Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου
και έμπνευση από τον << Μικρό Πρίγκιπα>> του Αντουάν Ντε Σαιντ- Εξυπερύ
οι μικροί μαθητές του Α2 δημιουργούν… « Νέα ταξίδια του Μικρού Πρίγκιπα»
Μια μέρα ο μικρός πρίγκιπας είπε στο τριανταφυλλάκι του. Βαρέθηκα πια να ζω στον μικροσκοπικό πλανήτη «Α.ΣΙΑ.» «Είναι ανυπόφορη η μοναξιά και η μονοτονία!» Δε λέω, η παρουσία σου είναι σημαντική για μένα, αλλά κουράστηκα όλη μου η ζωή να είναι η φροντίδα σου. Θα ήθελα να ταξιδέψω σ΄έναν μακρινό και μεγάλο πλανήτη, που να έχει πολλές και αλλιώτικες χώρες, πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Θέλω να ζήσω περιπέτειες, σε ξένα μέρη, ν’ αποκτήσω γνώσεις κι εμπειρίες. Θέλω να γνωρίσω πολλά παιδάκια, σαν εμένα, να συναντήσω πολλούς καινούριους φίλους, πολλούς και καλούς φίλους, που να με νοιάζονται και να με φροντίζουν. Θέλω να μπορώ να παίζω ξένοιαστα μαζί τους, να μένουμε κοντά, να πηγαίνουμε στο σχολείο , και να είμαστε όλοι μια ωραία παρέα. Το αποφάσισα θα φύγω.
Πράγματι ο μικρός πρίγκιπας, φώναξε το πουλάκι ‘’ Τσίου-τσίου’’ και του ζήτησε να τον πάει στον πλανήτη Γη, ή κάπου που να έχει παιδιά. Ανέβηκε στο πουλάκι του και πέταξαν μακριά από τον μικροσκοπικό πλανήτη του. Δεν προσγειώθηκαν όμως στη Γη, αλλά στον πλανήτη «ΤΣΑ.Ε.» που της έμοιαζε πολύ. Στάθηκε στην αυλή ενός σχολείου, με πολλές αίθουσες, όπου μέσα κάνανε παιδιά μάθημα. Κοίταξε μέσα απ’ ένα παράθυρο του σχολείου και προσπάθησε ν’ ακούσει το μάθημα. Δεν κατάλαβε και πολλά απ’ αυτό, όμως κατάλαβε πολύ καλά, ότι τα παιδιά ήταν λυπημένα, γιατί το σχολείο έκλεινε εξαιτίας μιας φοβερής πανδημίας, μιας επικίνδυνης αρρώστιας που κολλάει απ’ τον ένα στον άλλο. «Τι κρίμα! Δεν ήρθα σε κατάλληλη στιγμή!» σκέφτηκε. Μετά συνέχισε το δρόμο του, εξερευνώντας τον πλανήτη. Σ’ ένα λιβάδι, συνάντησε ένα μικρό προβατάκι, που τον άφησε να το χαϊδέψει. Μεγάλη εντύπωση του έκαναν δυο λουλουδάκια, μια παπαρούνα και μια μαργαρίτα. «Τι όμορφα λουλούδια!!! Δεν είναι βέβαια, πιο όμορφα απ’ το τριανταφυλλάκι μου. Μακάρι να είχα μαζί μου , το δικό μου λουλουδάκι!» είπε φεύγοντας και σκέφτηκε: «Συνήθως όταν χάνουμε κάτι αναγνωρίζουμε την αξία του…»
Ο μικρός πρίγκιπας λίγο μετά έφτασε στον πλανήτη « ΧΡΗ.ΖΩ.» , έναν πλανήτη με πολλούς ωκεανούς, αλλά και μεγάλες ερήμους. Σε κάποιο απ’ τα νησιά των ωκεανών στάθηκε με το πουλί, που ήταν το διαστημόπλοιό του, κάτι σαν γιγάντιο περιστέρι. Ήθελε να το ξεκουράσει λίγο, κι εκείνος να εξερευνήσει αν υπήρχαν κάτοικοι σ’ αυτόν τον πλανήτη. Τον μοναδικό που συνάντησε στο νησί ήταν ένας γεωγράφος που έφτιαχνε ακαταλαβίστικους χάρτες. Ενώ στην έρημο, τον μοναδικό που βρήκε ήταν ένας βασιλιάς σε ένα έρημο βασίλειο. Το παλάτι του βρισκόταν στην αρχή της ερήμου με φύλακα ένα μυστήριο γυαλιστερό φίδι. Το φίδι της ερήμου δε χάρηκε με την παρουσία του μικρού πρίγκιπα. Του πρότεινε να φύγει κι ένας τρόπος θα ήταν τρίβοντας το σωστό λυχνάρι. Τον οδήγησε λοιπόν σε ένα πηγάδι της ερήμου, γεμάτο λυχνάρια. Έκανε όπως του είπε το φίδι κι ευχήθηκε να βρεθεί κοντά στο λουλούδι του να δουν μαζί το ηλιοβασίλεμα… «Καλύτερα να μη μένεις εκεί που νιώθεις ανεπιθύμητος!» σκέφτηκε φεύγοντας.
Ο μικρός πρίγκιπας όμως έτσι, δε βρέθηκε στον δικό του πλανήτη αλλά στον πλανήτη «ΔΗ.ΓΙΟ.» που ήταν αγκαλιασμένος από ένα υπέροχο ουράνιο τόξο. Εντυπωσιάστηκε! Σκέφτηκε ότι αν μπορούσε να το πάρει μαζί του, θα ήταν ένα τέλειο δώρο για το τριανταφυλλάκι του. Πράγματι, κατάφερε να το πάρει μαζί του, όπως και το μοναδικό πλάσμα που συνάντησε εκεί, μια πανέμορφη αλεπού. Αφού έγινε δική του φίλη, θεώρησε ότι θα μπορούσε να κάνει παρέα και στο λουλούδι του. Γρήγορα όμως ο μικρός πρίγκιπας κατάλαβε το λάθος του, η αλεπού μελαγχόλησε μακριά από τον πλανήτη της και ξεθώριασαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Κατάλαβε ότι: «Δεν πρέπει να παίρνουμε τους φίλους μας μακριά απ’ την οικογένεια τους και κανένα πλάσμα μακριά απ’ το φυσικό του περιβάλλον». Έτσι με την πρώτη ευκαιρία τα γύρισε πίσω, με την υπόσχεση ότι θα επισκέπτεται τον πλανήτη τους.
Ξεκινώντας λοιπόν για μια τέτοια επίσκεψη, δεν μπορούσε ν’ αφήσει πάλι πίσω τ’ αγαπημένο του τριανταφυλλάκι. Αποφάσισε να το πάρει μαζί του. Κατά λάθος όμως προσγειώθηκε στον διπλανό πλανήτη « ΘΩ. ΛΑ.» . Εκεί συνάντησε αρχικά ένα φίδι που έδειχνε επικίνδυνο, αλλά μάλλον εκείνο τρόμαξε πιο πολύ και κρύφτηκε. Εξερευνώντας τον πλανήτη γνώρισε επίσης μια αλεπού, που του ζήτησε να μείνει μαζί του, να γίνουν πραγματικοί φίλοι. Παρατηρώντας όμως, την αγάπη του για το τριανταφυλλάκι, τον οδήγησε στην τριανταφυλλένια πολιτεία. Ήταν μια απέραντη πεδιάδα, ένα πανέμορφο μέρος, όπου φύτρωναν όλων των ειδών τα τριαντάφυλλα. Τριαντάφυλλα μικρά και μεγάλα, τριαντάφυλλα κόκκινα, λευκά, ροζ, πορτοκαλί, τριαντάφυλλα με άρωμα δυνατό κι άλλα με άρωμα απαλό. Το τριανταφυλλάκι του εντυπωσιάστηκε, πίστεψε ότι αυτό είναι το μέρος που του ταιριάζει και ότι θα ‘θελε να ζήσει για πάντα εκεί. Δεν έκανε βήμα πια, ζήτησε απ’ τον μικρό πρίγκιπα να το φυτέψει δίπλα σε μια τριανταφυλλιά που έκανε όμοια με κείνο τριαντάφυλλα. Η αγάπη του πρίγκιπα δεν του ήταν πια αρκετή. « ‘Ηθελε να δώσει και να πάρει αγάπη από εκείνους που του έμοιαζαν» , από εκείνους που ένιωθε πια οικογένειά του». Ο μικρός πρίγκιπας σεβάστηκε την επιθυμία του, όμως στεναχωρήθηκε κι εγκατέλειψε τον πλανήτη.
Έφυγε αναζητώντας κι αυτός φίλους που να του ταιριάζουν. Φτάνοντας στον πλανήτη «ΤΣΟΥ. ΔΗ.» παρατήρησε ότι ήταν γεμάτος παράξενα εξωγήινα χρωματιστά πλάσματα. ‘Ολοι οι εξωγήινοι ήταν μεταξύ τους διαφορετικοί, τόσο στο χρώμα, όσο και στο ύψος, παρ’ όλα αυτά ήταν φιλικοί, συνεργάζονταν καλά και ζούσαν ειρηνικά. Όταν τον είδαν ρώτησαν: « Ποιος είσαι ξένε;» « Εγώ είμαι ο μικρός πρίγκιπας και ταξιδεύω για να γνωρίσω νέους ανθρώπους, αλλά βλέπω ότι εσείς δεν είστε άνθρωποι, τι είστε;» «Εμείς είμαστε εξωγήινοι» «Αα ! τότε μάλλον εγώ πρέπει να φύγω, γιατί ψάχνω ανθρώπους όμοιους με μένα.» «Μην απορρίπτεις κάποιον πριν τον γνωρίσεις» του φώναξαν καθώς απομακρυνόταν. Ήταν όμως ήδη μακριά…
Ο επόμενος σταθμός του μικρού πρίγκιπα, ήταν στον πλανήτη «ΜΠΑ.ΧΡΗ.» Του θύμισε πολύ τον πλανήτη που ζούσε. Ήταν μικροσκοπικός, μπορούσε να βλέπει πολλά ηλιοβασιλέματα την κάθε μέρα, αλλά η διαφορά ήταν ότι εκεί κατοικούσαν κι άλλοι πρίγκιπες, που του έμοιαζαν πολύ. Ο καθένας είχε έναν μικρό κρατήρα ηφαιστείου που φρόντιζε να τον καθαρίζει. Έμεινε αρκετό καιρό εκεί κι έκανε πολλούς απ’ αυτούς φίλους. Έπαιζαν και διασκέδαζαν ανέμελα την περισσότερη ώρα. Νόμιζε ότι βρήκε τους όμοιούς του, που θα γίνονταν μια ιδανική παρέα, όπως έκανε και το λουλούδι του. Θα συνέχιζε να ζει καλά μαζί τους, αλλά… «Στη ζωή υπάρχουν και απρόοπτα που ανατρέπουν τα σχέδιά μας.» Κάποια στιγμή, ένα ξεχασμένο ηφαίστειο εξερράγη και κατέστρεψε όλο τον πλανήτη. Κάποιοι από τους φίλους του χάθηκαν και κάποιοι έφυγαν για να σωθούν. Το ίδιο έκανε κι εκείνος.
Βρέθηκε χωρίς να το καταλάβει, στον πλανήτη «Α.ΦΕ.». Ήταν τόσο παραμυθένιος, που πραγματικά ακόμα και σήμερα, δεν ξέρει αν στ’ αλήθεια έφτασε σ’ αυτόν τον πλανήτη, ή αν το ονειρεύτηκε. Έμοιαζε με έναν ατελείωτο παιδότοπο, ένα μεγάλο λούνα παρκ, κάτι σαν τη Ντισνεϋλάντ που ξέρουμε στο Παρίσι. Εκεί έπαιξε με πολλά παιχνίδια. Μπήκε σε αυτοκινητάκια, τρενάκια, αεροπλανάκια, βαρκούλες και κάθισε σε μηχανικά ζωάκια. Ανέβηκε σε ψηλούς τροχούς και καρουζέλ. Έκανε πολλούς φίλους. Συναντήθηκε ακόμα και με ήρωες αλλά και πριγκίπισσες των γνωστών μας παραμυθιών. Για παράδειγμα, συνόδεψε στο χορό τη Χιονάτη και πήγε βόλτα με την άμαξα της Σταχτοπούτας. «Η αληθινή ζωή, όμως, δεν είναι όπως στα παραμύθια». Δε θα πούμε λοιπόν εδώ, ‘’κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα’’. Ο μικρός μας πρίγκιπας, αν και πέρασε όμορφα, θέλησε να βγει από τον παραμυθένιο πλανήτη, για να γνωρίσει αληθινά πλάσματα και την αληθινή ζωή.
Ο επόμενος πλανήτης όπου προσγειώθηκε ο μικρός πρίγκιπας ήταν ο πλανήτης « ΖΩ.ΙΣ.». Νιώθοντας πληγωμένος απ’ το τριανταφυλλάκι του, αλλά και μόνος χωρίς την αλεπού θα αναζητήσει νέα συντροφιά. Ο πλανήτης αυτός όμως, ήταν γεμάτος γάτες, γάτες άσπρες, μαύρες, ασπρόμαυρες, καφετιές, γάτες ήμερες αλλά και άγριες. Ο μικρός πρίγκιπας Κάποια στιγμή θα συναντήσει μια όμορφη γατούλα και θα παίξουν μαζί. Γρήγορα θα γίνουν φίλοι και θα περάσουν ωραία, τρέχοντας και κάνοντας διασκεδαστικά παιχνίδια. Όμως η γατούλα δεν ήθελε τίποτα άλλο από παιχνίδια. Όταν ο μικρός πρίγκιπας της ζήτησε να βρουν ένα σπίτι να μείνουν για πάντα μαζί, φροντίζοντας ο ένας τον άλλο, εκείνη θύμωσε, έβγαλε τα νύχια της, και τον γρατζούνισε. Του είπε ότι έχει ένα σπίτι για να μένει, αλλά δε χωράει κι εκείνος. Θυμωμένος με τον εαυτό του, ο μικρός πρίγκιπας, που εμπιστεύτηκε τόσο επιπόλαια τη γάτα, είπε μέσα του, «Μακριά από αυτούς που έχουν αγκάθια και κοφτερά νύχια», έπειτα έπλυνε με τα δάκρυά του τις γρατζουνιές του και ξεκίνησε γι’ αλλού.
Ο μικρός πρίγκιπας ταξίδεψε για μέρες κι έφτασε στον πλανήτη « ΠΑΝ.ΠΑ.». Ήταν ένας παράξενος πλανήτης. Παντού τα δέντρα και τα φυτά αυτού του πλανήτη έδιναν τον ίδιο καρπό … σοκολάτα. Η μόνη διαφορά ήταν, ότι τα δέντρα έδιναν μεγάλες σοκολάτες, άλλες στρογγυλές σαν αβγουλάκια, άλλες μακρόστενες σαν μπανάνες, ενώ τα φυτά και τα λουλούδια έδιναν μικρά σοκολατάκια σαν ελίτσες. Ο μικρός πρίγκιπας δε χόρταινε να δοκιμάζει , του φαινόταν ότι η μια ήταν πιο γλυκιά από την άλλη, ότι η μια ήταν πιο νόστιμη απ΄την άλλη. Είχε αρχίσει να ξεχνά σιγά σιγά και την πίκρα που είχε πάρει από το τριαντάφυλλο και τη γάτα. Αφού έφαγε πολλές σοκολάτες, διψασμένος έφτασε σε μια λίμνη, αλλά δεν μπορούσε να πιει νερό γιατί ήταν γεμάτη λάσπη. Μέσα εκεί ήταν ένα πονηρό τέρας που τον καλούσε να μπει στα λασπόνερα, για να του δώσει την καλύτερη σοκολάτα του πλανήτη. Ο πρίγκιπας δεν ήθελε να φερθεί επιπόλαια για μια ακόμα φορά, και να εμπιστευτεί το άγνωστο τέρας. Σκέφτηκε ότι ίσως, με τα γλυκόλογα και τις υποσχέσεις του, το τέρας ήθελε να τον ξεγελάσει και να του κάνει κάποιο κακό. Θυμήθηκε τα λόγια του αγαπημένου του τριαντάφυλλου: « Εγώ τα δείχνω τ΄αγκάθια μου, αλλά εκεί έξω υπάρχουν πολλοί με κρυμμένα αγκάθια, που θα θελήσουν να σε πληγώσουν». Αποφάσισε λοιπόν να απομακρυνθεί, όσο πιο γρήγορα μπορούσε από τον παράξενο αυτό πλανήτη με τους σοκολατένιους καρπούς…
Ο επόμενος πλανήτης που επισκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας ήταν ο «ΜΕ.ΜΑ» Θύμιζε λίγο τον προηγούμενο, αλλά έμοιαζε περισσότερο με μια απέραντη ζαχαρούπολη. Δε βρήκε πουθενά σοκολάτες, όμως εκεί συνάντησε πολλά λουλούδια από ζαχαρωτά, πολλά δέντρα που για καρπούς είχαν γλειφιτζούρια, και παράξενα φυτά γεμάτα πολύχρωμες καραμέλες. Ήθελε να τα δοκιμάσει όλα, κι αυτό έκανε. Δε χόρταινε αυτή την απίστευτη γλύκα που του πρόσφερε ο ζαχαρένιος πλανήτης, όμως επειδή δε συνάντησε κανένα ζώο ή άνθρωπο αναρωτιόταν ποιος άραγε μπορεί να απολαμβάνει όλα αυτά τα γλυκά. Έπειτα από λίγο άρχισε να νιώθει μοναξιά και σκέφτηκε να φύγει για να γνωρίσει καινούριους φίλους, που έπειτα θα τους έφερνε εκεί, να μοιραστούν όλες αυτές τις γλυκές νοστιμιές. «Γιατί τι νόημα μπορεί να έχει μια γλυκιά ζωή, αν δεν τη μοιράζεσαι με κάποιον;»
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε σε έναν διπλανό πλανήτη που θα μπορούσαμε να τον πούμε και δίδυμο πλανήτη του προηγούμενου. Λεγόταν «ΑΡ.ΚΑ.» Ήταν κι εκείνος γεμάτος με ζαχαρωτά, όμως η διαφορά του ήταν ότι είχε και ζαχαρένια πλάσματα που κινούνταν, και μπορούσαν να μιλάνε. Εκεί συνάντησε ένα ζαχαρωτό με ανθρώπινη μορφή, πολύ φιλικό, που του πρότεινε να τον ξεναγήσει στη πιο ωραία ζαχαρωτή πόλη του πλανήτη. Πράγματι του έδειχνε ποια από τα ζαχαρωτά μπορεί να δοκιμάζει και ποια όχι. Του μίλησε και για τους κινδύνους που κρύβουν τα ζαχαρωτά. Του είπε ότι εκεί, όλοι οι κάτοικοι τρώνε πολλά γλυκά και έτσι συχνά χαλάνε τα δόντια τους. Τον συμβούλεψε λοιπόν να προσέχει . Ο μικρός πρίγκιπας τον ευχαρίστησε πολύ αλλά αποφάσισε να φύγει. Ο ζαχαρένιος φίλος τον αποχαιρέτησε δίνοντάς του λίγα ζαχαρωτά για τη συνέχεια του ταξιδιού του. «Πολλές φορές πράγματα και πρόσωπα που αγαπούμε, έρχεται η ώρα που τα αποχαιρετούμε»… σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας.
Πριν καλά καλά το καταλάβει βρέθηκε στον πλανήτη «ΝΙ. ΓΟΥ.» Προσγειώθηκε κοντά σε ένα μεγάλο δάσος. Τρόμαξε όταν συνάντησε ένα λιοντάρι κι έτρεξε να κρυφτεί στην κουφάλα ενός δέντρου. Εκεί ζούσε μόνο του ένα μικρό λαγουδάκι. Για την ακρίβεια, κρυβόταν, γιατί κι εκείνο ήταν τρομαγμένο από το λιοντάρι. Του είπε ότι αυτό θέλησε τη φιλία του λιονταριού, αλλά το λιοντάρι έβλεπε το λαγουδάκι για μεζέ… «Ίσως οι παρέες που θα μας άρεσαν, δεν είναι πάντα οι ιδανικοί φίλοι για μας.» σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας. Την άλλη μέρα ξεκίνησαν να πάνε μια μεγάλη βόλτα, να εξερευνήσουν το δάσος. Έφτασαν σε μια λιμνούλα κι εκεί βρήκαν ένα βάτραχο. Ο βάτραχος δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό ζώο, όμως δέχθηκε το λαγουδάκι για φίλο του. Έκαναν πολλή ωραία παρέα μαζί. Το παιχνίδι τους ήταν ποιος θα κάνει το πιο μακρινό άλμα. Ταίριαζαν πολύ κι αποφάσισαν να ζήσουν για πάντα μαζί αγαπημένοι. Ο μικρός πρίγκιπας όμως δε χωρούσε ανάμεσα σ’ αυτή τη φιλία και συνέχισε το ταξίδι του.
Φτάνοντας στον πλανήτη «ΝΟΥΡ.ΝΤΙ.» έμεινε έκπληκτος. Ήταν μικρός αλλά πανέμορφος. Έμοιαζε με ένα ανθισμένο λιβάδι. Παντού υπήρχαν όμορφα αγριολούλουδα. Άλλα είχαν υπέροχο χρώμα κι άλλα είχαν υπέροχο άρωμα. Περπάτησε ανάμεσά τους, αναζητώντας κάποιο, που θα του θύμιζε το τριανταφυλλάκι του. Όμως κανένα δεν έμοιαζε στο λουλούδι του, κανένα δεν του μιλούσε. Προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί τους, αλλά δεν τα κατάφερε, τον αγνοούσαν. Αν και δεν είχαν αγκάθια τον πλήγωναν… Θα του άρεσε να μένει σε ένα τέτοιο μέρος, αλλά χωρίς μια φιλία, θα ήταν πιο μόνος από ποτέ. «Η εξωτερική ομορφιά, δε συνοδεύεται πάντα και με εσωτερική ομορφιά.» σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας, φεύγοντας.
Λίγο πιο πέρα ήταν ο πλανήτης «ΔΗ.ΜΑ.» Είχε κι εκείνος πολλά αγριολούλουδα, όμως την προσοχή του τράβηξε μια μικρούλα, κίτρινη, χαριτωμένη πεταλούδα. Πέταγε πολύ γρήγορα, πάνω απ’ τα λουλούδια. Πότε καθόταν στο ένα και πότε στο άλλο. Έτσι που πετούσε, είδε τον μικρό πρίγκιπα που την παρατηρούσε θαμπωμένος από την ομορφιά και τη χάρη της. Στάθηκε κοντά του και του είπε: «Πώς σε λένε; Δεν σ’ έχω ξαναδεί εδώ. Μοιάζεις με άγγελο χωρίς φτερά!» «Μικρό Πρίγκιπα, με λένε κι έρχομαι από έναν μακρινό πλανήτη. Εσένα;» «Κιτρινούλα. Θες να γίνουμε φίλοι;». «Ναι βέβαια θέλω!» είπε, και ξεκίνησαν το παιχνίδι. Ήταν πολύ διασκεδαστικό το κρυφτό και το κυνηγητό ανάμεσα στα λουλούδια του αγρού, όμως όταν ο μικρός πρίγκιπας πήγε να την πιάσει, εκείνη θύμωσε. «Μη, δεν μπορείς να μ’ αγγίζεις, θα τσαλακώσεις τα φτερά μου και θα χάσω τη χρυσόσκονή μου.» Έσκυψε το κεφάλι κι απομακρύνθηκε, καταλαβαίνοντας «Πόσο εύθραστες είναι οι φιλίες…»
Ο επόμενος σταθμός του, ήταν ο πλανήτης «Α.ΣΠΥ» . Όμοια με τους προηγούμενους κι εκείνος ήταν κατάφυτος από πολλές μαργαρίτες. Το ταξίδι του σ΄ αυτόν τον πλανήτη ήταν, όχι μόνο ευχάριστο, αλλά και συναρπαστικό. Αυτό γιατί, βρήκε κάποια παράξενα πλάσματα, που κατοικούσαν ανάμεσα στα λουλούδια κι έγιναν φίλοι του. Αυτοί τον οδήγησαν σε ένα μέρος του πλανήτη, όπου υπήρχαν πολλοί μικροί κρατήρες ηφαιστείων. Του πρότειναν να πηδάει πάνω απ’ τη λάβα των ενεργών ηφαιστείων, ενώ τον έβαζαν να σκαλίζει τους κρατήρες των σβηστών ηφαιστείων, για να συλλέγει τα διαμάντια και τους θησαυρούς που κρύβονταν εκεί. Ήταν ό,τι πιο ριψοκίνδυνο και ενδιαφέρον είχε κάνει ως τώρα στα ταξίδια του. Απογοητεύτηκε όμως όταν του είπαν ότι οι θησαυροί του πλανήτη είναι μόνο για τους κατοίκους αυτού του πλανήτη, άρα δεν του ανήκει τίποτα. «Μα οι φίλοι ξέρουν να μοιράζονται…» σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας και έφυγε λυπημένος.
Ταξίδεψε για ώρα πολύ, ήθελε να πάει κάπου, που να μη του θύμιζε τους προηγούμενους πλανήτες, έτσι πλησίασε τον γαλάζιο πλανήτη «ΚΙΟ.ΓΙΩ.» . Ήταν γαλάζιος από ψηλά, γιατί το μεγαλύτερο μέρος του ήταν καλυμμένο με νερό. Όταν έφτασε κοντά και πήγε να ξεδιψάσει, διαπίστωσε ότι είναι αλμυρό νερό. Στον πλανήτη του δεν είχε θάλασσα, στα ταξίδια του βέβαια είχε γνωρίσει λίμνες, έτσι εντυπωσιάστηκε με την ασταμάτητη κίνηση των κυμάτων. Σιγά σιγά γνωρίστηκε με τα πλάσματα του αλμυρού νερού. Μίλησε με πολλά απ’ αυτά αλλά περισσότερο ταίριαξε και φίλιωσε με τους γλάρους και τα δελφίνια. Ταξίδεψε μαζί τους σε πολλές θάλασσες κι ωκεανούς αυτού του πλανήτη. Οι γλάροι του έμαθαν να πετάει και τα δελφίνια του έμαθαν να κολυμπάει. Στα ταξίδια τους λέγανε κι όμορφα τραγούδια, έτσι πέρασε χαρούμενα, πολύ καιρό μαζί τους. Θα μπορούσε να ζήσει για πάντα εκεί, αν υπήρχαν και άνθρωποι… Συνήθως … «Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με όσα έχουμε…» είπε αποχαιρετώντας τους θαλασσινούς φίλους του.
Λίγο αργότερα φτάνει στον πλανήτη «ΝΙΚ. ΠΑΠ.» , τον πλησίασε, γιατί του άρεσαν τα αέρια δαχτυλίδια που τον τύλιγαν. Φανταστείτε τον κάτι σαν τον γνωστό μας Κρόνο. Εκεί ήταν όλα σκοτεινά και παγωμένα. Καθώς περπατούσε προσέχοντας μήπως υπάρχει κάποιο λουλούδι και το πατήσει , συνάντησε έναν κύριο που κρατούσε ένα φανάρι. Ήταν ο μόνος στον πλανήτη που είχε καλή καρδιά και ήθελε με το φως του, να τους κάνει όλους φωτεινούς και χαρούμενους. «Είμαι σίγουρος πως αφού το θέλεις θα το πετύχεις.» του είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Όταν κάτι το θέλουμε πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να συμβεί.» Ο παράξενος άνθρωπος χαμογέλασε και του είπε ότι, με το φως και την καλοσύνη, που κρύβει μέσα του, δεν ταιριάζει στον σκοτεινό πλανήτη του. Του πρότεινε λοιπόν να προχωρήσει στους αμέσως επόμενους.
Πράγματι ο μικρός πρίγκιπας πήγε σε έναν τέλειο πλανήτη τον «ΝΙΚ. ΠΑΣ.», που έμοιαζε στον προηγούμενο, δηλαδή είχε κι εκείνος αέρια, χρωματιστά δαχτυλίδια, αλλά δεν ήταν σκοτεινός και παγωμένος. Ήταν λουσμένος στο φως και τη ζέστη και είχε σχήμα καρδιάς. Εκεί συνάντησε έναν καλοσυνάτο κύριο. Αυτός του είπε να προχωρήσει ακόμα λίγα μέτρα, για να του γνωρίσει τον καλό του φίλο. Οι δυο φίλοι, του έμαθαν την καλοσύνη και το νόημα της φιλίας. «Στην αληθινή φιλία δίνεις χωρίς να περιμένεις κάτι, για αμοιβή.» Αυτοί οι δυο φίλοι τον φιλοξένησαν στο σπίτι τους , μοιράστηκαν μαζί του το φαγητό τους, τον ξενάγησαν στον πλανήτη τους, του ζήτησαν να μείνει για πάντα κοντά τους, χωρίς να περιμένουν κάτι απ’ αυτόν. Ο μικρός πρίγκιπας τους ευχαρίστησε πολύ, αλλά ένιωθε ότι το ταξίδι του δεν είχε τελειώσει ακόμα κι έφυγε.
Η αλήθεια είναι ότι ήθελε να επισκεφτεί και τη Γη , τόσα είχε ακούσει γι’ αυτόν τον πλανήτη. Αντί γι’ αυτόν, όμως έφτασε στον «ΠΡΑ.ΚΩΝ.» Αυτό έγινε γιατί σκαρφάλωσε πάνω σε έναν πελαργό, που του υποσχέθηκε ότι θα τον πάει στη γη, στο δρόμο όμως του είπε ότι οι άνθρωποι της Γης, δεν προσέχουν τον πλανήτη τους και σιγά σιγά τον καταστρέφουν, γι’ αυτό και του πρότεινε να κατέβει στον ΠΡΑ.ΚΩΝ. Το ταξίδι εκεί ήταν ευχάριστο, γιατί συνάντησε μια οικογένεια και τους φίλους της, που του έμαθαν την ΑΓΑΠΗ. Δηλαδή, πως είναι να αγαπάς, να προσέχεις και να φροντίζεις όλο τον κόσμο, κι όχι μόνο τους φίλους σου. Του έμαθαν ότι: «Αληθινή αγάπη θα πει, να μπορείς να νοιάζεσαι και να βοηθάς όλους τους ανθρώπους που σ’ έχουν ανάγκη, να μπορείς να νοιάζεσαι και να φροντίζεις όλα τα ζώα και το περιβάλλον .» Χάρηκε πολύ μ’ αυτή τη γνωριμία, θέλησε να δημιουργήσει κι αυτός μια τέτοια ωραία οικογένεια. Αποφάσισε όμως να κάνει ένα τελευταίο ταξίδι κι αν δε βρει καλύτερο μέρος, να επιστρέψει εκεί.
Ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού του ήταν στον πλανήτη << ΤΣΙ.ΠΑ.>> που ήταν τεράστιος και συνδύαζε πολλά διαφορετικά μέρη μαζί. Αρχικά βρήκε ένα τεράστιο Λούνα Παρκ. Εκεί έμεινε πολλές μέρες και διασκέδασε πολύ. Μετά θέλησε να ταξιδέψει και να γνωρίσει και τον υπόλοιπο πλανήτη. Πράγματι προχώρησε και έφτασε σε μια πολιτεία που αντί για πολυκατοικίες είχε τεράστιες βιβλιοθήκες γεμάτες με λογιών λογιών βιβλία. Διάβασε πολλά, για μέρες πολλές, μαθαίνοντας πολλά πράγματα και συγκεντρώνοντας γνώσεις πολλές. Όταν ένιωσε ότι είχε μάθει αρκετά, αποφάσισε να ταξιδέψει και να εξερευνήσει τα πιο περίεργα δάση αυτού του πλανήτη, να φτάσει εκεί που κανείς άλλος δεν είχε φτάσει. Πράγματι διασχίζοντας ένα απόκρημνο φαράγγι, έφτασε σε ένα μέρος γεμάτο με δεινόσαυρους. Στην αρχή εντυπωσιάστηκε, νόμιζε ότι ζούσε ένα όνειρο, γιατί είχε διαβάσει ότι αυτά τα ζώα είχαν εξαφανιστεί πριν εκατομμύρια χρόνια. Όμως τα ζώα ήταν αληθινά και πέρασε πολλές περιπέτειες, γλιτώνοντας πολλές φορές απ’ τα δόντια τους, τελευταία στιγμή. Έτσι κατάλαβε ότι αυτός ο πλανήτης, εκτός από χαρά , διασκέδαση και γνώσεις, κρύβει και πολλούς κινδύνους. Διασχίζοντας μια μεγάλη θάλασσα έφτασε στην άλλη πλευρά του πλανήτη που είχε πολλή ζέστη. Τόσο δυνατή που για να αντέξει κάποιος χρειαζόταν ειδική στολή. Οι κάτοικοι αυτού του μέρους του έδωσαν μια στολή για να προστατευτεί από τον ήλιο. Ταξίδεψε αρκετό καιρό , διασχίζοντας απέραντες έρημες εκτάσεις, χωρίς νερό, με πολλή ζέστη και μόνα φυτά κάποιους κάκτους. Κουράστηκε και θέλησε να φύγει. Όμως λίγο πριν φύγει, γνώρισε μια φίλη, που του μίλησε για το νησί της Ευτυχίας. Τον οδήγησε ως εκεί, όπου όλοι οι κάτοικοι ήταν ευτυχισμένοι. Αυτοί του έμαθαν πως : « Η ευτυχία είναι μικρές στιγμές και να μην τη ψάχνει γύρω του, αλλά μέσα του.» Ο μικρός πρίγκιπας, αποφάσισε να μείνει εκεί για πάντα. Μετά από όλα αυτά τα ταξίδια, είχε αποκτήσει γνώσεις, εμπειρίες ,φίλους, ένιωθε ότι ήταν γεμάτος κι ευτυχισμένος.
Επιμέλεια : Αθανασάκη Μαρία
