του Αλεσσάντρο Μάρμο
Μπορεί να μην καταλαβαίνουμε όλοι πλήρως τα προβλήματα των ανθρώπων με αναπηρία, όμως για τα ίδια καθώς και για τις οικογένειες και τους φίλους τους αυτά είναι μια δυσάρεστη πραγματικότητα. Δυστυχώς, η έλλειψη ενημέρωσης για το ζήτημα αυτό είναι συχνό φαινόμενο, καθώς η κοινωνία συχνά επιλέγει να το αποσιωπά αντί να το αντιμετωπίσει. Αυτό έχει ως συνέπεια πολλοί να μη γνωρίζουν πώς μπορούν να προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια.
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί τα άτομα με αναπηρία δεν κυκλοφορούν συχνά; Ο λόγος είναι ότι η μετακίνηση για αυτά είναι εξαιρετικά δύσκολη. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το θέμα της στάθμευσης των οχημάτων. Πολλοί, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι κάποιες θέσεις στάθμευσης προορίζονται για άτομα με αναπηρία και παραβλέποντας τη σχετική σήμανση, σταθμεύουν το όχημά τους σε αυτές. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι θέσεις αυτές είναι υπολογισμένες έτσι ώστε τα άτομα αυτά να διανύουν τη μικρότερη δυνατή απόσταση από το σταθμευμένο όχημά τους μέχρι τον προορισμό. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις ράμπες των πεζοδρομίων των οποίων η χρήση από τα άτομα που κυκλοφορούν με αναπηρικό αμαξίδιο εμποδίζεται από τα παρκαρισμένα πάνω σε αυτές οχήματα.
Επίσης, η μετακίνηση των ατόμων με αναπηρίες με τα μέσα μαζικής μεταφοράς περιορίζεται, γιατί αυτά δεν διαθέτουν τις κατάλληλες υποδομές ώστε να διευκολύνουν την επιβίβαση και την αποβίβαση αλλά και να παρέχουν ασφάλεια κατά τη διάρκεια της διαδρομής για τα άτομα με κινητικά προβλήματα.
Είναι προφανές πως ούτε οι δυσκολίες των ατόμων με αναπηρία περιορίζονται μόνο στο θέμα της μετακίνησής τους, αλλά ούτε και όλα τα άτομα με αναπηρίες αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους τα ίδια προβλήματα. Έτσι, για παράδειγμα, παρόλο που είναι αυτονόητο πως τα παιδιά με νοητική αναπηρία μπορεί να αντιμετωπίζουν δυσκολία ακόμα και στην προσωπική λειτουργικότητά τους (π.χ. στην εκτέλεση απλών καθημερινών πράξεων όπως το ντύσιμο), το γεγονός αυτό δεν αποτρέπει την Πολιτεία από το να απαιτεί από αυτά τα παιδιά να ακολουθούν το ίδιο σχολικό πρόγραμμα με εκείνο των σχολείων γενικής εκπαίδευσης. Ωστόσο, δεν γίνεται ένα παιδί που δεν μπορεί να κατακτήσει βασικές μαθηματικές έννοιες, όπως η πρόσθεση και η αφαίρεση, να καλείται να μάθει κλάσματα. Κι όμως αυτή είναι η οδυνηρή αλήθεια των ειδικών σχολείων στη χώρα μας, τα οποία δεν αποτελούν φορείς ποιοτικής εκπαίδευσης αλλά χώρους όπου «κλειδώνονται» οι ψυχές αυτών των παιδιών για επτά ώρες καθημερινά.
Μετά από αυτά δικαίως θα αναρωτιόταν κάποιος: «Υπάρχουν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας και παιδιά ενός κατώτερου Θεού;»
Τα προβλήματα θα διαιωνίζονται όσο η Πολιτεία επιλέγει να τα κρύβει από το να τα εφαρμόζει αποτελεσματικές λύσεις. Ακόμα και ο όρος «άτομα με ειδικές ανάγκες» που χρησιμοποιείται ευρέως αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη του τρόπου με το οποίο η κοινωνία αντιμετωπίζει τα άτομα με αναπηρίες. Όμως, οι ανάγκες των ατόμων αυτών δεν παρουσιάζουν κάποια διαφορά από τις ανάγκες των υπόλοιπων ανθρώπων ̇ απλώς, τα μέσα που έχουν για να τις καλύψουν είναι πολύ πιο περιορισμένα.
Την παραμονή των Χριστουγέννων του 2023 μια ομάδα μαθητών ενός ειδικού σχολείου έψαλε τα κάλαντα στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αφού τελείωσαν, ένας μαθητής ζήτησε από την Πρόεδρο να έχουν τα άτομα με κινητικές αναπηρίες ίσα δικαιώματα με τους αρτιμελείς. Η απάντησή της ήταν πως ήδη τα έχουν. Ασφαλώς πρόκειται για συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, αλλά η πραγματικότητα απέχει πολύ για όποιον βιώνει καθημερινά τους «άθλους» της αναπηρίας.
Η ουσιαστική κάλυψη των αναγκών των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι ζήτημα γνώσης και αποτελεσματικού σχεδιασμού, αλλά πάνω από όλα θέμα σεβασμού των δικαιωμάτων τους και ισότιμης αντιμετώπισής τους στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής πολιτείας.
Μέχρι τότε, βέβαια, οι άνθρωποι με αναπηρίες θα πρέπει να παλεύουν όχι μόνο με αυτές αλλά και με θεσμούς οι οποίοι, ενώ θεωρητικά υπάρχουν για να τους βοηθήσουν, προσθέτουν στον δρόμο τους ένα ακόμα μεγάλο σκαλοπάτι για αυτούς.
Πηγή (εικόνων)
www.gettyimages.com
