ΕΙΡΗΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ…

Στα μαθήματα της Νεοελληνικής Γλώσσας και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Γ’  Γυμνασίου, στις ενότητες περί πολέμου και έχοντας συζητήσει για τον πόλεμο που ακόμα συνεχίζεται στην ευρωπαϊκή και στην ανατολική μας «γειτονιά», οι μαθητές και οι μαθήτριες εμπνεόμενοι από τα κείμενα που επεξεργαστήκαμε, κατέθεσαν τις σκέψεις τους.

Ας δούμε κάποιες …

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ….

         Κατά την άποψή μου, τα παιδιά σε εμπόλεμη ζώνη δεν χαμογελούν εύκολα και συχνά. Επίσης, αναπτύσσουν πολλές φορές βίαιες και επιθετικές συμπεριφορές. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν ζουν σε ένα ασφαλές και ειρηνικό περιβάλλον. Καθημερινά αντιμετωπίζουν τραγικές καταστάσεις με τους συνεχείς βομβαρδισμούς και την απώλεια αγαπημένων προσώπων. Η ψυχική τους ισορροπία είναι διαταραγμένη γιατί στη ζωή τους κυριαρχεί ο τρόμος και η αβεβαιότητα για το αύριο. Οι τραυματικές εμπειρίες τους μπορεί να τους οδηγήσουν σε συναισθηματική απομόνωση ή ακόμα και σε μίμηση των βίαιων προτύπων που βλέπουν γύρω τους. Επομένως, αντί να χαμογελούν με αισιοδοξία και χαρά, όπως όλα τα άλλα παιδιά, σταματούν να ονειρεύονται, να ελπίζουν και χάνουν απότομα την αθωότητά τους.

Οι ακόλουθες φωτογραφίες δε χρειάζονται κανένα σχόλιο… Είναι … σχολείο!!

 

 

 

 

 

 

 

ΓΕΩΡΓΙΑ ΤΣΙΑΡΑ   Γ4

 

Τα παιδιά στον πόλεμο’ τραύματα που δεν κλείνουν

Τα παιδιά σε εμπόλεμη ζώνη χάνουν το χαμόγελό τους και γίνονται βίαια, εφόσον  ζουν σε καθεστώς βίας και πολέμου. Πώς να χαμογελάσουν, αφού υποσιτίζονται; Πώς να δράσουν γλυκά και ήρεμα, τη στιγμή που γύρω τους η βία και ο θάνατος κυριαρχούν; Τα παιδιά σε εμπόλεμη ζώνη σταματούν να χαμογελούν, γιατί χάνουν την καθημερινότητά τους. Γίνονται βίαια, γιατί το σχολείο, που έχει παιδαγωγικό ρόλο, δεν υπάρχει στη ζωή τους. Εν κατακλείδι, τα παιδιά αυτά δε λειτουργούν όπως όλα τα υπόλοιπα, διότι χάνουν ευκαιρίες για ζωή αλλά και την ίδια τους τη ζωή πολλές φορές…

 

ΤΟΚΑ ΣΤΕΛΛΑ Γ4

 

Ημερολόγιο Πτήσης -14 Οκτωβρίου 1917

Πεδίο Επιχειρήσεων – Βόρειο Μέτωπο

Σήμερα πετάξαμε πάνω από μια κοιλάδα γεμάτη από λάσπη, σιωπή και θάνατο. Από ψηλά όλα μοιάζαν ήσυχα, σαν να κοιμόταν η γη. Μα η σιωπή αυτή ήταν γεμάτη από κραυγές που δεν έφταναν σε μας.

Καθώς πλησιάζαμε στο στόχο, είδα κάτι που μου έσφιξε το στομάχι πιο πολύ και από τους πυροβολισμούς. Είδα ένα κάρο αναποδογυρισμένο και δίπλα ένα ζώο που είχε πεθάνει. Ένας στρατιώτης στεκόταν εκεί και το κοιτούσε … Φαινόταν σαν να είχε χάσει ένα φίλο.

Αυτό με έκανε να σκεφτώ πόσο άδικος είναι ο πόλεμος. Δεν υποφέρουν μόνο οι άνθρωποι, αλλά και τα ζώα που δε φταίνε σε τίποτα. Κι όμως, πεθαίνουν στον πόλεμο μαζί μας. Ο πόλεμος είναι σκληρός για όλους. Ανθρώπους και ζώα.

Ρίξαμε τις βόμβες και επιστρέψαμε στη βάση μας. Δεν είμαι σίγουρος πια αν χτυπήσαμε τον εχθρό ή την ίδια μας τη συνείδηση….

Όταν είμαι ψηλά στο αεροπλάνο μου, δε βλέπω το αίμα και τον πόνο, αλλά κάθε φορά που πετάω, νιώθω την καρδιά μου να βαραίνει όλο και πιο πολύ.

 

Ανδρέας Γεώργαρος Γ5

 

Ημερολόγιο ενός Πιλότου – 12 Μαΐου 1947

Σήμερα ήταν μια μέρα που μάλλον δε θα ξεχάσω ποτέ. Ήτανε νωρίς όταν πήρα τη θέση μου στο πιλοτήριο του αεροσκάφους, όταν ο ήλιος έλουζε το τοπίο με φως. Είχαμε εντολή να πετάξουμε πάνω από τα εχθρικά χαρακώματα και να “καθαρίσουμε” τη ζώνη. Ήταν πια μια συνηθισμένη αποστολή, μια ρουτίνα. Οι μηχανές, τα σχέδια, οι στόχοι, το βάρος των βομβών, τα πυρά, όλα κάτω από τα δύο φτερά του αεροσκάφους.

Όσο πλησιάζαμε στον στόχο, ένιωθα μια περίεργη ανησυχία και αναταραχή, αλλά δεν ήταν φόβος. Ήταν κάτι πιο βαθύ. Κάτι που δεν είχα ξανανιώσει στις προηγούμενες αποστολές μου. Από ψηλά το τοπίο φαινόταν ανήσυχο. Εκρήξεις, φωνές… Ουρλιαχτά, όλα πνιγμένα κάτω από τον ήχο της μηχανής, σχεδόν δεν τα άκουγες. Και τότε τα είδα. Γαϊδούρια. Δεκάδες από αυτά, διασκορπισμένα στα χαρακώματα. Πεινασμένα, εξουθενωμένα. Ήταν όλα τους στα χαμένα, αλλά κάτι μου έλεγε, πως ήξεραν τι θα συνέβαινε, ότι κάτι τρομερό πλησίαζε όλο και πιο κοντά. Μου θύμιζαν μάλιστα τα ζώα που είχαμε σπίτι πριν τον πόλεμο, που τόσο πολύ είχα αγαπή