Ο Μπρεχτ για τους Μεγάλους της Ιστορίας
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΡΓΑΤΗ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ
ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ
Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;
Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.
Οι βασιλιάδες κουβαλήσαν τ’ αγκωνάρια;
Και τη χιλιοκαταστρεμμένη Βαβυλώνα – ποιος την ξανάχτισε τόσες φορές;
Σε τι χαμόσπιτα της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;
Τη νύχτα που το Σινικό Τείχος αποτελειώσαν, πού πήγανε οι χτίστες;
H μεγάλη Ρώμη είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε;
Πάνω σε ποιους θριαμβεύσανε οι Καίσαρες;
Το Βυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του;
Ακόμα και στη μυθική Aτλαντίδα, τη νύχτα που τη ρούφηξε η θάλασσα,
τ’ αφεντικά βουλιάζοντας, μ’ ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.
O νεαρός Αλέξανδρος υπόταξε τις Ινδίες.
Μοναχός του;
O Καίσαρας νίκησε τους Γαλάτες.
Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του;
O Φίλιππος της Ισπανίας έκλαψε όταν η Αρμάδα του βυθίστηκε.
Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας;
O Mέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Εφτάχρονο τον Πόλεμο.
Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;
Κάθε σελίδα και μια νίκη.
Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;
Κάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.
Ποιος πλήρωσε τα έξοδα;
Πόσες και πόσες ιστορίες.
Πόσες και πόσες απορίες.
2 σχόλια στο Ο Μπρεχτ για τους Μεγάλους της Ιστορίας
Σχολιάστε
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει» ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ
Το δίκαιο και οι νόμοι
Η έρευνα των σοφιστών πάνω στο δίκαιο και τους νόμους, που ισχύουν σε μια πολιτεία, και η διαπίστωση ότι αυτό που θεωρείται δίκαιο σε μια εποχή και σε έναν τόπο θεωρείται άδικο κάποια άλλη εποχή ή σε κάποιον άλλο τόπο, τους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι νόμοι και το δίκαιο είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής συμβίωσης των ανθρώπων και δεν προέρχονται από τη φύση ή το θείον, υπάρχουν δηλαδή νόμω και όχι φύσει.
Οι άνθρωποι αρχικά ζούσαν στη φύση χωρίς νόμους. Οι νόμοι έρχονται αργότερα, αποτελούν ανθρώπινη επινόηση και είτε επιβάλλονται από αυτούς που έχουν ισχύ, είτε γίνονται αποδεκτοί από όλους ως το μόνο μέσο που μπορεί να διατηρήσει τη συνοχή της πολιτείας.
Ενώ όμως όλοι οι σοφιστές συμφωνούν στο γεγονός ότι οι νόμοι υπάρχουν νόμω και όχι φύσει, δε συμφωνούν ούτε για το ποια ήταν αρχικά η φυσική κατάσταση του ανθρώπου ούτε για το ρόλο των νόμων στην ανθρώπινη κοινωνία.
α. Ο Ιππίας και ο Αντιφώντας υποστηρίζουν ότι στη φύση όλοι οι άνθρωποι είναι όμοιοι, ότι δεν υπάρχει ο διαχωρισμός σε ελεύθερους και βάρβαρους, σε ευγενείς και λαό κ.ο.κ. Είναι οι νόμοι λοιπόν που καταπιέζουν τους ανθρώπους και δημιουργούν αυτούς τους αφύσικους διαχωρισμούς.
β. Άλλοι πάλι σοφιστές (όπως ο Καλλικλής) ισχυρίζονται ότι στη φύση επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου, που επιθυμεί να εξουσιάζει, ενώ ο αδύνατος δεν μπορεί παρά να υποταχθεί. Οι ανίσχυροι και αδύναμοι λοιπόν, μη μπορώντας να αντισταθούν στους ισχυρούς, επινοούν τους νόμους, στους οποίους πρέπει όλοι να υπακούουν, και ονομάζουν κακό και άδικο αυτό που είναι σωστό και νόμος της φύσης· μ’ αυτόν τον τρόπο καταπνίγεται αυτό που είναι φυσικό: να υπερισχύει ο δυνατότερος.
γ. Ο Θρασύμαχος πάλι ισχυρίζεται ότι ο νόμος είναι όπλο στα χέρια των ισχυροτέρων, ότι σε τελευταία ανάλυση, δίκαιο είναι ο νόμος του ισχυροτέρου, είτε αυτός είναι ο τύραννος, είτε οι αριστοκράτες , είτε και ο λαός.
δ. Τέλος υπάρχει και η άποψη του Λυκόφρονα (και ίσως και του Πρωταγόρα) ότι οι νόμοι λειτουργούν ως εγγύηση για όλους τους πολίτες και ότι είναι αποτέλεσμα συμφωνίας και αποδοχής εκ μέρους των μελών μιας κοινωνίας προκειμένου να εξασφαλισθεί η συνοχή της και να επιτευχθεί η ασφάλεια και η ευημερία όλων (θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου).