Σήμερα, 21 Μαρτίου, γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Πολλοί θα αναρωτιέστε γιατί να γιορτάζουμε μια τέτοια μέρα, αφού η σχέση μας με την ποίηση είναι μικρή ή ανύπαρκτη, τα ποιήματα καταλήγουν συχνά βαρετό σχολικό ανάγνωσμα και μας φαίνονται δυσνόητα, ακαταλαβίστικα, μπερδεμένα…
Τι είναι λοιπόν η ποίηση; Μήπως απλά η βαθιά μας ανάγκη να μιλήσουμε για όσα ζούμε, για όσα νιώθουμε και σκεφτόμαστε; Μήπως η αναζήτηση λέξεων που μας ταξιδεύουν, μας μαγεύουν, μας παρηγορούν ή μας θεραπεύουν; «Πάρε τη λέξη μου. Δώσε μου το χέρι σου», λέει ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος και εμείς τον παραφράσαμε ελαφρώς: «Πάρε το στίχο μου. Δώσε μου το χέρι σου». Θέλουμε να μιλήσουμε, να το γιορτάσουμε με λέξεις και με στίχους. Σας προσκαλούμε λοιπόν, στη γιορτή μας, η οποία οργανώθηκε από τις φιλολόγους κα Νιώρα Ελένη, κα Σαμιώτη Γαρυφαλλιά και κα Δασκολιά Σταματίνα και στην οποία βοήθησαν με τις ιδέες τους και άλλες εκπαιδευτικοί, όπως οι φιλόλογοι των ξένων γλωσσών, κα Αναγνωστάκη Έφη, κα Τσάμη Αγγελική και κα Γιαννοπούλου Ερασμία. Πάνω από όλα όμως αυτή τη γιορτή την οργάνωσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου και τα παιδιά του Ομίλου Φιλαναγνωσίας και Δημιουργικής Γραφής του 2ου Γ/σίου Ελληνικού. Σας προσκαλούμε να διαβάσετε τα ποιήματα που έχουν αναρτηθεί στις αίθουσες και τους πίνακες ανακοινώσεων, τα χαϊκού των μαθητών της Γ΄ Γυμνασίου πάνω σε μπαλόνια, να αφιερώσετε και να προσφέρετε ποιήματα στους/στις συμμαθητές/τριες σας και να τους ακούσετε να απαγγέλουν ένα ποίημα που επέλεξαν οι ίδιοι αλλά και να εξηγούν γιατί το διάλεξαν και πώς το ποίημα «μίλησε» σε αυτούς/ές. Και θα ξεκινήσουμε αυτή τη γιορτή με ένα ποίημα που θα σας αφιερώσει ο μαθητής του Γ1 Γιάννης Ελισσαβόπουλος:
Σώπα, μη μιλάς (Ναζίμ Ασίν)
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,
κόψε τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους.
Κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί.
Έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγανε:
«Σώπα».
Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πείς τίποτα, σσσς…σώπα»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρείς τον μπελά σου, σώπα».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι:
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα.»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το «Σώπα».
Σώπα ο ένας,
σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το «Σώπα».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’την να σωπάσει
Κόψ’την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς χωρίς να μιλάς,
να λες : «Έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου,
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
«Μίλα!»…
