Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2023
Αμαλιάδα, 19/2/2023
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Είμαι ακόμα σε ΣΟΚ! Θυμάμαι το περιστατικό της προηγούμενης εβδομάδας και ανατριχιάζω στην ιδέα για ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ. Δεν ξέρω από που να αρχίσω, από ουρλιαχτά, από ήχους ασθενοφόρων και πυροσβεστικής ή από καρδιοχτύπια παιδιών για το αν θα εξαφανιστούν ή όχι. Εγώ όπως κατάλαβες επέζησα. Είμαι από τα λίγα και τα τυχερά παιδιά που κατάφεραν να μην επηρεαστούν από το φαινόμενο του κόκκινου φεγγαριού αλλά με κάποια χτυπήματα όχι σοβαρά, απλά γρατζουνιές. Τέλος πάντων, αυτό που ήθελα να μοιραστώ μαζί σου είναι κάτι το οποίο με έχει προβληματίσει και στο οποίο είμαι μέλος. Είναι η εφεύρεση της Λέσχης του Μεσονυκτίου η οποία έχει ιδρυθεί από μια κοπέλα, την Αναστασία μετά την έναρξη του σχολείου αφότου είχε προηγηθεί αυτό το συμβάν. Η αλήθεια είναι πως το να είσαι μέλος μιας τέτοιας λέσχης είναι συναρπαστικό αλλά και επικίνδυνο. Εμένα προσωπικά με διαπερνά μέσα μου τεράστιος φόβος και τρόμος διότι θέλοντας και μη προσπαθείς μεσ’ τα μεσάνυχτα για να βρεις ό,τι στοιχεία μπορείς για να καταλάβεις τι ακριβώς έχει συμβεί. Όμως πριν σου πω τι βρήκα με τα παιδιά της λέσχης, θα σου πω πολύ αναλυτικά τι ακριβώς έγινε εκείνο το μοιραίο βράδυ στο προαύλιο του σχολείου. Αρχικά, φέτος στο σχολείο μας θα γινόταν μία γιορτή στην οποία θα γιορταζόταν η εμφάνιση του κόκκινου φεγγαριού μετά από 100 χρόνια. Όπως καταλαβαίνεις η γιορτή αυτή θα ήταν πολύ σημαντική για το σχολείο μου. Έτσι με την προϋπόθεση ότι θα περνάγαμε καλά, ετοιμάσαμε τις θέσεις όπου θα καθόμασταν, φαγητά, αναψυκτικά και ένα μικρόφωνο για την αντίστροφη μέτρηση. Έπειτα, μετά την ύπαρξη του φεγγαριού στις 0.00, έχοντας γίνει ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο, ξαφνικά σβήνουν όλα τα φώτα στο σχολείο. Φανερά εγώ κατατρομαγμένη, σκούντηξα τη φίλη μου και συμμαθήτριά μου Χριστιάννα και της είπα να μου κρατήσει το χέρι για να μην χαθούμε αλλά και να επικοινωνούμε ταυτόχρονα. Οπότε, αφού της έπιασα το χέρι, εμφανίστηκε μία τεράστια ομίχλη η οποία έπνιξε όλο το σχολείο και μία σκιά η οποία στεκόταν στην εξώπορτα του σχολείου ακίνητη. Πραγματικά, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί από το τρέμουλο και την ταραχή που είχα. Να φανταστείς ένιωθα το αίμα μου να παγώνει, τις φλέβες μου να σπάνε από το κρύο αλλά και την καρδιά συνεχώς να σταματά και να συνέρχεται. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Δεν είχα έλεγχο για το τι είχα πάθει. Όλα τα παιδιά είχαν πανικοβληθεί με αποτέλεσμα κάποια να λιποθυμήσουν. Η κατάσταση ήταν τραγική! Με το που η ομίχλη κατέκλεισε όλο το προαύλιο ξαφνικά μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων κάποιος ή κάποιοι άρπαξαν τη Διευθύντρια, αφού εκείνη είχε πάει να δει ποιος είναι. Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι το έκαναν αλλά σύντομα θα φανεί η αλήθεια με τα στοιχεία που συλλέγουμε με τη Λέσχη. Όμως για να μην φεύγουμε από το θέμα μας συνεχίζω. Λοιπόν, που είχα μείνει. Αααα θυμήθηκα! Που λες αγαπητή μου, όλα γύρω ήταν σκοτεινά. Ο μόνος οδηγός και όπλο μας ήταν το φεγγάρι το οποίο και μας ακολούθησε στην έξοδο μιας που δεν βλέπουμε. Αφότου βγήκαμε, συμφωνήσαμε τα παιδιά που παρεβρισκόμασταν να μην συζητήσουμε τίποτα για το τι συνέβη και έτσι πήγαμε όλοι στα σπίτια μας σιωπηλοί και ψυχροί σαν τον θάνατο. Εγώ καταλαβαίνεις δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα. Περπάταγα πάνω κάτω έχοντας στο μυαλό μου τις τρανταχτές εικόνες που ήρθα αντιμέτωπη. Δεν το πιστεύω πως συμφωνήσαμε κάτι τέτοιο. Έχω τύψεις. Τεράστιες. Αρχίζω και τρέμω… Ωχ, τι να κάνω. Είμαι μόνη μου σπίτι! Ψυχραιμία, όλα θα πάνε καλά, έλεγα στον εαυτό μου και έτσι κοιμήθηκα μέχρι να ξημερώσει. See you tomorrow!
Με αγάπη,
Βασ.
Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2023
Αμαλιάδα 20/2/2023
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα θα είμαι σύντομη. Θα σου συνεχίσω βέβαια την ιστορία μιας που δεν ολοκλήρωσα αλλά θα κάνω γρήγορα. Δε θα σε κουράσω. Λοιπόν, μπαίνω κατευθείαν στο ζουμί. Αφού ξημέρωσε, σηκώθηκα αδιάθετη, μη θέλοντας να κουνήσω το μικρό μου δαχτυλάκι, γιατί πίστευα ότι εν σηκωνόμουν κάτι κακό θα συνέβαινε. Τέλος πάντων, με τα πολλά ή τα λίγα σηκώθηκα και πήγα με τους φίλους μου σχολείο. Η αλήθεια είναι πως τους είδα αλλαγμένους μετά την χθεσινή βραδιά, αλλά δεν μίλησα γιατί όπως και να το κάνεις όλοι κάτι τέτοιο νιώθαμε. Όμως οι συμπεριφορές των φίλων μου με προβλημάτισαν αρκετά. Ειδικότερα ο Γιώργος. Στο σχολείο ήρθε χωρίς να φοράει τα γυαλιά τα οποία έχει πάντα σε καθημερινή βάση. Δεν μπορώ να πω, στην αρχή το θεώρησα λογικό αλλά μετά παραξενεύτηκα διότι ποτέ δεν τα έχει ξεχάσει μαζί και το τυχερό του πουλόβερ το οποίο μου έχει αναφέρει. Στη συνέχεια ο Θανάσης, ο οποίος έρχεται κάθε μέρα στο σχολείο με χαρά, γεμάτος κέφι, χωρίς σκοτούρες και προβλήματα, έκανε τη διαφορά. Εμφανίστηκε από το πουθενά σαν από μηχανής θεός λυπημένος, στεναχωρημένος, χωρίς όμως να ξέρει τι έχει. Τι λες να έπαθε; Και τελευταίος στη σειρά έρχεται ο διπλανός μου, ο Νίκος. Τον Νίκο για εμένα τον θεωρώ καλό μου φίλο. Μπορεί να μην του το έχω πει ποτέ γιατί δεν του πολυανοίγομαι, αλλά τον νιώθω πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Ίσως μπορεί να ήταν και αφορμή να τον γνωρίσω καλύτερα για να μάθω περισσότερα για εκείνον μιας που δεν είχαμε αρκετά κοινά ενδιαφέροντα στην αρχή. Έτσι έμαθα πως του αρέσει πολύ να ακούει αγγλική hip hop μουσική σε ακουστικά. Όπως κατάλαβες, με την είσοδό του στο σχολείο, παρατήρησα την απουσία των ακουστικών και του κινητού του και όταν τον ρώτησα στο μάθημα που ήταν μου απάντησε «Δεν ξέρω που τα άφησα. Θυμάμαι πριν κοιμηθώ να τα αφήνω πάνω στο γραφείο μου, μα όταν ξύπνησα, είχαν χαθεί. Τους ρώτησα όλους στην οικογένειά μου, μα κανένας δεν μου έδωσε μια σωστή απάντηση. Συγκεκριμένα, όλοι ήταν σε έναν δικό τους πλανήτη σαν να μην άκουγαν τίποτα και κανέναν». Έτσι, εγώ μιλώντας και με άλλα παιδιά που ήμασταν εκείνο το μοιραίο βράδυ μαζί καταλήξαμε πως κάτι σοβαρό έχει γίνει και για να το λύσουμε αυτό χωρίς άλλους εμπλεκόμενους, αποφάσισε μια κοπέλα, η Αγγελική, να φτιάξουμε τη Λέσχη Μεσονυκτίου. Τότε μες στα μεσάνυχτα μετά από γρήγορη συνέλευση, σκορπιστήκαμε ο καθένας σε διαφορετικά τμήματα του προαυλίου να ερευνήσουμε τον τόπο του εγκλήματος. Πραγματικά σου τα διηγούμαι τώρα και ταράζομαι. Όμως επειδή πρέπει να σε αφήσω και εσένα να ξεκουραστείς πριν σε αποχαιρετήσω, θα σου θέσω μια απορία η οποία θα σου βάλει σκέψεις. Λοιπόν, τι έγινε πραγματικά εκείνο το κόκκινο βράδυ στο προαύλιο του σχολείου;
Με αγάπη,
Βασ.
Βασιλική Παναγιωτοπούλου Β4
