Ρατσισμός
Eίμαι 14 χρονών και είμαι κωφάλαλη. Γεννήθηκα έτσι. Ποτέ δεν άκουσα και ποτέ δεν έμαθα να μιλώ. Δύστυχη κοπέλα..θα σκεφτεί κάποιος. Μόνο δυστυχισμένη δεν είμαι. Έχω μάθει να ζω με την ιδιαιτερότητα μου. Πλέον έχω και φίλους και καλά στο σχολείο τα πάω και κανένα πρόβλημα δεν έχω. Αν εξαιρέσουμε τις αμέτρητες φορές που δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με κάποιον άγνωστο στον δρόμο ή ακόμα και με γνωστό μου, βλέπετε δεν ξέρουν όλοι την νοηματική. Εξαιρούμε ακόμη, εκείνες τις φορές που βρίσκομαι μόνη μου σε κάποιον δημόσιο χώρο , όπως σε ένα καράβι για παράδειγμα. Αδύνατον να καταλάβω αν ανακοινώνουν κάτι στα μεγάφωνα. Να μην αναφέρω τις φορές που έχει μπει η ζωή μου σε κίνδυνο εξαιτίας των αυτοκινήτων που κόρναραν ασταμάτητα και εγώ δεν είχα ιδέα. Δεν ήταν πάντα εύκολα όμως όπως τώρα. Τώρα έχω μάθει να μην δίνω σημασία σε ό,τι λέει ο κόσμος, κάποτε όμως με επηρέαζε πολύ..φίλους δεν είχα , δεν ήξερα γιατί. Είχαν νεύρα και ήθελαν να ξεσπάσουν. Εγώ, το τέλειο θύμα, ήμουν εκεί, έτοιμη για κάθε είδους προσβολή, ακόμα και σωματική Βία . Πίστευα πως το άξιζα, έτσι μου είχε μάθει η κοινωνία, πως αν δεν είσαι τέλειος τις τρως και μάλιστα με το κουτάλι. Ένιωθα αδύναμη ,μόνη, πάντα στην απέξω. Πλέον έχω μάθει να το διαχειρίζομαι καλύτερα και νιώθω πως με έχει κάνει δυνατή.
Αναπηρία
Η μέρα ξεκινάει και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι τα βλέμματα των συμμαθητών μου στο σχολείο και τα σχόλια που σίγουρα θα ακούσω για άλλη μία μέρα από αυτούς. Φυσικά δεν θα λείψουν οι αδιάκριτες, χαζές ερωτήσεις που καταλήγουν σε προσβολές και μου χαλάνε τη διάθεση για την υπόλοιπη μέρα. Κάποιοι καθηγητές ίσως πάλι αγνοήσουν την περίπτωση μου και δεν ασχοληθούν με εμένα, καθώς αυτό χρειάζεται παραπάνω προσπάθεια από αυτήν που είναι πρόθυμοι να διαθέσουν. Θα δυσκολευτώ και πάλι να ανέβω τις σκάλες, εφόσον άτομα σαν και εμένα δεν θεωρούνται κανονικοί πολίτες με δικαιώματα και κανείς βέβαια δε νοιάζεται για την δική μας ζωή. Κάποιες φορές ίσως ξεμείνω στα σκαλιά επειδή κανείς δεν διατίθεται για να με βοηθήσει, ο καθένας κοιτάει τον εαυτούλη του. Όταν φύγω από το σχολείο και πάω σπίτι ένα βάρος φεύγει από πάνω μου διότι πάω εκεί που δεν υπάρχουν ούτε βλέμματα, ούτε σχόλια αλλά οι άνθρωποι που θα μου φερθούν με φροντίδα και θα με αντιμετωπίσουν ως έναν φυσιολογικό άνθρωπο. Οι βόλτες με φίλους είναι σπάνιες καθώς είμαι πολύ ενοχλητική και αποτελώ ένα βάρος για εκείνους. Τέλος, η καλύτερη ώρα την μέρας είναι το βράδυ όπου θα κοιμηθώ σκεπτόμενη ότι η ακόλουθη μέρα θα είναι καλύτερη.
