Πολλές φορές στα χρόνια της δουλείας οι Έλληνες γιόρταζαν το Πάσχα με πίκρα,πόνοκαι δάκρυα ,με καταπίεση και απειλές ,διωγμούς βάσανα και μαρτύρια.Υπήρχαν όμως και περίοδοι που χάρη στα θρησκευτικά προνόμια που είχε παραχωρήσει ο κατακτητής ,ο εορτασμός της Λαμπρής στην Κωνσταντινούπολη γινόταν ανεμπόδιστα ,συμμετείχαν μάλιστα κατά κάποιον τρόπο ,στον πανηγυρισμό της και Τούρκοι .

Η ελληνική Λαμπρή που γιορταζόταν σχεδόν πάντα μαζί με τα πατροπαράδοτα έθιμα και τις παραδόσεις χάριζε στους σκλάβους ελπίδα και αισιοδοξία .Ο πανηγυρικός άγχος της καμπάνας ,οι δοξαστικοί ύμνοι της νίκης της ζωής κατά του θανάτου που έψαλλαν οι χριστιανοί στους ναούς της ορθοδοξίας η ανεβασμένη ψυχική διάθεση που ενίσχυε η ανοιξιάτικη φύση δημιουργούσαν τη νύχτα της Ανάστασης του Χριστού αλλά και όλες τις μέρες της Λαμπρής ζωντάνια και αισιοδοξία για το μέλλον .

Το πρώτο «Χριστός Ανέστη » συνοδευόταν με μπαταρίες και αυτοσχέδιες κροτίδες ,με ακουστικά στοιχεία θορυβώδη και θριαμβευτικά . Αρματολοί και Κλέφτες έδιναν με την ένοπλη παρουσία τους στη γιορτή την εικόνα ενός ζωντανού μαχόμενου λαού και ανέβαζαν το αγωνιστικό φρόνιμα .

Γιόρταζαν με χορούς και τραγούδια ,με φαγοπότι και ευχές : Χριστός Ανέστη ,Καλή Ανάσταση και στην πατρίδα ,και του Χρόνου με Λευτεριά ……. Αλλά και τα τραγούδια των ομαδικών πασχαλινών χορών τους είχαν και εθνικό περιεχόμενο .

Τα τυραννικά διατάγματα του κατακτητή, που απαγόρευαν στους Χριστιανούς να ντύνονται γιορταστικά με ωραίες χρωματιστές ενδυμασίες ,σε πολλά μέρη της πατρίδας μας τα αψηφούσαν .Το Πάσχα  έπρεπε να γιορτάζεται λαμπροφόρα και με την αμφίεση των ραγιάδων . Γι’αυτό και ένα τραγούδι της Λαμπρής των χρόνων εκείνων λέει : «Σήμερα και οι γριές βάζουν κόκκινες ποδιές…..» , γιατί στην Ήπειρο ,όπου το τραγουδούσαν αυτό, οι ηλικιωμένες γυναίκες όλο σχεδόν τον χρόνο φορούσαν μαύρα , όπως συμβαίνει ως τις μέρες μας .

Στ’ τάξη