Είμαι ακόμα σοκαρισμένη από το συμβάν της προηγούμενης εβδομάδας. Ουρλιαχτά , φωνές , πανικός, από νυχτερινή εκδήλωση για τον γιορτασμό του κόκκινου φεγγαριού κατέληξε σε ολόκληρη σκηνή εγκλήματος. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ομίχλη σκέπασε όλο τον χώρο του σχολείου και των γύρω τετραγώνων. Κάποιοι φώναζαν άλλοι έκλαιγαν από τον τρόμο και οι καθηγητές προσπαθούσαν να συντονίσουν τους μαθητές οι οποίοι είχαν βγει εκτός ελέγχου. Εν τω μεταξύ εγώ προσπαθούσα να εντοπίσω τις φίλες μου οι οποίες την μία στιγμή ήταν δίπλα μου και την άλλη δεν ήταν. Ξαφνικά άρχισα να ζαλίζομαι και χωρίς να το καταλάβω λιποθύμησα. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την βραδιά, είναι να ξυπνώ σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου περίπου τα μεσάνυχτα με τους γονείς μου δίπλα μου .
Την επόμενη μέρα δηλαδή την Τρίτη δεν πήγαμε σχολείο και επειδή είχα συνέλθει αποφάσισα να πάω να δω την κατάσταση όπου επικρατούσε .Τέσσερα περιπολικά ,τρία πυροσβεστικά οχήματα και ένα ασθενοφόρο βρισκόταν εκεί. Δεν μπορούσα να δω κάτι άλλο καθώς όταν πήγα να πλησιάσω οι αστυνομικοί με απομάκρυναν. Από ότι έμαθα 27 μαθητές είχαν εξαφανιστεί, ανάμεσά τους και δυο συμμαθήτριές μου η Ίριδα και η Αναστασία. Η υπόθεση πήρε μεγάλες διατάσεις τις επόμενες μέρες, με αποτέλεσμα κάποιες υπηρεσίες από την Αθήνα να έρθουν για να μελετήσουν το μέρος. Η υπόλοιπη εβδομάδα κύλισε έτσι με έρευνες για το συμβάν, όμως οι μαθητές έπρεπε να γυρίσουν στο σχολείο και στα μαθητικά τους καθήκοντα ,για αυτό και αποφάσισαν ότι το σχολείο πρέπει να ανοίξει .Όπως συνήθως, πήγα στο σημείο συνάντησης όπου βρίσκομαι με την Κασσιανή, συμμαθήτρια μου και γειτόνισσα μου, όπου πάμε μαζί σχολείο. Άργησε 10 λεπτά κάτι που με έκανε να παραξενευτώ αλλά δεν έδωσα σημασία. Ήταν λίγο χλωμή πράγμα που θεώρησα φυσιολογικό γιατί πιθανό να είχε τρομάξει ακόμα πιο πολύ από εμένα, δεν ξέρω καν πώς βρήκε το θάρρος να ‘ρθει σχολείο. Στον δρόμο μιλάγαμε για όλο το γεγονός και για το πώς περιμέναμε την κατάσταση στο σχολείο. Αυτό που είδαμε όμως ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Το σχολείο ήταν σχεδόν άδειο, οι μαθητές φοβόντουσαν να πάνε στο σχολείο ,το ίδιο και οι γονείς τους να τα στείλουν εκεί . Στην τάξη μου, εκτός από τις 2 μαθήτριες που είχαν εξαφανιστεί, έλειπαν και άλλοι . Από τους 18 είχαν μείνει 12. Η τάξη ήταν αφύσικα ήσυχη ,οι καθηγητές δεν είχαν την ίδια όρεξη για μάθημα. Φοβόντουσαν μήπως είχαν και εκείνοι την ίδια μοίρα με την διευθύντρια, η οποία εξαφανίστηκε στην ομίχλη. Και μπορούσα να καταλάβω ότι το μόνο που ήθελαν είναι να πάνε σπίτι τους που ήταν ασφαλές. Αυτό όμως που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση από όλα ήταν η συμπεριφορά της Νατάσας. Είχε χάσει αυτή την όρεξη της για μάθημα και το χαμόγελο της, βέβαια μια φίλη της είχε εξαφανιστεί αλλά ποτέ δεν την είχα ξαναδεί έτσι στο μάθημα. Σημείωνε κάτι στο τετράδιο της και δεν έδινε καμία σημασία στους καθηγητές όπου μιλούσαν. Στο τέλος έφυγε βιαστικά από την τάξη χωρίς να μιλήσει σε κανέναν. Όπως έφευγα από το σχολείο σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να πάω να της μιλήσω γιατί καταλαβαίνω πως ένιωθε χάλια και ήθελε λίγη συμπαράσταση. Πέρασα από το μαγαζί της μαμάς της όπου πάει κάθε φορά μετά το σχολείο αλλά προς έκπληξη μου δεν ήταν εκεί. Η μαμά της μου είπε πως νόμιζε ότι είχαμε εφτάωρο και εγώ για να μην την ανησυχήσω είπα ψέματα ότι έκατσε για την χορωδία του σχολείου. Έφυγα βιαστικά και πήγα προς το σπίτι μου. Πήρα τηλέφωνο αρκετές φορές την Νατάσα αλλά δεν είχα καμία απάντηση.
Την επόμενη μέρα στο σχολείο με το που την είδα έτρεξα να της μιλήσω. Την ρώτησα που ήταν χθες αλλά πριν απαντήσει το κουδούνι χτύπησε και έπρεπε να πάμε στην τάξη. Το υπόλοιπο της ημέρας με απέφευγε συνεχώς και το χειρότερο ήταν ότι όταν μίλησα με κάποιους φίλους μου από άλλες τάξεις, μου είπαν ότι παρατήρησαν την ίδια συμπεριφορά και σε άλλα άτομα. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά για αυτό και αποφάσισα να στείλω email σε έναν γνωστό μου στην Αθήνα που δούλευε σε μια από τις κρατικές υπηρεσίες που ασχολούνταν με αυτό το θέμα . Περίμενα μια εβδομάδα για την απάντηση η οποία με διαβεβαίωνε ότι όλα είναι υπό έλεγχο και ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, με λίγα λόγια με αγνόησαν εντελώς. Δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι. Και τότε είναι που έμαθα για την λέσχη του μεσονυκτίου.
Η συγκεκριμένη λέσχη υποτίθεται ότι ήταν μια λέσχη όπου τα παιδιά πήγαιναν για να διαβάσουν όλα μαζί στο σχολείο το βράδυ αλλά αυτό όμως φυσικά ήταν μια κάλυψη για τον πραγματικό σκοπό της λέσχης, τον οποίο έμαθα μέσα από διάφορα κουτσομπολιά. Στην πραγματικότητα ήταν μια ομάδα παιδιών όπου προσπαθούσαν να λύσουν αυτό το μυστήριο με την εξαφάνιση των παιδιών και την αλλαγή συμπεριφοράς. Η λέσχη είχε ιδρυθεί από μια φίλη μου την Αναστασία, την πρώτη μέρα που άνοιξαν τα σχολεία μετά την γιορτή του κόκκινου φεγγαριού πράγμα που δεν ήξερα γιατί αλλιώς θα είχα μπει με την πρώτη ευκαιρία. Την ύπαρξη αυτής της λέσχης την έμαθα όταν άκουσα κατά λάθος κάποια παιδιά να μιλούν για αυτήν και με έφαγε η περιέργεια, για αυτό και βρήκα περισσότερες πληροφορίες από άλλα παιδιά. Πρόκειται για έναν πολύ κλειστό κύκλο μαθητών με μεγάλη εμπιστοσύνη. Στο τέλος πήγα στην συνέλευση της Λέσχης στην οποία η Αναστασία με έβαλε, όπου γινόταν κάθε Τρίτη και Πέμπτη από τις 9 μέχρι τις 12 το βράδυ, για αυτό και λέγεται λέσχη του μεσονυκτίου. Τα πιο πολλά παιδιά τα ήξερα και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ήταν μόνο παιδιά της δευτέρας Γυμνασίου. Όλα τα παιδιά έλεγαν περιπτώσεις από παιδιά που πρόσφατα άλλαξαν τον χαρακτήρα τους μετά το κόκκινο φεγγάρι. Έτσι έφερα και εγώ στην κουβέντα την περίπτωση της Νατάσας. Προσπαθούσαμε να είμαστε όλοι ρεαλιστές αλλά αυτό που γινόταν ήταν κάθε τι άλλο από φυσιολογικό. Αποκλείσαμε όλες τις λογικές απαντήσεις. Όλοι αναλάβαμε να κάνουμε έρευνα στο σπίτι και έτσι φύγαμε .
Συνεχίζεται……
Νικολακοπούλου Παναγιώτα Β3
