Όνειρα και αναμνήσεις από μια παλιά, ξεχασμένη ζωή έρχονται ξαφνικά, χτυπώντας την πόρτα μου. Για μια στιγμή, κοιτάω έξω χαμένη, προσπαθώντας να αποφασίσω αν πρέπει να τα υποδεχτώ ή να προσποιηθώ πως δεν άκουσα τίποτα.

Διστακτικά ανοίγω μια χαραμάδα, διαπιστώνοντας έκπληκτη πως το δωμάτιο σιγά σιγά γεμίζει με χαρούμενες φωνές, μουσική και γέλιο. Χαμογελώ νοσταλγώντας ελάχιστα την παράξενη αυτή αίσθηση. Δεν περνάει πολλή ώρα και οι χαρούμενοι ήχοι μετατρέπονται σε βαριά, σιωπηλά νανουρίσματα που συνήθως τρομάζουν τα παιδιά τα βράδια. Δέχομαι ό,τι μπήκε μέσα στο δωμάτιο χωρίς να μετανιώνω πλέον.

Η μουσική γίνεται πιο δυνατή αλλάζοντας ρυθμό και ένταση αρκετές φορές. Ενίοτε, μου προσφέρει έντονες εικόνες που φέρνουν δάκρυα στα μάτια μου κάνοντας πιο θολή την όρασή μου και άλλοτε μου δημιουργεί συναισθήματα που είχα ξεχάσει πως μπορούσαν να διαπεράσουν την γέρικη  και κουρασμένη, πια, ψυχή μου.

Οι αποφάσεις της ζωής μας οδηγούν στον άνθρωπο που είμαστε σήμερα, οι εμπειρίες μας προσδιορίζουν την σοφία και τον τρόπο σκέψης μας, το αν θα δεχτούμε τα παιδικά όνειρά μας, σε ώριμη πλέον ηλικία, δείχνει την αθωότητά μας. Κρατάμε κάθε κομμάτι του εαυτού μας μέσα μας, μπορεί μερικές φορές να ξεχνάμε ορισμένα πράγματα, μα η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που καθιστά αδύνατη την συγκράτηση όλων των γεγονότων. Αποξενώνουμε και φυλακίζουμε στα βάθη του μυαλού μας οτιδήποτε φαίνεται άχρηστο μόνο και μόνο για να μας χτυπήσει την πόρτα αρκετό καιρό αργότερα και να μας ξαφνιάσει, λες και είναι κάτι πρωτόγνωρο για την τρεμάμενη καρδιά μας.

Ε. Τ.

Τάξη Β΄