Ο Μιχαήλ Κωνσταντινίδης (1892-1958), ο οποίος υπηρέτησε την Μητρόπολη Κορίνθου κατά τα χρόνια της Κατοχής, άφησε πίσω του έναν σημαντικό πνευματικό και ανθρωπιστικό κληροδότημα, το οποίο συνεχίζει να διαπνέει την ιστορία της πόλης. Μετά την παραίτηση του Δαμασκηνού από την Μητρόπολη Κορίνθου το 1939, και εν μέσω των δύσκολων συγκυριών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μιχαήλ ανέλαβε την καθοδήγηση του ποιμνίου του, αναδεικνύοντας τον εαυτό του ως μία από τις πιο φωτεινές προσωπικότητες της Εκκλησίας και της τοπικής κοινωνίας.
Η Ταπεινότητα και ο Ανθρωπισμός του Μιχαήλ
Η προσωπικότητα του Μιχαήλ χαρακτηρίζεται από την απλότητα και την ταπεινότητα, αξίες που ενσωμάτωσε στην καθημερινή του ζωή και το έργο του. Από νωρίς είχε εκφράσει την άποψη ότι «όσον μέγας είναι ο άνθρωπος, τόσον είναι και ταπεινός», κι αυτός ο λόγος θα μπορούσε να είναι η ίδια η έκφραση της προσωπικής του στάσης. Ο Μιχαήλ ήταν γεμάτος πίστη και έργα, και τα λόγια του δεν υπερτερούσαν ποτέ των πράξεών του. Ήταν προσηλωμένος στην προσευχή και την πρακτική εφαρμογή των διδασκαλιών του Χριστού. Αν και σπάνια μιλούσε, η δράση του ως Επίσκοπος ήταν τόσο βαθιά και ουσιαστική που το έργο του μιλούσε από μόνο του.
Η Αρχιεπισκοπική του Καθοδομή στην Κόρινθο και η Στήριξη στον Λαό
Όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του στην Κόρινθο, η πόλη βίωνε μια από τις πιο σκληρές περιόδους της ιστορίας της, καθώς η Ελλάδα βρισκόταν υπό τη γερμανική κατοχή. Από τις πρώτες κιόλας μέρες της άφιξής του στην Κόρινθο, ο Μιχαήλ έδειξε τη διάθεσή του να βοηθήσει τον λαό σε κάθε επίπεδο. Διατέθηκε να χρησιμοποιήσει την προσωπική του περιουσία για να ιδρύσει ένα πολυϊατρείο για τους φτωχούς και να ενισχύσει τα συσσίτια που είχαν ανάγκη οι πληθυσμοί της πόλης. Παράλληλα, ίδρυσε γηροκομείο και υπήρξε συνεχώς παρών στις φυλακές και το νοσοκομείο, προσφέροντας υποστήριξη στους ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Η πίστη του στην προσευχή και η προσήλωση στην προστασία του ποιμνίου του αποτέλεσαν βασικούς πυλώνες του έργου του, και αυτή η στάση του κέρδισε τη συμπάθεια και το σεβασμό των Κορινθίων.
Μιχαήλ και η Προστασία των Εβραίων
Ο Μιχαήλ απέδειξε τη γενναιότητα του σε δύσκολες στιγμές, καθώς με τη βοήθεια του, αρκετοί Εβραίοι κατάφεραν να σωθούν από τους διωγμούς των Γερμανών κατακτητών. Η Κόρινθος, όπως και άλλες περιοχές της Ελλάδας, υπήρξε τόπος αντίστασης, και ο Μιχαήλ υπήρξε μια σημαντική φιγούρα στην προστασία των καταδιωκόμενων. Οι ενέργειές του, με την ανακούφιση των κρατουμένων, την κάλυψη των αναγκών των καταπιεσμένων και τη συνεχιζόμενη στάση του απέναντι στους κατακτητές, έσωσαν πολλές ζωές και έδωσαν ελπίδα στους κατατρεγμένους.
Το Έργο του Κατά την Κατοχή: Ποιμαντική και Αντίσταση
Τα χρόνια της Κατοχής, με την εισβολή των Γερμανών και την τρομερή πίεση του πολέμου, αποτέλεσαν την πιο δύσκολη περίοδο για τον Μιχαήλ. Όμως, η αφοσίωση και η αυταπάρνησή του για το ποίμνιο του υπήρξαν υποδειγματικές. Συχνά ερχόταν σε επαφή με τις οικογένειες των κρατουμένων και έκανε ό,τι μπορούσε για να τους προστατεύσει. Συχνά, με το σθένος της πίστης του, έστελνε μηνύματα ελπίδας και μεσολαβούσε για τη σωτηρία των εκτοπισμένων, ρίχνοντας μια ανθρώπινη γέφυρα ανάμεσα στους κατατρεγμένους και τους κατακτητές.
Η Μνημειώδης Στάση του Μιχαήλ στα Μαύρα Χρόνια
Η στάση του Μιχαήλ απέναντι στους κατακτητές, οι νυχτερινές του επισκέψεις για να βοηθήσει τους φυλακισμένους και οι προσωπικές του θυσίες ήταν καθοριστικές για τη ζωή των Κορινθίων. Παρά την ανατροπή των συνθηκών, την πίεση και τις απειλές που δέχθηκε από τους Γερμανούς, ο Μιχαήλ διατήρησε την ακεραιότητά του και υπερασπίστηκε με κάθε τρόπο τους αθώους.
Μάλιστα, το 1943, όταν εκατοντάδες Κορίνθιοι οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ως αντίποινα για τις αντιστασιακές ενέργειες, η παρέμβαση του Μιχαήλ ήταν καθοριστική για τη σωτηρία πολλών. Όπως περιέγραψε ο Γεώργιος Τρουπάκης, συνεργάτης του Μιχαήλ, ο Επίσκοπος «προσήρχετο προ του αδυσωπήτου τυράννου και έκλαιε και παρεκάλει και ικέτευε και εταπεινούτο», θέτοντας σε κίνδυνο την προσωπική του ασφάλεια για να προστατεύσει το ποίμνιό του.
Η Μνήμη του Μιχαήλ
Ο Μιχαήλ Κωνσταντινίδης δεν άφησε μόνο πίσω του ένα έργο που συνεχίζει να αναγνωρίζεται και να τιμάται μέχρι σήμερα στην Κόρινθο και πέρα από αυτήν. Η στάση του στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής τον κατέστησε αληθινό ήρωα και πρότυπο για τις μελλοντικές γενιές. Μέσα από το έργο του και την ταπεινότητά του, απέδειξε ότι ο πραγματικός ηγέτης δεν είναι αυτός που ζητά αναγνώριση, αλλά αυτός που χωρίς προσωπικά συμφέροντα, υπερασπίζεται την ανθρωπιά και την αρετή σε όλες τις δύσκολες περιστάσεις.
