Η τάξη μου (χρονογράφημα)
Αν πιστεύεις ότι χρειάζεσαι ένα επείγον ραντεβού με ψυχολόγο γιατί δεν είσαι καλά χωρίς να έχεις γνωρίσει το τμήμα μου τότε κάνεις λάθος. Δεν έχεις δει τίποτα. Αν λοιπόν αποφασίσεις να περάσεις μια βόλτα από την τελευταία αίθουσα του τρίτου ορόφου, τότε να το κλείσεις το ραντεβού, θα χρειαστεί. Καθένας με μικρές πινελιές από τον δικό του χαρακτήρα συμβάλλει στην απόλυτη καταστροφή και ταυτόχρονα σε στιγμές που θα μείνουν αξέχαστες. Δεν αναφέρομαι στα κλασικά , σηκώνω χέρι για να πάρω τον λόγο, δεν πετάγομαι, δεν μιλάω με τον διπλανό μου κλπ. Όχι βέβαια . Αναφέρομαι στους ατελείωτους ψίθυρους για τα πιο άκυρα θέματα ,τα τσαλακωμένα χαρτάκια που κρύβουν κάθε είδους συζητήσεις και κάνουν βόλτες πίσω από τις πλάτες των καθηγητών και τα μάτια γεμάτα πονηρία έτοιμα για κάθε είδους χαζομάρα. Τα συνθήματα για το ποδόσφαιρο και τις ομάδες τους που στα μάτια τα δικά μου φαντάζουν κινέζικα και κοσμούν καρέκλες και θρανία. Το γέλιο που λειτουργεί σαν θεραπεία μπροστά στην πολλές φορές εξουθενωτική παράδοση του μαθήματος από τον καθηγητή και ξεκινάει με τους πιο απίθανους τρόπους. Τέλος, αναφέρομαι σε αυτόν τον υπέροχο αόρατο δεσμό που πηγάζει μέσα από τόσα γέλια, τόσες ωραίες και τόσες κακές στιγμές που έχουν καταφέρει να καλλιεργήσουν μέσα μας, σε κάποιους περισσότερο σε άλλους λιγότερο, μια από τις πιο σημαντικές αρετές. Την φιλία.
Χρονογράφημα
Και το μάθημα ξεκινά. Πολλές φορές βέβαια με απώλειες… Πολλοί μαθητές «ξεμένουν» στο προαύλιο με σκοπό να παρατείνουν το διάλειμμά τους. Όταν αποφασίσουν να πάνε για μάθημα (συνήθως 10 λεπτά μετά το χτύπημα του κουδουνιού), τις περισσότερες φορές έχουν πάρει απουσία. Αν τώρα τύχει και είναι τελευταία ώρα, ο μαθητής με απουσία ικετεύει να πάρει την τσάντα του με σκοπό να μην περιμένει το σχόλασμα. Δυστυχώς για αυτόν, ο καθηγητής αρνείται και του λέει να περιμένει. Δέκα λεπτά αργότερα, ο μαθητής θα ξαναέρθει να ρωτήσει προκαλώντας γέλιο στους συμμαθητές του, μερικές φορές ακόμα και στον ίδιο τον καθηγητή. Για άλλη μια φορά φεύγει άπραγος. Δεν θα το βάλει όμως κάτω. Θα ξαναπροσπαθήσει πέντε λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι. Αυτή τη φορά τα γέλια πέφτουν βροχή και αρχίζει η διαπραγμάτευση. Ο μαθητής αρχίζει να λέει επιχειρήματα του τύπου «Μα… ελάτε τώρα, κυρία. Σε δύο λεπτά χτυπάει το κουδούνι.» ή «Θα την πάρω και θα περιμένω έξω, δεν θα φύγω.». Έτσι, τα τελευταία λεπτά περνάνε ευχάριστα και γρήγορα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Άλλες φορές, γράφουμε τεστ. Κάποιοι μαθητές είναι χαλαροί αδιαφορώντας για τον βαθμό που ενδεχομένως πάρουν. Άλλοι νιώθουν σιγουριά μετά από την πολύωρη μελέτη της προηγούμενης ημέρας. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που νιώθουν σιγουριά έχοντας κάνει σκονάκι την ύλη του τεστ. Το τεστ δεν κρατάει πολύ. Βέβαια εννοείται ότι τα σκονάκια χρησιμοποιούνται. Αφού συλλέξει τα γραπτά ο καθηγητής, συζητάει τις απαντήσεις με όλους μας, βάζοντάς μας να δίνουμε προφορικά τις απαντήσεις. Οι μαθητές με τα σκονάκια σηκώνουν πρόθυμα το χέρι για να απαντήσουν. Όταν ακούν τις σωστές απαντήσεις μένουν έκπληκτοι που τα έχουν κάνει λάθος. Αυτό συμβαίνει διότι τα σκονάκια έχουν την ύλη από ένα βοήθημα ή ακόμα και από κάποιο φροντιστήριο, χωρίς ο μαθητής να έχει κάνει ούτε μια ανάγνωση το βιβλίο ή να έχει ακούσει οτιδήποτε στο μάθημα. Έτσι, …μένουν με την όρεξη…
Αστεία Εκθεση
Δεκέμβρης, λέει, σε καραντίνα ήδη 2 μήνες. Εγώ τώρα που δεν ξέρω σε τι χρονολογία είμαστε. Και τουλάχιστον μπαίνω στο instagram όπου όλοι κράζουν το 2020 και από εκεί το καταλαβαίνω. Και να μου φωνάζει η μαμά μου (Αργύρηηη σήκω, έχεις διαδικτυακό μάθημα, σήκω να παρακολουθήσεις τα θρησκευτικά σου είναι και μισή!) εγώ, για να μην μαλώσω πρωί πρωί με τη μαμά μου,να σηκώνομαι. Και τι να δω… βλέπω ότι είναι και τέταρτο, και τότε νευριάζω και βρίζω από μέσα μου. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι όταν μου λέει ( Εντάξει, σε ξύπνησα λίγο πιο νωρίς ). Τέλος πάντων, ανοίγω να μπω στο μάθημα και ξαφνικά ακούω την κυρία να λέει ( Ανοίξτε τις κάμερες να σας δω που μου έχετε λείψει!) . Εγώ τώρα που είμαι σαν να με έχω ζωγραφίσει με το αριστερό μου χέρι. Ανοίγω την κάμερα μου και να μας λέει η κυρία πω πω πόσο όμορφοι είστε… εγώ που δεν έχω καν πλυθεί. Κλείνω την κάμερα και πάω να ξανακοιμηθώ. Και να μπαίνει η μαμά μου στο δωμάτιο και να μου λέει (σήκω ρε αγουροξυπνημένε) αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνω επειδή κοιμάμαι 25 ώρες το 24ωρο?Να περνάνε οι ώρες λες και είναι σαββατοκύριακο και έπειτα, να έχω γερμανικά ,που εκεί μπορεί να μπαίνουν 22 άτομα μαζί με την κυρία αλλά προσέχουν μόνο 3, κι εγώ δεν είμαι σε αυτά… Και να ανοίγω το playstation και όλως τυχαίως να είναι όλοι από την τάξη μου μέσα….
Δημιουργική Γραφή
Όταν έρχεται η ώρα να μπούμε στην τάξη, οι μισοκοιμισμένοι συμμαθητές μου και εγώ, το μόνο που μας έρχεται στο μυαλό είναι το πόσο αφόρητες θα είναι οι επόμενες εφτά ώρες που θα μας στερήσουν τον ύπνο και τη χαλάρωση μας. Υπάρχουν βέβαια και παιδιά εξαιρέσεις που πρωί, πρωί είναι έτοιμα να ανοίξουν το κεφάλι τους και να απορροφήσουν όση γνώση τους παρέχεται. Λίγο αδύνατο… αλλά πιθανό.. Έτσι λοιπόν ξεκινάει η μέρα μας στη τάξη, με τους περισσότερους μαθητές να βαριούνται που ζουν και έτσι να καταφεύγουν σε άλλες δημιουργικές και εποικοδομητικές ασχολίες όπως: η δημιουργία καλλιτεχνικών αριστουργημάτων , ουσιώδεις συζητήσεις για σοβαρά ζητήματα όπως ο χρόνος που έχει μείνει έως το τέλος της ώρας, αλλά και η δημιουργία «ποίησης» στα θρανία. Έπειτα ακολουθούν αυτοί οι δύο μαθητές με τον τεράστιο εγκέφαλο , τον οποίο ο ένας δεν καταδέχεται να «χαραμίσει» απλά σε κάποια μαθήματα , αλλά η άλλη τον αξιοποιεί όσο καλά μπορεί. Στην τάξη μας θα βρείτε επίσης δύο τρεις μαθητές εθισμένους στα μαθήματα αλλά και δύο τρεις που η γνώση τους περνάει τόσο αδιάφορη όσο εγώ στον Γιάννη.
Όσο ανομοιογενής είναι η τάξη όσον αφορά τους μαθητές, τόσο ποικίλουν και οι καθηγητές. Κάτι που δεν μπορεί κανείς μας να αποφύγει είναι αυτός ο ένας καθηγητής που το μόνο που κάνει είναι να μπαίνει μέσα στη τάξη, να διαβάζει όλο το μάθημα από το βιβλίο, εφόσον δεν έχει μπει στην διαδικασία να το μάθει ο έρμος και τέλος να έχει όμως την απαίτηση από εμάς μαγικά, χωρίς καμία περαιτέρω εξήγηση, να το μάθουμε. Υπάρχουν πάντα οι μετριοπαθείς καθηγητές, που δεν διαθέτουν τίποτα ιδιαίτερο αλλά με κάποιον τρόπο, με την απάθεια τους ίσως, καταφέρνουν και μας μαθαίνουν κάποια πράγματα. Τέλος, αυτοί οι καθηγητές που ξεχωρίζουν σαν τα λουκάνικα στην πίτσα είναι ένας, το πολύ δύο και μας κάνουν όχι μόνο να μαθαίνουμε, όχι απλά να αγαπάμε το μάθημα αλλά με τη συμπεριφορά τους αποτελούν μία πολύ ευχάριστη νότα στη μέρα μας ,και είμαι αρκετά σίγουρη ότι όλοι θα συμφωνούσαν με αυτό. J
