ΕΙΡΗΝΗ Ρ.

ΝΙΚΗΤΑΣ Π.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ

Ο Αθανάσιος Διάκος (Αθανάσιος Διάκος Φωκίδας ή Αρτοτίνα Φωκίδας, 1788 - Λαμία, 24 Απριλίου 1821) ήταν ένας από τους Έλληνες πρωταγωνιστές ήρωες – οπλαρχηγούς του πρώτου έτους της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο οποίος έδρασε στη Στερεά Ελλάδα. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός ή κατά άλλους Αθανάσιος Μασσαβέτας. Στα οθωμανικά müsvedde σημαίνει: σχέδιο και Γραμματέας/Γραμματικός καταγραφής φορολογικών στοιχείων και επομένως είτε Μασσαβέτας στα Οθωμανικά, είτε Γραμματικός στα Ελληνικά, το επώνυμό του ήταν το ίδιο και το αυτό, προφανώς προερχόμενο εξ ιδιότητος που είχαν οι πρόγονοί του[7]. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και το 1820 έγινε αρματολός στη Λιβαδειά. Τον Απρίλιο του 1821 σε συνεργασία με άλλους οπλαρχηγούς κατέλαβε το φρούριο της Λιβαδειάς και χρησιμοποιώντας το ως ορμητήριο, έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες. Κατέλαβε τη γέφυρα της Αλαμάνας και στις 23 Απριλίου 1821 έδωσε μάχη με τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη. Στη μάχη αυτή συνελήφθη και αφού μεταφέρθηκε στη Λαμία δολοφονήθηκε με ανασκολοπισμό (λογοτεχνικά αναφέρεται ότι «σουβλίστηκε») από τους Τούρκους στις 24 Απριλίου 1821.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ Κ.

ΜΑΡΙΑ Γ.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΑΟΥΛΗΣ Ο Ανδρέας Μιαούλης γεννήθηκε στην Ύδρα 20 Μαιου το 1769 και πέθανε στον Πειραιά 11 Ιουνίου το 1835.Το πραγματικό του όνομα ήταν Ανδρέας Βώκος.Ηταν πολιτικός και ναύαρχος.Στην Επανάσταση του 1821 έπαιξε σημαντικό ρόλο αφού ανέλαβε την αρχηγία του Ελληνικού στόλου και πήρε μέρος σε πολλές ναυμαχίες με επιτυχία όπως, των Πατρών,των Σπετσών,της Σάμου και άλλες.Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμβολή του στον εφοδιασμό της πόλης του Μεσολογγίου κατά την πολιορκία της.Ενταφιάστηκε στη σημερινή Ακτή Μιαούλη.Η προσφορά του τιμάται κάθε χρόνο στα Μιαούλεια φεστιβάλ το οποίο ειναι αφιερωμένο στη στρατιωτική δράση του Ανδρέα Μιαούλη…

(Τον διάλεξα γιατί ήταν σπουδαίος και γιατί η παρουσία του ήταν πολύ
σημαντική σαν ναύαρχος.)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Κ.

« Ο ΜΑΡΚΟΣ ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ»

 

Ο Μάρκος Μπότσαρης ή αλλιώς ‘’Αετός της Σαμονίβας’’ ήταν Έλληνας οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και καπετάνιος των Σουλιωτών. Για τις συνολικές του υπηρεσίες και τη μεγάλη συνεισφορά του στον αγώνα, μετά το θάνατό του έλαβε τιμητικά τον στρατιωτικό βαθμό του Στρατηγού. Γεννήθηκε στοΣούλι Θεσπρωτίας το 1790 και πέθανε στο Καρπενήσι Ευρυτανίας το 1823 στην μάχη του Κεφαλόβρυσου. Ο Μπότσαρης, τη νύχτα της 8-9 Αυγούστου, επιτέθηκε κατά της εμπροσθοφυλακής των εχθρών, που είχαν στρατοπεδεύσει στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, στη μάχη που έμεινε γνωστή ως Μάχη του Κεφαλόβρυσου. Παρά τον αρχικά ελαφρύ τραυματισμό του, συνέχισε να πολεμάει και κατάφερε να νικήσει τους Τουρκαλβανούς. Όμως μια εχθρική σφαίρα έπληξε το μάτι του. Ιστορικοί αναφέρουν πως τότε ο Μπότσαρης είπε πριν ξεψυχήσει: «Αδέλφια, με βάρεσαν».

Ο Μάρκος Μπότσαρης έμεινε στην ιστορία για την ανδρεία του και τη σημαντική συμβολή του στον Αγώνα για την ανεξαρτησία των Ελλήνων και δίκαια θεωρείται μεγάλος εθνικός ήρωας.Πολλοί Φιλέλληνες που επισκέφθηκαν την Ελλάδα, θαύμασαν την ανδρεία του Μπότσαρη, ενώ πολλοί ποιητές έγραψαν ποιήματα γι” αυτόν.

Επέλεξα τον Μάρκο Μπότσαρη γιατί μου άρεσε περισσότερο το όνομά του από τους άλλους ήρωες του 1821. Επίσης, ήθελα να μάθω την ιστορία του.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ Κ.

Ο Αθανάσιος Διάκος (Αθανάσιος Διάκος Φωκίδας ή Αρτοτίνα Φωκίδας, 1788 – Λαμία, 24 Απριλίου 1821) ήταν ένας από τους Έλληνες πρωταγωνιστές ήρωες – οπλαρχηγούς του πρώτου έτους της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο οποίος έδρασε στη Στερεά Ελλάδα. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός ή κατά άλλους Αθανάσιος Μασσαβέτας[6]. Στα οθωμανικά müsvedde ~ مسوده σημαίνει: σχέδιο και Γραμματέας/Γραμματικός καταγραφής φορολογικών στοιχείων και επομένως είτε Μασσαβέτας στα Οθωμανικά, είτε Γραμματικός στα Ελληνικά, το επώνυμό του ήταν το ίδιο και το αυτό, προφανώς προερχόμενο εξ ιδιότητος που είχαν οι πρόγονοί του[7]. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και το 1820 έγινε αρματολός στη Λιβαδειά. Τον Απρίλιο του 1821 σε συνεργασία με άλλους οπλαρχηγούς κατέλαβε το φρούριο της Λιβαδειάς και χρησιμοποιώντας το ως ορμητήριο, έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες. Κατέλαβε τη γέφυρα της Αλαμάνας και στις 23 Απριλίου 1821 έδωσε μάχη με τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη. Στη μάχη αυτή συνελήφθη και αφού μεταφέρθηκε στη Λαμία δολοφονήθηκε με ανασκολοπισμό (λογοτεχνικά αναφέρεται ότι «σουβλίστηκε») από τους Τούρκους στις 24 Απριλίου 1821.

Ήταν εγγονός ενός ντόπιου κλέφτη, αλλά το πραγματικό οικογενειακό του όνομα δεν είναι με ασφάλεια γνωστό. Είναι γνωστό ότι ο πατέρας του ονομαζόταν Νικόλαος Γραμματικός και ήταν γιος του κλέφτη Αθανασίου Γραμματικού[10].[11]. Γεννήθηκε είτε στην Άνω Μουσουνίτσα (σήμερα Αθανάσιος Διάκος) είτε στην Αρτοτίνα. Την εκδοχή ότι γεννήθηκε στην Αρτοτίνα υποστηρίζει η πρώτη βιογραφία του Αθανασίου Διάκου που γράφτηκε από τον Ρόδιο το έτος 1835, τα «Ελληνικά» του Ιακ. Ραγκαβή (1853), το γενεαλογικό δένδρο του Διάκου όπως το κατέγραψε το 1883 ο ιστορικός Κρέμος και το πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης του Αθανασίου Διάκου που είχε εκδοθεί το έτος 1865 από τον Δήμο Κροκυλείου στον οποίο υπαγόταν η Αρτοτίνα. Την εκδοχή ότι γεννήθηκε στην Άνω Μουσουνίτσα υποστηρίζουν μαρτυρίες του Γκούρα, του Φιλήμονος, του Περραιβού και ξένων όπως του Finley και του Bartholdy αλλά και του Hertsberg. Υπάρχει μακροχρόνια φιλονικία ανάμεσα στα δύο χωριά σχετικά με το ποια είναι η γενέτειρά του.[6] Είχε έφεση στη θρησκεία και σε ηλικία 12 ετών στάλθηκε από τη μητέρα του στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Αρτοτίνα Φωκίδας για την εκπαίδευσή του. Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκαεπτά ετών και, λόγω της αφοσίωσής του στη χριστιανική πίστη και της ιδιοσυγκρασίας του, έγινε πολύ γρήγορα διάκος.

Η λαϊκή παράδοση αναφέρει πως όταν ο Αθανάσιος Διάκος ήταν μοναχός, ένας Τούρκος πασάς πήγε στο μοναστήρι του Προδρόμου στην Αρτοτίνα με τα στρατεύματά του και εντυπωσιάστηκε απ’ την εμφάνιση του νεαρού μοναχού. Ο Διάκος προσβλήθηκε απ’ τα λεγόμενα του Τούρκου (και την μετέπειτα πρόταση) και μετά από καβγά τον σκότωσε. Έτσι αναγκάστηκε να φύγει στα κοντινά βουνά και να γίνει κλέφτης. Κατά μια άλλη εκδοχή, σε ένα γάμο στην Αρτοτίνα, όπου γλεντούσαν και πυροβολούσαν όπως συνηθιζόταν, είχε πάρει μέρος και ο Διάκος. Μια αδέσποτη σφαίρα βρήκε και σκότωσε τον γιο της Κοντογιάννενας, που ήταν από μεγάλο σόι της Κοσταρίτσας (ενός γειτονικού χωριού της Αρτοτίνας). Ο φόνος καταλογίστηκε από όλους, Χριστιανούς και Τούρκους, στον Διάκο και ας μην ήταν καθόλου βέβαιο πως εκείνος, άθελά του, ήταν ο φονιάς. Αναγκάστηκε έτσι να κρυφτεί στα περίχωρα γιατί τον αναζητούσαν τα τουρκικά αποσπάσματα. Αργότερα τον Δεκαπενταύγουστο, στο πανηγύρι της Παναγίας, ο Διάκος κατέβηκε στο χωριό. Οι Τούρκοι, που παραμόνευαν, τον συνέλαβαν μαζί με κάποιον Καφέτζο που κυνηγούσαν και τους οδήγησαν δεμένους στον Φεράτ-εφέντη, διοικητή του Λιδωρικίου, ο οποίος τους φυλάκισε. Ο Διάκος κατάφερε να αποδράσει μαζί με τον Καφέτζο και να φύγουν στα βουνά. Μαζί έφτασαν στο λημέρι του ξακουστού κλέφτη της Δωρίδας Τσαμ Καλόγερου. Τον διαλεξα επειδή επειδή ήταν ο ποιο γενναίος ήρωας και επειδή ο θάνατος του ήταν τρομερός

Α. Κ

ΕΛΕΝΗ Β.

Αικατερίνη Καρατζά ή Ρόζα Μπότσαρη

Η Αικατερίνη Καρατζά ή Ρόζα Μπότσαρη γεννήθηκε το 1820 στο Κακόλακκο Πωγωνίου και ήταν κόρη του αγωνιστή της Ελληνικής επανάστασης , Μάρκου Μπότσαρη. Διετέλεσε κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας.

Με το ξέσπασμα της επανάστασης αιχμαλωτίστηκε μαζί με άλλες γυναίκες ενώ βρισκόταν στα Ιωάννινα και μεταφέρθηκε στο έδαφος τις ευρωπαϊκής επικρατείας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Δράμα. Κατά την παραμονή της στην αιχμαλωσία τέθηκε υπό την προστασία Οθωμανών γυναικών , των ανώτερων κοινωνικών τάξεων. Μια από αυτές προσπάθησε να την υιοθετήσει, αλλά τελικά έπειτα από ανταλλαγή αιχμαλώτων γύρισε πίσω στην οικογένειά της.

Εκεί τέθηκε υπό την προστασία της βασίλισσας Αμαλίας η οποία της έδωσε τον τίτλο της πρώτης «κυρίας επί των τιμών» της βασιλικής αυλής. Με αυτή την ιδιότητα, συμμετείχε ως ακόλουθος της Αμαλίας στις επίσημες επισκέψεις στις βασιλικές αυλές των διαφόρων κρατών της Ευρώπης .Το 1844 τιμήθηκε από τον βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκο Α’ με χρυσό σταυρό ενώ κατά την παραμονή της εκεί απέσπασε τον θαυμασμό της κοινής γνώμης για την ομορφιά της αλλά και για το γεγονός πως ήταν κόρη του φημισμένου αγωνιστή Μάρκου Μπότσαρη. Φιλοτεχνήθηκε από τον Γερμανό ζωγράφο Γιόζεφ Καρλ Στίλερ το πορτρέτο της . Η Αικατερίνη παντρεύτηκε τον Γεώργιο Καρατζά και απέκτησαν τέσσερα παιδιά , δύο από τα οποία απεβίωσαν σε μικρή ηλικία .

Διάλεξα την Ρόζα Μπότσαρη ή αλλιώς την Αικατερίνη Καρατζά επειδή ή ιστορία της είναι πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα και πιστεύω πως της αξίζει να είναι πιο γνωστή!

Ελένη Β.

ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ Μ.

 ΓΕΩΡΓΙΑ Γ.

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

 

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα είχε καταγωγή από την “Υδρα. Γεννήθηκε μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα της Σκεύω επισκέφτηκε τον σύζυγό της, Σταυριανό Πινότση, τον οποίο είχαν φυλακίσει οι Οθωμανοί για τη συμμετοχή του στα Ορλωφικά (1769-1770). Την βάφτισε και της έδωσε το όνομά της εκεί ο φυλακισμένος πολέμαρχος της Μάνης, Παναγιώτης Μούρτζινος. Μετά τον θάνατο του Πινότση στη φυλακή, μητέρα και κόρη επέστρεψαν στην “Υδρα. Μετακόμισαν στις Σπέτσες 4 χρόνια αργότερα, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον Δημήτριο Λαζάρου Ορλώφ. Από την ένωση αυτή η Μπουμπουλίνα απέκτησε οκτώ ετεροθαλή αδέρφια.
Παντρεύτηκε δυο φορές, στην ηλικία των 17 με τον Σπετσιώτη Δημήτριο Γιάννουζα και στην ηλικία των 30 ετών με τον Σπετσιώτη πλοιοκτήτη και πλοίαρχο Δημήτριο Μπούμπουλη. Και οι δυο σκοτώθηκαν από Αλγερινούς πειρατές. Της άφησαν, ωστόσο, μια τεράστια περιουσία, την οποία ξόδεψε εξ ολοκλήρου για να αγοράσει καράβια και εξοπλισμό για την Ελληνική Επανάσταση.
Όταν η Μπουμπουλίνα έγινε χήρα για δεύτερη φορά, είχε έξι παιδιά: τρία από τον πρώτο της γάμο, τον Ιωάννη,τον Γεώργιο και τη Μαρία, και τρία από τον δεύτερο γάμο της: την Σκεύω, την Ελένη και τον Νικόλαο. Επίσης είχε και τεράστια περιουσία την οποία είχε κληρονομήσει από τους συζύγους της, έχοντας υπό την κατοχή της πλοία, γη και χρήματα (τα μετρητά που είχε κληρονομήσει από τον Μπούμπουλη ήταν πάνω από 300.000 τάλαρα. Κατάφερε να αυξήσει την περιουσία της με σωστή διαχείριση και εμπορικές δραστηριότητες.

Το ακρόπρωρο του πλοίου «Αγαμέμνων» της Μπουμπουλίνας με κυβερνήτη το γιο της Ιωάννη. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο
Αρχικά έγινε συνέταιρος σε αρκετά πλοία ενώ αργότερα κατασκεύασε τρία δικά της, το ένα από τα οποία με το όνομα Αγαμέμνων πήρε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, μήκους 48 πήχεων και έχοντας 18 κανόνια, η ναυπήγηση του οποίου κόστισε 75.000 τάλαρα. Το όνομα αυτό το έδωσε στη ναυαρχίδα της από τον ομηρικό βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα, που οδήγησε τους Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο. Αυτό δείχνει πόσο τιμούσε η Μπουμπουλίνα την ελληνική ιστορική της κληρονομιά και τι συμβόλιζε το όνομα του πλοίου της.

ΑΙΜΙΛΙΑ Κ.

ΙΩΑΝΝΑ Χ.

Ο Γεώργιος Δικαίος ή Φλέσσας, γνωστός και ως Παπαφλέσσας γεννήθηκε στην Πολιανή Μεσσηνίας το 1788 και πέθανε τριάντα επτά ετών στις 20 Μαΐου 1825. Το ψευρδώνυμο του ήταν Μπουροτιέρης των ψυχών. Ο πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Δικαίος ο οπόιπος έχει 28 παιδια. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1821 με τους τούρκους και όπος κάθε πόλεμος είχε και μάχες, οι οποίες ήταν η μάχη των Δερβενακίων, η μάχη του Αγιονορίου και η μάχη στο Μανιάκι.Φοίτησε στη Σχολή Δημητσάνας, την οποία δεν την τελείωσε και μόνιασε το 1816 στο μοναστήρι της Παναγιάς της Βελανιδιές στην Καλαμάτα, όπου πήρε το όνομα Γεώργιος (παπάς Φλέσσας εξ ού και Παπαφλέσσας). Εξαιτίας του επαναστατικού χαρακτήρα του, ήλθε σε σύγκρουση με τον επίσκοπο Μονεμβασιάς, έφυγε από τη μονή του και πήγε σε άλλο μοναστήρι, της Ρεκίτσας.Η νέα σύγκρουσή του με Τούρκο αξιωματούχο για τα περιουσιακά της μονής τον παρώθησε να αφήσει την Πελοπόννησο και να περάσει στη Ζάκυνθο, όπου γνώρισε το Κολοκοτρώνη

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ.

ΑΝΤΩΝΗΣ Κ.

Ο Κωνσταντίνος Κανάρης  δοξασμένος θαλασσομάχος γεννήθηκε τα Ψαρά το 1790 από μικρός λάτρευε την θάλασσα. Μεγαλώνοντας έφτιαξε δικό του καράβι και ταξίδεψε στην Οδησσό και σε άλλες πολιτείες ως εμποροπλοίαρχος. Ήταν ήσυχος άνθρωπος και ζούσε απλά. Μετά την καταστροφή της Χίου οι Έλληνες ζήτησαν την βοήθειά του και εκείνος τους απάντησε απλά. Και το μπουρλότο μου και οι ναύτες μου κι εγώ είμαστε στης διαταγές σας έτσι στης 6 Ιουνίου του 1822 ανατίναξε την ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου του Καρά Αλή . Στην Τένεδο μέρα μεσημέρι ανατίναξε την υπό ναυαρχίδα στις 5 Αυγούστου του 1824 και μια μεγάλη φρεγάτα του Χοσρέφ  πασά στη Σάμο μετά μια άλλη κορβέτα στην Μυτιλήνη. Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο βασιλιάς  Όθωνας διόρισε τον Κανάρη πλοίαρχο έγινε ακόμα και πρωθυπουργός της Ελλάδος και αργότερα υπουργός τον ναυτικών πέθανε το 1877 στην Αθήνα.

Έγραψα για τον Κωνσταντίνο Κανάρη γιατί όπως  εκείνου έτσι κι εμένα μου αρέσει πολύ η θάλασσα και θέλω να γίνω ένας   καλός  καπετάνιος  όπως ήταν κι  αυτός.

ΜΑΡΙΛΕΤΤΑ Α.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ

Ο Κωνσταντίνος Κανάρης ήταν Έλληνας επαναστάτης ,σπουδαία μορφή του ναυτικού αγώνα κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και μετέπειτα ναύαρχος και πολιτικός, ο οποίος διατέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1973 στα Ψαρά όπου και μεγάλωσε. Ήταν το μικρότερο παιδί του Ψαριανού Δημογέροντα Μιχαήλ Κανάριου και της Μαρώς. Έμεινε πολύ μικρός ορφανός από πατέρα και έτσι άρχισε να δουλεύει σε πλοία συγγενών και κυρίως σ’αυτό του θείου του Μπουρέκα. Σε ηλικία 22 ετών παντρεύτηκε  τη Δέσποινα Μανιάτη με την οποία απέκτησε 7 παιδιά. Αρχικά το όνομα του ήταν Κανάριος και τελικά έγινε Κανάρης. Όταν πέθανε ο θείος του ανέλαβε καπετάνιος ο ίδιος σε ηλικία 20 ετών. Πήγε στην Οδησσό για πρώτη φορά το 1820.Όταν ξέσπασε η επανάσταση στη Μολδαβία από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη πήρε μέρος στο πρώτο πολεμικό στόλο των Ψαριανών υπό τον Νικολή Αποστόλη. Από τους πρώτους μήνες ο Κανάρης ξεχώρισε για το θάρρος και την αποφασιστηκότητα του, κάνοντας επιδρομές στα μικρασιατικά παράλια ενώ κατόπιν εντάχθηκε στα πυρπολικά. Η ανατίναξη ενός τουρκικού δικρότου στην Ερεσό από το Δημήτριο Παπανικολή τον παρακίνησε σε ανάλογο εγχείρημα.

Τον Ιούνιο του 1822 ανέλαβε να βάλει μπουρλότο στη ναυαρχίδα του Καρά Αλή ο οποίος έκαψε το νησί της Χίου και έσφαξε τους κατοίκους της.Την επιχείρηση θα εκτελούσαν τα πυρπολικά του  Κανάρη και του Ανδρέα Πιπίνου. Στο εγχείρημα  βοήθησαν δύο παράγοντες: αφενός ότι η νύχτα ήταν πολύ σκοτεινή καθώς δεν είχε φεγγάρι και αφετέρου ότι στο κατάφωτο κατάστρωμα της ναυαρχίδας οι περίπου 2000 Τούρκοι γιόρταζαν το Μπαϊράμι κι έτσι τα μέτρα φρούρησης ήταν ελλιπή. Η φωτιά από το μπουρλότο μεταδόθηκε ταχύτατα στο καράβι και έφτασε στην πυριτιδαποθήκη, η οποία ανατινάχθηκε. Ως αποτέλεσμα τα θύματα ήταν πάρα πολλά. Μεταξύ αυτών ο ναύαρχος Καρά Αλής, αξιωματικοί του και πολλοί ναύτες. Το πυρπολικό του Πιπίνου προσέγγισε την υποναυαρχίδα και της προκάλεσε αρκετές ζημιές.

Η ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικότερα γεγονότα, έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση στην Ευρώπη και  θα λέγαμε ότι βοήθησε επικοινωνιακά πολύ την Επανάσταση. Τόσο μεταξύ των Ελλήνων όσο και μεταξύ των Ευρωπαίων, ο Κανάρης πλέον ήταν ήρωας. Ο αγώνας του συνεχίστηκε και πρόσφερε πάρα πολλά στην Ελληνική Επανάσταση.

Ο Κωνστατίνος Κανάρης κέρδισε την εκτίμηση των συναγωνιστών του και για τη σωφροσύνη του χαρακτήρα του, γι’ αυτό ανήλθε και στα υψηλότερα αξιώματα της πολιτικής μετά την απελευθέρωση.

Ο <<ναύαρχος>> όπως τον αποκαλούσε ο λαός, πέθανε επί των επάλξεων της πολιτικής στις 2 Σεπτεμβρίου 1877 και κηδεύτηκε με μεγαλοπρέπεια στο Α΄ Νεκροταφείο.

Ο θρυλικός Κανάρης  πριν πεθάνει είπε ότι το μόνο΄που έχει να δώσει στο ελληνικό έθνος είναι  η καρδιά του. Και την έδωσε. Μέχρι σήμερα φυλάσσεται σε μια λήκυθο στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της παλιάς Βουλής.                                                   . Την καρδιά του αφαίρεσε από τη σωρό του ο γιατρός Ιωάννης Ζώχιος. Αμέσως μετά πέρασε στα χέρια του γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου ο οποίος ανέλαβε τη διατήρηση της. Φιλοτέχνησε μια ασημένια λήκυθο, ένα αγγείο που χρησίμευε για τη φύλαξη ελαιόλαδου και μια μαρμάρινη λάρνακα για να τοποθετηθεί. Στη λάρνακα υπάρχουν με χρυσά γράμματα τα τοπωνύμια στα οποία διαδραματίστηκαν οι ένδοξες ναυμαχίες του. Χίος, Ψαρά, Τσεσμέ και Αλεξάνδρεια. Στο επάνω μέρος της λάρνακας βρίσκεται σκαλισμένο το Άγαλμα της Νίκης, ενώ έχει χαρακτεί η φράση <<Χαίρε καρδιά ναυάρχου Κανάρη>>.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π.

ΘΑΝΟΣ Γ.