Σε όλους είναι οικεία η εικόνα τους: ορδές ανθρώπων με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους την φρίκη όλων των πολιτισμών παίρνουν τον δρόμο της φυγής με την ελπίδα όχι για καλλίτερη ζωή, επαγγελματική σταδιοδρομία ή ταξιδιωτικές εμπειρίες, αλλά για ζωή. Είναι οι πρόσφυγες, δηλαδή άτομα που εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε κοινωνική ομάδα ή εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων, βρίσκονται εκτός της χώρας της οποίας έχουν την ιθαγένεια και δεν μπορούν, ή εξαιτίας αυτού του φόβου, δεν επιθυμούν να απολαμβάνουν την προστασίας της χώρας αυτής. Είναι δέντρα ξεριζωμένα που πρέπει να ευδοκιμήσουν σε όποιο χώμα και να μεταφυτευτούν, μπορούν; Έφυγαν γιατί πίστεψαν πως κάτι καλλίτερο από τον θάνατο θα βρουν παντού να τους περιμένει. Ένα χαρακτηριστικό τους γνώρισμα έγινε ο αγώνας τους για την επιβίωση.
Κουβαλάνε τα λίγα υπάρχοντά τους ή και τίποτα. Φτάνουν πάμφτωχοι, χωρίς τίποτα, λένε. Μα είναι όντως χωρίς αποσκευές οι πρόσφυγες; Έρχονται όντως χωρίς τίποτα; Όλα αυτά που έζησαν, που έχουν στο μυαλό τους, στην καρδιά τους, στη ψυχή τους και είναι αόρατα για μας δεν είναι πάντα μαζί τους; Όλοι μας δεν κουβαλάμε μαζί μας τον πολιτισμό μας; Χάνει ποτέ κανείς τις γνώσεις του, τις αναμνήσεις του, τα συναισθήματά του, τα όνειρά του;
κλέψει, ποτέ από κανένα, όσο την κρατάει ζωντανή μέσα στην καρδιά του και στο μυαλό του.
