Ήταν κάποτε ένας δράκος.  Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές. Άλλωστε, τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο, πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα, λοιπόν, μια νεράιδα ήρθε και κάθησε στην μύτη του. Ο δράκος ξαφνιάστηκε, την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;

- Όχι… Είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις!

- Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;

- Όχι, όποτε θέλω εξαφανίζομαι!

- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;

Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτήν την ερώτηση… Όμως του απάντησε:

- Όχι…Όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει. Όμως, τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράιδα. Θέλησε να την φιλήσει. Όμως, η ανάσα του έκαψε τα φτερά της.

Ο δράκος δάκρυσε. Όμως, τα δάκρυά του την έπνιγαν.

Η μικρή νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του. Του ψιθύρισε απλά ένα μυστικό:

-Δε φτάνει να θέλεις ν” αγαπήσεις… πρέπει και να μπορείς.

Πριν κατακρίνεις, περίμενε!

Πριν γράψεις, σκέψου!

Πριν παραιτηθείς, προσπάθησε!

Ελένη Τερνίτση

Α΄ Οικονομίας & Διοίκησης