Η κυκλική οικονομία δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Δεν ανακάλυψαν τον τροχό όσοι προβάλλουν αυτό το μοντέλο ανάπτυξης. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970 στα νησιά μας, στα χωριά, αλλά και στα προάστια των πόλεων τα περισσότερα νοικοκυριά λειτουργούσαν στο πλαίσιο μιας άτυπης κυκλικής οικονομίας.
Η εκτροφή οικόσιτων ζώων εξασφάλιζε το κρέας, τα αυγά της οικογένειας. Τα απορρίμματα τους χρησίμευαν (μετά από επεξεργασία) ως λίπασμα για τον λαχανόκηπο και τα δέντρα, που με τη σειρά τους κάλυπταν τις διατροφικές ανάγκες του νοικοκυριού.
Τίποτα σχεδόν δεν κατέληγε στον κάδο των απορριμμάτων. Επαναχρησιμοποίηση των πάντων, τις περισσότερες φορές μέσω μεταποίησης των αρχικών προϊόντων. Ακόμα και στην περίπτωση της έλλειψης κάποιων εργαλείων αυτά εξασφαλίζονταν με δανεισμό από κάποιους φίλους ή συγγενείς,
Τα σχολικά βιβλία (που εκείνη την περίοδο δεν διανέμονταν δωρεάν) δεν τα καίγανε, δεν τα σκίζανε και δεν τα πέταγαν, όπως μερικές φορές δυστυχώς συμβαίνει σήμερα. Παραδίνονταν από μαθητή σε μαθητή, από γενιά σε γενιά. Οι σχολικές ποδιές, τα παιδικά ρούχα, τα παπούτσια δεν πήγαιναν στα σκουπίδια, αλλά από παιδί σε παιδί. Ο βίος δεν ήταν πάντα κατ ανάγκη φτωχός, ήταν κυρίως λιτός.
