοι χύνουν το δικό μας, αψηφώντας πως είναι και δικό τους!

Έπρεπε να γίνει κάτι άμεσο και δραστικό.  Η χούντα και η δικτατορία δεν είναι χαρακτηριστικά της Ελλάδος,  δεν είναι αυτά που μας δίδαξαν και μας διδάσκουν εδώ και χρόνια. Γιατί η Ελλάδα είναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Κανένας δε μπορεί να μας στερήσει ό,τι  η ζωή μας χαρίζει, εκτός από την ίδια τη ζωή. Πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλη αυτή την ιστορία. Πρέπει τα παιδιά της Ελλάδος να αρχίσουν να ξαναβλέπουν έναν ελεύθερο κόσμο, μια πατρίδα, μια μεγάλη κοινή μητέρα, που κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν πίσω από καπνούς χιλιάδων δακρυγόνων!

Έτσι και έγινε …Σήμερα 17 Νοεμβρίου 1973 και ώρα 7 όλοι εμείς οι φοιτητές της Νομικής Σχολής Αθηνών αποφασίσαμε να καταλάβουμε το κτίριο της σχολής μας . Τα αδέλφια  μας δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν μαθήματα και να ακολουθήσουν τα όνειρά τους.  Έτσι λοιπόν κι εμείς αρνούμαστε να μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα. Έχουμε λόγο ,έχουμε αιτήματα, έχουμε όλοι έναν κοινό σκοπό. Μια ελεύθερη Ελλάδα, έναν ελεύθερο ελληνικό λαό .. εμείς είμαστε το μέλλον σου, Ελλάδα… Κι όμως. Το παρόν σου δεν μας επιτρέπει να εφοδιαστούμε κατάλληλα για την ανάνηψή σου ! Αντιδρούμε λοιπόν, αντιδρούμε έντονα και καταλυτικά! Η ταράτσα της Νομικής σχολής κατακλύζεται από τους χιλιάδες διαμαρτυρόμενους φοιτητές της , ζητάμε  ανάκληση του νόμου που έχει πάρει μακριά  μας μερικούς από εμάς και θα πάρει κι άλλους πολλούς, αν κανείς δεν υψώσει φωνή, αν όλοι υποταχτούν στην υποτιθέμενη εξουσία τους. Πεινασμένα, βασανισμένα κορμιά αλλά μια ψυχή γεμάτη δύναμη και ελπίδα. Ορθώνουμε ανάστημα και  μαζί απαγγέλουμε από  ψηλά τον όρκο μας . Νεανικές, γεμάτες πυγμή και όνειρα φωνές, ακούγονται  σε όλο τον περίγυρο της σχολής.

Και ξαφνικά…

Ισχυροί ήχοι βομβαρδισμών και ομίχλη από δακρυγόνα γεμίζει το τοπίο τριγύρω . Άλλοι παραπατούν , ζαλίζονται και πέφτουν από ψηλά . Κι εγώ ανήμπορη να περπατήσω, κάθομαι  εκεί  μη γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνω. Ο καπνός είναι ακόμα πυκνός, ώστε τα άψυχα βουτηγμένα στο αίμα  κορμιά των παιδιών αυτών, που ζαλισμένα  έπεσαν από τη ταράτσα, να μη φαίνονται ακόμα καθαρά.  Η φρίκη εμφανίζεται σιγά, δειλά και αργά. Ένα προαύλιο γεμάτο ελληνικό αίμα. Γεμάτο από ανθρώπους που άφησαν την τελευταία τους πνοή αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και όλο το υπόλοιπο έθνος!

Όσοι απέμειναν, κλήθηκαν να ενισχύσουν την ομάδα του Πολυτεχνείου . ‘Έφτασαν κυνηγημένοι στο προαύλιο και οι φοιτητές εκεί τους βοήθησαν να περάσουν τη βαριά σιδερένια πόρτα . Ο ραδιοφωνικός σταθμός , κατασκεύασμα των Ηλεκτρολόγων της σχολής, εκπέμπει συνεχώς. Ένα είναι το κοινό σύνθημα ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ! Οι μαθητές τραγουδούν συντονισμένα τον Εθνικό Ύμνο. Ανασηκώνονται και δακρύζουν προς  τιμήν της χώρας τους .

Νιώθω κάποιον να μου πιάνει το χέρι . Το δικό του τρέμει και είναι υγρό. Υγρό από τα δάκρυα που είχαν μόλις κυλήσει πάνω του. Είναι ‘ Αυτός’ ..’αυτός’ που μαζί ονειρευτήκαμε τη ζωή, ‘αυτός’ που χωρίς να πει λέξη μου λέει  ‘αντίο’ κοιτώντας με μόνο μέσα στα μάτια. Χωρίς να προλάβω να πω λέξη,  μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτου , σε ανύποπτη στιγμή, απίστευτα βουητά αντηχούν στο προαύλιο του πολυτεχνείου. Έπειτα επακολουθούν ουρλιαχτά, κλάματα και φωνές. Τα τανκς κατεδαφίζουν τα πάντα και καταπλακώνουν όσους βρισκόταν τριγύρω. Άνδρες ντυμένοι με στρατιωτικές στολές αρπάζουν όσους πιο πολλούς φοιτητές μπορούν ,τους κλείνουν σε αστυνομικές κλούβες και φεύγουν, ρίχνοντας αδέσποτες τουφεκιές σε όσους τολμούν να πλησιάσουν τα οχήματα. Χιλιάδες νεκρά κορμιά πέφτουν στο ήδη ματωμένο έδαφος και βάφουν με ακόμη περισσότερο ελληνικό αίμα την οδό Πατησίων . Δυο φοιτητές, που κατάφεραν να ξεφύγουν, συνεχίζουν να μεταδίδουν κάθε εικόνα που διαδραματίζεται μπροστά τους, μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού. Όλη η Ελλάδα είναι συγκλονισμένη . Μανάδες αποζητούν τα παιδιά τους . Βγαίνουν απελπισμένες με φωτογραφίες των σπλάχνων τους στους δρόμους. Ρωτούν, όσους εκείνη τη στιγμή τύχαινε να βρεθούν μπροστά τους, αν γνωρίζουν τι μπορεί να απέγιναν τα παιδιά τους . Γυναίκες, ντυμένες στα μαύρα, γονατίζουν κλαίγοντας  σπαρακτικά με λυγμούς στο δρόμο και αγγίζουν την αιματοβαμμένη άσφαλτο. Φωνάζουν και προσεύχονται . Μια γυναίκα αντικρίζει το πτώμα της κόρης της διαμελισμένο ανάμεσα στα ερείπια του κτιρίου , του ίδιου κτιρίου που υποτίθεται πως θα την εφοδίαζε με γνώση για την υπόλοιπη ζωή της. Κι όμως η κατεδάφιση αυτού της έκοψε τα όνειρά της.   Τίποτε όμως δεν έχει τελειώσει… Ένα στρατιωτικό άρμα πλησιάζει τους  απομείναντες στο  προαύλιο . Ένοπλοι άνδρες πετούν δακρυγόνα , οπλίζουν και πυροβολούν τους πάντες. Ένας βροντερός ήχος και μετά… απόλυτο σκοτάδι!

Ξύπνησα την επομένη σε ένα υγρό δωμάτιο νοσοκομείου . Ένιωσα ένα χέρι να αγγίζει την κοιλιά μου. Ήταν η μητέρα μου. Είχε μόλις μάθει για την εγκυμοσύνη μου αλλά και για το γεγονός ότι μετά από την έκρηξη του δακρυγόνου δίπλα μου, δεν θα μπορούσα να ξαναδώ. Αυτό όμως δεν με τρόμαζε… μου αρκούσε που ήταν καλά το παιδί που κουβαλούσα μέσα μου. Μπορεί να μην το έβλεπα ποτέ μου αλλά ήξερα πως σίγουρα θα του μοιάζει και πως εκείνο το” Aντίο” σίγουρα δεν ήταν το τελευταίο … κάποτε θα γυρίσει , κάποτε θα βρεθούμε όλοι εμείς οι φοιτητές της 17ης Νοέμβρη.  Δεν γίνεται να χαθούμε έτσι , κάποια εξήγηση θα υπάρχει .. ή μάλλον έτσι θέλω να πιστεύω. Γιατί στην αδικία, στην εκμετάλλευση,  στην απάνθρωπη κακομεταχείριση και στη επιβολή της εξουσίας με βία δεν υπάρχει εξήγηση. Το μόνο αντίδοτο .. η υπομονή και ελπίδα!                                                                                                                                                                                   Της μαθήτριας Εβελίνας Νατσιούλα