Ο Πύργος του Άιφελ

Ο Πύργος του Άιφελ είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης του Παρισιού που βρίσκεται στη Γαλλία. Κατασκευάστηκε το 1889 από τον μηχανικό Γουστάβο Άιφελ και σήμερα αποτελεί ένα από τα γνωστότερα κτίρια στον κόσμο.  Με ύψος 324 μέτρα ήταν το πιο ψηλό κτίριο στον κόσμο μέχρι που το ξεπέρασε το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ της Νέας Υόρκης το 1931. Έχει βάρος 10.000 τόνους και η κατασκευή του είναι τόσο σταθερή, ώστε παρεκκλίνει μόλις έως 7,5 εκατοστά με σφοδρό άνεμο.

Έχει τρία επισκέψιμα επίπεδα, καθένα προσβάσιμο με σκάλες ή με ανελκυστήρα. Για την άνοδο μέχρι το πρώτο επίπεδο χρειάζονται 302 βήματα (το ίδιο και για το δεύτερο). Το τρίτο και μεγαλύτερο επίπεδο είναι προσβάσιμο μόνο με τον ανελκυστήρα. Τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο επίπεδο διαθέτουν εστιατόριο. Αυτός ο πύργος έχει χρησιμοποιηθεί επίσης και για πολλές σκηνές ταινιών.

Αψίδα του Θριάμβου

Στην κυκλική πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ συγκλίνουν δώδεκα μεγάλες λεωφόροι της πόλης, οι οποίες χαράχτηκαν το 19ο αιώνα με την προτροπή του βαρόνου Ζωρζ Εζέν Οσμάν , τότε Νομάρχη της περιφέρειας του Σηκουάνα . Οι λεωφόροι αυτές σχηματίζουν γύρω από την πλατεία ένα αστέρι, γι” αυτό και η πλατεία ονομάστηκε αρχικά πλατεία του Άστρου. Η γνωστότερη από τις λεωφόρους αυτές είναι η Λεωφόρος Ηλυσίων Πεδίων , η οποία την συνδέει με την πλατεία Κονκόρντ , σε απόσταση 2,2 χιλ.
Την επομένη της νίκης του στο Αούστερλιτς ο Γάλλος Αυτοκράτορας Ναπολέων Α΄ είπε, απευθυνόμενος προς το στράτευμά του: «Δεν θα επιστρέψετε στις εστίες σας, παρά μόνο περνώντας κάτω από αψίδες θριάμβων». Έδωσε εντολή για την κατασκευή της στις 18 Φεβρουαρίου 1806. Την εκπόνηση των σχεδίων ανέλαβε ο αρχιτέκτονας Ζαν Σαλγκρέν, αντλώντας την έμπνευσή του από την αρχαιότητα. Οι διαστάσεις της είναι 55 μ. ύψος, 45 μ. μήκος και 22 μ. βάθος, ενώ το ύψος της κεντρικής αψίδας είναι 29,2 μ. και το πλάτος της 14,62 μ. Η πλαϊνή (μικρότερη) αψίδα έχει ύψος 18,7 μ. και άνοιγμα 8,45 μ. Οι εργασίες θεμελίωσής της κράτησαν δύο χρόνια. Η κατασκευή, όμως, εγκαταλείφθηκε ύστερα από τις ήττες του Ναπολέοντα στην εκστρατεία του στη Ρωσία το 1812 και άρχισαν πάλι ύστερα από εντολή του βασιλέα Λουδοβίκου Φιλίππου του Α” το 1832, ο οποίος αφιέρωσε το έργο στη δόξα των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων, για να ολοκληρωθούν το 1836 κάτω από την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Γκιγιώμ Μπλουέ , ο οποίος δεν άλλαξε τη σχεδίαση του Σαλγκρέν. Η απλή σχεδίαση και το τεράστιο μέγεθος του μνημείου είναι τυπικά χαρακτηριστικά του ρομαντικού νεοκλασσικισμού του τέλους του 18ου αιώνα.

Βασιλική της Σακρέ-Κερ της Μονμάρτρης

Από την αρχαιότητα, ο λόφος της Μονμάρτρης, όπου βρίσκεται η εκκλησία, ήταν τόπος λατρείας: αρχικά οι δρυΐδες των Γαλατικών φυλών τελούσαν στην περιοχή μυστήρια και παγανιστικές τελετές και αργότερα οι Ρωμαίοι κατασκεύασαν ιερά αφιερωμένα στους θεούς της Ρωμαϊκής μυθολογίας Μερκούριους και Μαρς. Μετά τον 3ο αιώνα και το μαρτύριο του επισκόπου Αγίου Διονυσίου ]ο λόφος ήταν αφιερωμένος στη χριστιανική λατρεία.
Η ιδέα για την κατασκευή του ναού ξεκίνησε στις 4 Σεπτεμβρίου 1870, την ημέρα της ανακήρυξης της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας, με μια ομιλία του Επισκόπου Φουρνιέ που απέδωσε την ήττα των γαλλικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου του 1870 σε ηθική καταδίκη και θεϊκή τιμωρία για έναν αιώνα «ηθικής παρακμής» από τη Γαλλική Επανάσταση, απόψεις που αντανακλούσαν τον διχασμό της γαλλικής κοινωνίας τις δεκαετίες μετά την επανάσταση, μεταξύ ευσεβών Καθολικών και βασιλικών από τη μία πλευρά και δημοκρατών, κοσμικών, σοσιαλιστών και ριζοσπαστών από την άλλη.
Υπό αυτές τις συγκυρίες, δύο επιχειρηματίες, ο Αλεξάντρ Λεζαντίλ και ο γαμπρός του Υμπέρ-Ροώλ ντε Φλερί ορκίστηκαν να συμβάλουν στην κατασκευή ενός ναού αφιερωμένου στην Ιερή Καρδιά του Ιησού για τη σωτηρία της Γαλλίας στην επικείμενη πρωσική εισβολή. Ο ναός κηρύχθηκε δημόσιας χρησιμότητας με νόμο που ψηφίστηκε στις 24 Ιουλίου 1873 από την Εθνική Συνέλευση του 1871. Η βασιλική χρηματοδοτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από δωρεές πιστών.

Μουσείο του Λούβρου

Το Λούβρο αρχικά ήταν αμυντικό φρούριο και υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την ονομασία του. Σύμφωνα με την πρώτη, ονομάστηκε Λούβρο επειδή λόγω του τοπωνυμίου της περιοχής όπου οικοδομήθηκε αυτή λεγόταν Λουκαλανιά. Πιθανολογείται ότι η περιοχή ονομαζόταν έτσι επειδή είχε πολλούς λύκους (στα λατινικά lupus και το θηλυκό, δηλαδή λύκαινα, στην καθομιλουμένη της εποχής εκείνης στη Γαλλία, λεγόταν lupara). Μια άλλη εκδοχή είναι ότι η ονομασία προέρχεται από την σαξωνική λέξη lauer ή lower, η οποία στα ελληνικά αποδίδεται ως «οχυρωμένο φρούριο». Τρίτη εκδοχή: από τη φράση «L’oeuvre» για το αριστουργηματικό έργο, που όμως δεν είναι ιδιαίτερα πιθανή, αφού το κτίσμα αναφέρεται ως Λούβρο ήδη από το 1200, όταν ακόμα στο φρούριο δεν υπήρχε καμιά συλλογή.
Η επανάσταση υπήρξε σταθμός για το Λούβρο, αφού χάρη σε αυτήν αποφασίστηκε το κτιριακό συγκρότημα να μετατραπεί οριστικά σε μουσείο και να ονομαστεί «Κεντρικό Μουσείο των Τεχνών», «Μουσείο της Δημοκρατίας» και μετά «Γαλλικό Μουσείο». Άρχισε να λειτουργεί ως μουσείο τον Αύγουστο του 1793. Τα ¾ των εκθεμάτων του προέρχονταν από τις βασιλικές συλλογές του παρελθόντος και το υπόλοιπο 1/4 προερχόταν από την κατασχεθείσα εκκλησιαστική περιουσία και τη δήμευση της περιουσίας των ευγενών της χώρας.

Παναγία των Παρισίων

Η κατασκευή του άρχισε το 1160 και τον θεμέλιο λίθο έθεσε ο πάπας Αλέξανδρος Γ΄ και ο βασιλιάς Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας. Ο ναός αποπερατώθηκε περί τα μέσα του 13ου αι. Το 1699 υπέστη ακρωτηριάσεις, με το δικαιολογητικό της επισκευής του. Τα πλέον άξια ιδιαίτερης προσοχής σημεία, που προκαλούν τον θαυμασμό της αρχιτεκτονικής του ναού, είναι η υπέροχη πύλη με τον υπεράνω αυτής τεράστιο ρόδακα και τις δύο εκατέρωθεν αυτής πύλες, τα περίφημα γλυπτά, τα δύο κωδωνοστάσια ύψους 68 μ. καθώς και ο εσωτερικός διάκοσμος με τα έξοχα υαλογραφήματα (βιτρώ) στα παράθυρα.
Πριν από την εμφάνιση του Χριστιανισμού στη Γαλλία, στη θέση που είναι σήμερα η Παναγία των Παρισίων, υπήρχε Ρωμαϊκός ναός αφιερωμένος στον Δία. Πριν την Παναγία των Παρισίων θεμελιώθηκαν 4 εκκλησίες επάνω στα θεμέλια αυτού του αρχαίου ναού, που ήταν αφιερωμένος στον Δία.
Στις 2 Δεκεμβρίου του 1804 στον ναό στέφθηκε αυτοκράτορας ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης.
Με κέντρο δράσης τον ναό συνέγραψε ο Βικτόρ Ουγκώ το κλασσικό μυθιστόρημα με το τίτλο Η Παναγία των Παρισίων.
Τα τελευταία χρόνια ο ναός είχε πολλά προβλήματα συντήρησης, και καθώς η κρατική επιχορήγηση δεν ήταν επαρκής, έκανε έρανο σε ιδιώτες, ώστε να μπορέσει να καλύψει τα έξοδα.[
Στις 15 Απριλίου του 2019, κατά τη διάρκεια αποκατάστασης του ναού, ξέσπασε πυρκαγιά, η οποία οδήγησε σε κατάρρευση της οροφής και του κεντρικού οβελού της εκκλησίας.[

___________________________________________________________________________________________

Τάξη ΣΤ-Γεράσιμος Λασκαράτος, Νίκος Φισφής