Μέσα από τη φαντασία – 22ο Δημ. Σχ. Θεσσαλονίκης

Τα αρχαία ελληνικά παιχνίδια ζωντανεύουν…….

Τα παιδιά του Β2 διάβασαν και έμαθαν πολλά για τα παραδοσιακά παιχνίδια. Συγκινήθηκαν από την ιστορία μίας πλαγγόνας – κούκλας και ενός αθύρματος. Τα αντικείμενα αυτά βρέθηκαν σε παιδικούς αρχαίους τάφους και ενώ βρίσκονταν στο μουσείο της Κορίνθου κλάπηκαν. Μετά από χρόνια χάρη στη βοήθεια κάποιων ανθρώπων ξανά γύρισαν στον τόπο τους και στο χώρο που ανήκαν. Τα παιδιά του Β2 ζωντανεύουν με τις ιστορίες τους τις προσωπικές στιγμές αυτών των αντικειμένων – παιχνιδιών.

Μια φορά και ένα καιρό  εγώ, ένα πήλινο αλογάκι με τέσσερις ρόδες, έπαιζα με το φίλο μου τον Αλέξανδρο. Καθώς παίζαμε είδα μια λάμψη να έρχεται από την κουζίνα. Αμέσως ο Αλέξανδρος με πήρε και με έβαλε μέσα σε ένα μεγάλο σφαιρικό πήλινο κόκκινο με πορτοκαλί χρώμα πιθάρι. Περίμενα μέχρι να με πάρει. Και περίμενα, και περίμενα…..

Άρχισα να φοβάμαι πως δεν θα με βγάλει ο Αλέξανδρος. Άρχισα να χάνω το κουράγιο μου. Ξαφνικά το πιθάρι κουνήθηκε. Και τι να δω! Ένα μεγάλο άνθρωπο να με παίρνει και να με πλένει και να με σκουπίζει. Μετά με έβαλε μέσα σε μία μεγάλη βιτρίνα ενός μουσείου. Ένιωθα ωραία που ήμουν επιτέλους έξω και με έβλεπαν οι άνθρωποι.

Μια χρονιά όμως, το 1990, το βράδυ μπήκαν μέσα στο μουσείο κλέφτες και με έκλεψαν. Φοβόμουν… Με πήγαν μέσα σε ένα μικρό διαμέρισμα και με έβαλαν μέσα σε ένα σκοτεινό συρτάρι. Μετά από 11 χρόνια ένας άλλος άνθρωπος που δούλευε στη ΔΕΗ, μπήκε  μέσα στο σπίτι. Ψάχνοντας να βρει ένα φακό με βρήκε και με πήρε και με πήγε στην αστυνομία. Στην αρχή νόμιζαν οι αστυνομικοί ότι αυτός με έκλεψε, αλλά εκείνος τους εξήγησε πώς με βρήκε και όλα τελείωσαν καλά. Με ξανά πήγαν στο μουσείο και μένω μέχρι και σήμερα εκεί…..

Γρηγόρης Φ.

Γεια σας παιδιά! Είμαι μία πλαγγόνα ή νευρόσπαστη, όπως με λένε τα παιδιά. Είμαι δηλαδή μία αρχαία πήλινη κούκλα. Θα σας διηγηθώ την ιστορία μου…. Ήμουν θαμμένη στην αγκαλιά ενός κοριτσιού που είχε πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Όπως ξέρετε οι αρχαίοι Έλληνες όταν πέθαινε κάποιος έβαζαν μέσα στον τάφο του όλα του τα αγαπημένα αντικείμενα. Έτσι και εγώ ήμουν το αγαπημένο παιχνίδι εκείνου του κοριτσιού.

Κάποια μέρα όμως εκεί όπου καθόμουν μέσα στο μεγάλο και μονόχρωμο τάφο ένα φως ξεπρόβαλλε από μία μεγάλη πέτρα. Ένας αρχαιολόγος με είχε βρει και με πήρε όπως και άλλα πράγματα που είχε βρει. Με σκούπισε, με έφτιαξε και με έβαλε σε μία αστραφτερή γυάλινη και όμορφη βιτρίνα. Τότε κατάλαβα ότι ήμουν σε ένα μουσείο επειδή είδα ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν και να με παρατηρούν. Ερχόταν πολύς κόσμος και με έβγαζαν και φωτογραφίες. Ήμουν πολύ χαρούμενη διότι μου άρεσε που ήμουν διάσημη.

Ένα βράδυ ενώ κοιμόμουν ακούω κάτι μες στο μουσείο. «Αχ, τι βλέπω! Μία τεράστια μαύρη σκιά….. Ωχ, όχι! Φοβάμαι…». Δύο κλέφτες είχαν μπει στο μουσείο. Όσο με πλησίαζαν τόσο φοβόμουν. Τότε άρχισα να ουρλιάζω: «Βοήθεια! Βοήθεια!», αλλά κανένας δεν με άκουγε διότι οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα παιχνίδια δεν μιλούν ούτε νιώθουν ούτε σκέφτονται. Αυτοί που πιστεύουν ότι μιλάμε και εμείς,  μας ακούν, αλλά αυτό γίνεται συνήθως όταν οι άνθρωποι είναι παιδιά και παιδιά δεν υπάρχουν αυτήν την ώρα στο μουσείο.

Οι κλέφτες με άρπαξαν λοιπόν και με έβαλαν σε μία κατάμαυρη τσάντα. Δεν μπορούσαν να ανασάνω η καημένη…. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν: «Πού με πάνε Θεούλη μου; Θα με πουλήσουν; Θα με καταστρέψουν;»

Ξαφνικά άκουσα σειρήνες. Εκείνη τη στιγμή οι κλέφτες άφησαν την τσάντα και το αυτοκίνητό τους και άρχισαν να τρέχουν. Ξαφνικά ένας άνθρωπος με πήρε. Φαινόταν καλός και φορούσε και μπλε στολή. Με πήγε στους ανθρώπους του μουσείου και έτσι ξαναγύρισα στο σπίτι μου. Για κάποια στιγμή φοβήθηκα ότι δεν θα ξαναγυρνούσα στην βιτρίνα και στους φίλους μου. Όμως τέλος καλό όλα καλά…..

Μαρία Σ. – Εύα Χ. –Νατάσα –Θεανώ Μ. –Βασιλική Σχ. –Ροζ νεράιδα