Η ιστορία των Ελλήνων έχει πολλά κεφάλαια. Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα , από τις πόλεις-κράτη, στο Βυζάντιο, από εκεί στην Ελληνική Επανάσταση, και μέχρι και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Από εκείνες τις εποχές η χώρα μας είναι γνωστή σε όλη την υφήλιο, έχοντας μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες παγκοσμίως. Από όλα όμως τα κεφάλαια, πιο ενδιαφέρον κατά τους περισσοτέρους φαίνεται να είναι εκείνο πριν από την γέννηση του Χριστού. Ίσως γιατί εκείνη η εποχή είναι η πιο μακρινή από την δικιά μας και φαίνεται πιο μυστηριώδης. Αλλά και τότε δεν ήταν όλα τόσο ωραία γιατί ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν και συνεχίζει να είναι μία από τις χειρότερες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας. Και αν εξαιρέσουμε την ένδοξη εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το πιο σημαντικό σημείο της ιστορίας μας είναι αυτό που ανέλαβε να καταγράψει ο Ηρόδοτος: Οι Περσικοί Πόλεμοι. Και πιο σημαντική και πιο καθοριστική μάχη ήταν ξεκάθαρα η Μάχη των Θερμοπύλων η οποία διήρκησε τρεις ημέρες. Από εκείνη την μάχη ένα σημαντικό και αδίκως άσημο πρόσωπο ήταν ο Σπαρτιάτης Διηνέκης.

Ο Διηνέκης είναι το πρότυπο Σπαρτιάτη που έχουμε όλοι στο μυαλό μας :Πειθαρχημένος, που αρέσκεται στα λίγα και λακωνικός. Εκείνη την εποχή ήταν γύρω στα σαράντα ετών με το αξίωμα του ενωμοτάρχη (Δηλαδή διοικούσε 36 άντρες). Αν και σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς του είχε γίνει πρόταση να αναβαθμιστεί σε έναν από τους τριακόσιους βασιλικούς ιππείς, όπως και άλλες διάφορες προτάσεις ώστε να διοικεί περισσότερους άντρες. Εκείνος όμως τις απέρριψε όλες λέγοντας: «Εγώ μέχρι το τριάντα έξι ξέρω να μετράω. Από εκεί και πέρα, ζαλίζομαι!». Επιπλέον πολλοί πιστεύουν πως ο Διηνέκης σε όλη του την ζωή ερευνούσε το αντίθετο του φόβου, καθώς αυτός επηρεάζει πάντα τις πράξεις των ανθρώπων. Και όπως έλεγε στους νέους και άπειρους στην τέχνη του πολέμου Σπαρτιάτες: «Διώξε τον φόβο από την σάρκα( καθώς εκεί γεννιέται) και το μυαλό απλά θα ακολουθήσει». Μάλιστα είχε και ασκήσεις κατά του φόβου γύρω από ορισμένα σημεία του σώματος. Τους λεγόμενους «Φοβοσυνακτήρες» Το πιο περίεργο με τον Διηνέκη, όμως, ήταν πως δεν είχε ούτε έναν γιο, κάτι που ήταν σαν κατάρα τότε για τους Λακεδαιμόνιους, καθώς μόνο με τα αρσενικά παιδιά συνεχιζόταν η γενιά κάθε Ομοίου( δηλαδή κάθε Σπαρτιάτη). Αντί για αυτό είχε τέσσερις κόρες, και ύστερα από τέσσερις κόρες η σύζυγός του δεν μπορούσε να κάνει άλλα παιδιά. Όταν, μάλιστα, έμαθε πως ο βασιλιάς Λεωνίδας επρόκειτο να επιλέξει τριακόσιους πατέρες που είχαν γιους( καθώς η αποστολή των τριακοσίων στις Θερμοπύλες ήταν αποστολή αυτοκτονίας, δηλαδή να πάνε να μείνουν όσο περισσότερο μπορούσαν εκεί και να πεθάνουν) ήθελε να μην χαθεί καμία γενιά, ο Διηνέκης εκνευρίστηκε τόσο πολύ που δεν συνηθιζόταν σε Σπαρτιάτη, πόσο μάλλον σε Σπαρτιάτη αξιωματικό. Παρ’ όλα αυτά η σύζυγός του η Αρετή πρώτα και μετά εκείνος δήλωσαν δημοσίως( πιθανόν σε μια δίκη) κάτι εξαιρετικά εξευτελιστικό και για τους δύο: Πως ένα νεογέννητο αρσενικό παιδί μια δούλης ήταν δικό του, το οποίο, σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς, άνηκε στον ανιψιό του από το σόι της γυναίκας του. Κάπως έτσι λοιπόν ο Διηνέκης επιλέχτηκε στους Τριακόσιους από την Σπάρτη που θα θυσιάζονταν υπέρ της Ελλάδος. Κατά την διάρκεια της παραμονής τους στο στενό, ένας Τραχίνιος ενώ μιλούσε σε Έλληνες για τον φοβερό στρατό που είχαν οι Πέρσες και ικανοποιημένος από την έκπληξη και τον τρόμο που διακρινόταν στα πρόσωπα των Ελλήνων μόλις είδε να πλησιάζει ένας Σπαρτιάτης αξιωματικός( ο Διηνέκης) τόνισε πως τα βέλη των Περσών ήταν τόσα πολλά που θα έκρυβαν τον ήλιο, και στράφηκε προς τον Διηνέκη για να δει την αντίδρασή του. Δυστυχώς όμως για εκείνον ο Διηνέκης ατάραχος και χωρίς να αισθάνεται τον παραμικρό φόβο προς τον σίγουρο θάνατο απάντησε: «Καλύτερα, θα πολεμήσουμε στην σκιά». Για αυτήν του την απάντηση ο Διηνέκης έχει μείνει γνωστός στην ιστορία. Επιπλέον σύμφωνα με τον Ηρόδοτο την τελευταία μέρα ο Διηνέκης με μερικούς άλλους επιζώντες τέσσερις φορές τράβηξαν το νεκρό σώμα του Λεωνίδα από τους Πέρσες καθώς οι βάρβαροι το ήθελαν για να το ατιμάσουν, αλλά επειδή ακόμη και τότε οι λιγοστοί Έλληνες απωθούσαν τους Πέρσες, ο Ξέρξης αποφάσισε να τραβήξει πίσω το πεζικό και να αποτελειώσει τους Έλληνες με το όπλο που στην Σπάρτη το θεωρούσαν «όπλο για δειλούς»: Το τόξο. Έτσι λοιπόν ο Διηνέκης πέθανε με το όπλο που υποτιμούσε.

Συνοψίζοντας ο Διηνέκης ήταν σίγουρα ένας από τους πιο άξιους προγόνους μας. Όλες αυτές η αρετές που συγκέντρωνε στο πρόσωπο του ήταν σπάνιο φαινόμενο ακόμα και για εκείνη την εποχή. Και πιστεύω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να ήξερε και ακόμα και τώρα όποιος ξέρει το βίο του να μην τον χαρακτηρίσει ενάρετο άνθρωπο. Και για αυτό ακριβώς είναι ότι δηλώνει το όνομά του: Αιώνιος.

ΠΑΠΟΥΤΣΟΥΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Γ₃