ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
«Οι Έλληνες είναι τρελλοί, αλλά έχουν Θεόν φρόνιμον» .
Γενναίος. Ατρόμητος. Αλύγιστος. Σοφός. Ηγέτης. Μπροστάρης. Όσα επίθετα υπάρχουν που να περιγράφουν έναν άνδρα ξεχωριστό, μαχητή, πολεμιστή, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν τον Γέρο του Μοριά. Τον θρυλικό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Τον άνθρωπο που για πολλούς είναι η προσωποποίηση του απελευθερωτικού αγώνα του 1821.
Άνθρωπος με πολλά χαρίσματα. Όχι μόνο πάνω στη μάχη αλλά και πριν ή μετά από αυτή. Τότε που οι στρατιώτες χρειάζονται εμψύχωση. Ή συγχαρητήρια ή παρηγοριά, ανάλογα με την έκβαση της μάχης.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν αυτός που με μια του φράση μπορούσε να δώσει φτερά στις καρδιές. Να πυρπολήσει τις ψυχές των συμπολεμιστών του.
«Σήμερα γεννηθήκαμε και σήμερα θ’ αποθάνουμε για την ελευθερία της πατρίδος»
Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1770 και ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη και της Γεωργίτσας Κωτσάκη. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Ήταν 10 ετών όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.
«Ο Θεός Έβαλε Την Υπογραφή Του Για Τη Λευτεριά Της Ελλάδας Και Δεν Την Παίρνει Πίσω».
Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις και σε πολλές κρίσιμες καμπές.
Στις 23 Μαρτίου του 1821 συμμετείχε στο στρατιωτικό σώμα που κατέλαβε την Καλαμάτα, σηματοδοτώντας την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.
Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821) και η άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821) τον επέβαλαν ως αρχηγό του επαναστατικού στρατού της Πελοποννήσου.
Η καταστροφή της στρατιάς των 30.000 ανδρών του Δράμαλη πασά στα Δερβενάκια (Ιούλιος 1822) εδραίωσε την επανάσταση στο Μοριά. Ο Κολοκοτρώνης είχε κινητοποιήσει ακόμα και τους χωρικούς μετατρέποντάς τους σε τρομερούς αγωνιστές γι αυτό και η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων.
Η ίδια, όμως, κυβέρνηση θα τον φυλακίσει, κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συρράξεων των ετών 1823 και 1824. Ο Κολοκοτρώνης είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, προσπαθώντας να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, μακριά από προσωπικές φιλοδοξίες και έχοντας πάντα σαν κεντρική του επιδίωξη την ομόνοια και ενότητα μεταξύ των Ελλήνων. Θα απελευθερωθεί τον Μάιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταστείλει την επανάσταση και θα του ανατεθεί εκ νέου η αρχιστρατηγία του Αγώνα. Μετρ του κλεφτοπολέμου και της «καμένης γης», θα κατορθώνει να κρατήσει ζωντανή την επανάσταση μέχρι τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (7 Οκτωβρίου 1827).
Η καταδίκη σε θάνατο
Μετά την απελευθέρωση συντάχθηκε με τον Ιωάννη Καποδίστρια κι έγινε ένα από τα επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κόμματος.
Κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας διώχθηκε ως αντιβασιλικός και καταδικάσθηκε σε θάνατο τον Μάιο του 1834. Του χάρισε την ποινή ο Όθωνας, μετά την ενηλικίωσή του, τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας και τον ονόμασε αντιστράτηγο.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα. Την ίδια περίοδο υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. Αν και δεν ήταν άνθρωπος μορφωμένος, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης «μιλούσε» στην καρδιά των απλών ανθρώπων.
Πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, λίγο μετά την επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. Φτωχός από υλικά αγαθά, αλλά πλούσιος από την αγάπη του απλού λαού και ευτυχής που πρόλαβε να δει την αγαπημένη του πατρίδα ελεύθερη. Μιας πατρίδας για την οποία αγωνίσθηκε σκληρά. Με αυταπάρνηση, μεγαλοψυχία, ήθος, όραμα και πίστη.
Λουκάς Φουσέκης Β4
