Τα Χριστούγεννα για μένα ήταν πάντα ξεχωριστή γιορτή. Από τότε που ήμουν μικρούλα , κάθε χρόνο πάνω κάτω όλα ίδια ήταν. Πότε στο χωριό πότε στο σπίτι. Αλλά στο σπίτι αξιωθήκαμε να μείνουμε μόνο δύο χρονιές. Μεγάλο σόι βλέπεις, πολλά τα άτομα για ένα σπίτι. Ήταν όμορφα όμως. Να τους βλέπεις να γελούν, να ακούς τις ιστορίες τους. Θυμάμαι, τα παιδιά μόλις τρώγανε έπρεπε οπωσδήποτε να πάνε μέσα να παίξουν, ούτε έθιμο να ήτανε. Ποτέ δεν καθόμουν να παίξω . Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο λοιπόν , χωρίς να με πάρουν χαμπάρι , καθόμουν σε μια άκρη και τους άκουγα. Δεν καταλάβαινα πολλά, μα είχε ενδιαφέρον . Μόνο από τα μάτια τους καταλάβαινα πόσο χαρούμενοι ήταν, ειδικά του πατέρα μου. Δεν τελείωναν ώσπου να πάει τρεις και τέσσερις το χάραμα. Φέτος μόνο θα είναι διαφορετικά, άλλαξαν πολλά. Πέρα από τον περιορισμό που μας βάζουν και δεν μπορούμε να είμαστε κοντά στα αγαπημένα μας πρόσωπα , προσωπικά για μένα γίνεται ακόμα καλύτερο. Θα πρέπει να είμαι είτε με την μητέρα μου είτε με τον πατέρα μου. Το χωριό ας το ξεχάσουμε καλύτερα . Το ίδιο και τα γέλια τους. Μου λείπουν τα Χριστούγεννα όπως συνήθιζαν να είναι. Ήταν ωραία να είσαι μικρός , να μην καταλαβαίνεις αν κάτι πηγαίνει στραβά και να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη ,στον οποίο με τόσο ζήλο πίστευα μικρή .
Υποβολή απάντησης
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
