Μια μέρα, στο κέντρο της πόλης, παρατηρούσα τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους. Πρόσωπα θλιμμένα, θυμωμένα, χαρούμενα. Μάτια στο έδαφος, όμως! Κανείς δεν κοιτάει ψηλά στον καταγάλανο ουρανό για λύτρωση. Ανήλικοι κολλημένοι σε μια «οθόνη», μπλεγμένοι σε ναρκωτικά, φασαρίες, βία. Στα μάτια τους ζωγραφισμένη απογοήτευση. Δεν έχουν όνειρα, στόχους, ιδανικά.

Γιατί οι γονείς το επιτρέπουν αυτό; Γιατί δεν αντιδρά κανείς; Σε τι κοινωνία ζούμε; Ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα; Οι ενήλικες είναι χαμένοι κι αυτοί στα δικά τους προβλήματα. Δεν δουλεύουν, δεν σκέφτονται, τα έχουν παρατήσει. Ας έβγαινε ένας μπροστά να έλεγε «φτάνει πια!».

Πόσο ακόμη θα ζούμε σ΄αυτόν τον εφιάλτη; Στα πρόσωπα έχει κολλήσει μια μάσκα περίεργη, απερίγραπτη. Την κοιτάς και θες να δακρύσεις. Ένας ψεύτικος κόσμος. Πού είναι η εποχή που έβγαινες έξω και υπήρχε συζήτηση; Πού είναι οι παρέες και οι εκδρομές; Τα αληθινά συναισθήματα; Τα αληθινά πρόσωπα; Τα αληθινά λόγια; Οι στόχοι; Όλα έγιναν παγωμένες εικόνες σε ηλεκτρονικές διευθύνσεις.

Σε λίγα χρόνια πώς θα είμαστε; ;; Έχουμε χαθεί και εμείς σαν την χαμένη ατλαντίδα.

Κατερίνα Φλώρου

Β΄ Υπαλλήλων Αποθήκης