Στα πλαίσια της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ που το φετινό της θέμα ήταν ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ δημιουργήθηκε ομάδα από 15 εθελοντές μαθητές, οι οποίοι οργάνωσαν και συντόνισαν τις δράσεις για τη Δευτέρα, 6 Οκτωβρίου, με στόχο να λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστές και εμψυχωτές για τους υπόλοιπους συμμαθητές τους. Δημιουργήθηκαν υπο-ομάδων. Με τις μεθόδους της ερευνητικής εργασίας, επεξεργαστήκαμε και συζητήσαμε έννοιες όπως της διαφορετικότητας, του κοινωνικού αποκλεισμού, της βίας, του ρατσισμού μέσα από κείμενα, άρθρα εφημερίδων, βιντεάκια.

Δράσεις που προτάθηκαν από κάθε υπο-ομάδα:

Δράση 1^η: Επιλογή άρθρων από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Συζήτηση για το κατά πόσο γίνονται σεβαστά από τις χώρες που τα υπέγραψαν και κατά πόσο οι ίδιοι οι πολίτες τα εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους. Δημιουργία σχετικών Power Point. Υλικό: Διεθνής Αμνηστία

Δράση 2^η: Προβολή video σχετικά με τα ρατσιστικά φαινόμενα που βίωσαν οι Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ στις αρχές του 20 αι. και τον κοινωνικό αποκλεισμό που υφίστανται οι μετανάστες, σήμερα, στη χώρα μας. Συσχετισμοί και σχετική συζήτηση.

Δράση 3^η: Συζήτηση και δημιουργία κειμένου γύρω από τις μορφές που μπορούν να πάρουν οι διακρίσεις στις μέρες μας. Δημιουργία  Power Point για το πώς μπορούμε να τις καταπολεμήσουμε. Προβολή της μικρού μήκους ταινίας Drop it με θέμα τη διαφορετικότητα.

Δράση 4^η: Συζήτηση με θέμα «Η αξία του διαφορετικού στη ζωή μας», ιδιαίτερη αναφορά στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δημιουργία σχετικού Power Point.

Δράση 5^η: Να θυμηθούμε όσα μας ενώνουν…και είναι πολλά. Αναζητούμε τα κοινά χαρακτηριστικά των ανθρώπων, εστιάζοντας στα συναισθήματα.

Δράση 6^η: …Και η μουσική μας ενώνει. Επιλογή τραγουδιών με θέμα τη διαφορετικότητα.

Παραθέτουμε ένα από τα κείμενα που διαβάστηκαν στην τελική παρουσίαση το οποίο γράφτηκε από τη μαθήτρια της Γ΄ τάξης Μαρία Ξενίδου.

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΑΜΕΑ, άτομα με ειδικές ανάγκες δηλαδή. Πρόκειται για συνανθρώπους μας, οι οποίοι μπορεί να είναι παιδιά με σύνδρομο Down, νοητική στέρηση ή κάποια αναπηρία που οφείλεται σε κάποια γενετική ανωμαλία ή τροχαίου ατυχήματος, βρίσκονται όμως ανάμεσά μας. Η διαφορετικότητα δε σημαίνει κατωτερότητα αλλά ίσως σημαίνει άλλες δυνατότητες, άλλες ικανότητες, άλλες αξίες, που δίνουν όμως νόημα και ποικιλία στη ζωή. Έτσι, και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, που στην εποχή μας καταλαμβάνουν το 10% ανά χώρα, πρέπει να έχουν ευκαιρίες για δημιουργία και κοινωνικότητα.

Όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό ότι τα άτομα αυτά πρέπει να εντάσσονται ισότιμα στο κοινωνικό σύνολο και όχι να μένουν στο περιθώριο. Τα παιδιά αυτά μπορούν και ασχολούνται με τις τέχνες όπως θέατρο, μουσική, ζωγραφική σε ύφασμα, ξύλο και γυαλί, πηλοπλαστική, ψηφιδωτό και υφαντική πάντοτε με τη σωστή καθοδήγηση και επίβλεψη του ανάλογου δασκάλου. Συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες, λαμβάνοντας μέρος σε αγώνες στίβου και μπάσκετ, στους παραολυμπιακούς αγώνες των Special Olympics διαπρέποντας με πολλές και μεγάλες διακρίσεις και για το σκοπό αυτό ταξιδεύουν όποτε χρειαστεί. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί έτσι έχουν την ευκαιρία να ξεφύγουν έστω και λίγο από το στενό οικογενειακό περιβάλλον και να γνωρίσουν έτσι νέες καταστάσεις, νέα πρόσωπα και πράγματα. Με το θάρρος τους, την όρεξη τους για ζωή και τη δυνατή τους θέληση μπορούν να καταφέρουν πολύ περισσότερα απ’ ότι εμείς φανταζόμαστε.

Όλα αυτά, όμως, για να πραγματοποιηθούν πρέπει να τα καταλάβουν και όλοι οι συνάνθρωποί μας που είναι έξω στην κοινωνία, ξεκινώντας από τους αρμόδιους φορείς της χώρας μας γιατί υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν. Οι δρόμοι, οι δημόσιοι χώροι και τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ακατάλληλα για άτομα που έχουν κάποια κινητικά προβλήματα. Οι οικογένειες χρειάζονται ψυχολογική και ηθική υποστήριξη για να μάθουν να λειτουργούν φυσιολογικά και να μην διστάζουν να κυκλοφορούν έξω με το παιδί τους που έχει κάποια αναπηρία.

Μα περισσότερο απ’ όλα, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουμε ότι τα άτομα αυτά δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο μας αλλά την αγάπη, το σεβασμό και την αποδοχή μας. Να μην κοιτάζουμε με περιέργεια και να μην αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τα άτομα αυτά, οδηγώντας τα στο περιθώριο και την απομόνωση, αλλά φυσιολογικά όπως θα αντιμετωπίζαμε οποιονδήποτε  άλλον. Τα άτομα αυτά μπορεί να έχουν κάποιες ειδικές ανάγκες, αλλά έχουν και κάποιες ειδικές ικανότητες. Εκφράζονται περισσότερο με την γλώσσα του συναισθήματος και γι’ αυτό έχουν την ικανότητα να καταλαβαίνουν και να συμπονούν τον διπλανό τους. Ακόμη έχουν αναπτυγμένο ένστικτο και νιώθουν αν κάποιος είναι αληθινός απέναντί τους και του ανταποδίδουν την αγάπη του. Γι’ αυτό εκείνο που νομίζω ότι χρειάζονται είναι να είμαστε αληθινοί απέναντί τους και να μην τους αποκλείουμε από τις μικροχαρές της ζωής που όμως είναι τόσο σημαντικές  όπως για όλους μας. Τότε θα καταλάβουμε πώς είναι να δίνεις σ’ αυτά τα παιδιά και να σου επιστρέφουν την αγάπη τους στο διπλάσιο. Άλλωστε, τι πιο όμορφο από ένα παιδικό χαμόγελο αθωότητας δίνοντάς μας δύναμη και θάρρος για το αβέβαιο μέλλον. Αυτοί είναι οι μικροί ή μεγάλοι αφανείς ήρωες της εποχής μας.

Επηρεασμένος από την εκδήλωση και το θέμα της διαφορετικότητας ο μαθητής της Β΄ τάξης Κωνσταντίνος Παπαναστασίου αποτύπωσε στο χαρτί και θέλησε να μοιραστεί με τους συμμαθητές του τις σκέψεις του:

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Στόχος μας είναι να βοηθάμε τα παιδιά που έχουν κινητικά και αναπηρικά προβλήματα.

Στόχος μας είναι να αγκαλιάσουμε τα παιδιά αυτά και να τα βοηθήσουμε, να μην τα αφήσουμε στο περιθώριο της μοναξιάς, να μην νιώθουν απόρριψη, να μην μείνουν στο κενό. Δεν έχει σημασία αν είναι μαύρα ή άσπρα.

Στόχος μας είναι να τα αγγαλιάσουμε. Δεν πρέπει να είναι φοβισμένα.

Στόχος μας είναι να πούμε ΟΧΙ στο ρατσισμό.

Στόχος μας είναι να ζήσουμε χωρίς να φοβόμαστε.

Εδώ μπορείτε να δείτε το μεγαλύτερο μέρος της εκδήλωσης:

youtube.com/watch?v=gvLoPc6s8cQ