Ζαχαροπούλου Μάρθα Β3
Είναι αδύνατο για εμάς τους ανθρώπους να μη θεωρούμε τη βία ως την πιο αποτελεσματική λύση στα προβλήματά μας. Αν και αναγνωρίζουμε το κακό που προκαλεί, δεν είμαστε σε θέση να την αποκλείσουμε από τη ζωή μας. Από την αρχή της ιστορίας εμφανίζουμε την ανάγκη να αποδείξουμε τη δύναμη και την ισχύ μας, ή αλλιώς να επιβληθούμε στους υπόλοιπους γύρω μας και να φανούμε ανώτεροι. Κάπως έτσι καταφεύγουμε στη βία.
Όταν κάποιος μας πληγώνει, χρησιμοποιούμε τη βία για να μπορέσουμε να νιώσουμε την ικανοποίηση ότι από δόθηκε δικαιοσύνη. Παίρνουμε τον ρόλο του δικαστή, νομίζοντας πως αυτό θα μας βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση. Παρόλο που καταλαγιάζει συνήθως η οργή μας, δημιουργούνται ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Η βία φέρνει πάντα κι άλλη βία και μετά τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου. Προκειμένου να ικανοποιηθεί ο εγωισμός μας, δεν υπολογίζουμε τις αρνητικές συνέπειες των πράξεών μας. Η μανία μας για εκδίκηση μας τυφλώνει, με αποτέλεσμα να σταματάμε να αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο που μας έβλαψε ως άνθρωπο. Ξεχνάμε ότι κι εμείς έχουμε τις ίδιες ανάγκες και επιθυμίες με εκείνον. Παραμερίζουμε την ελευθερία του προς όφελός μας.
Η βία σε κάνει αυτομάτως ένοχο. Όποιος την ασκεί χάνει το δίκιο του. Κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε, ώστε στο τέλος το καλό να γίνεται καλό και το θύμα θύτης. Η δίψα μας για υπεροχή είναι ικανή να μας κάνει να βλάψουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Σταματάμε να σεβόμαστε τη στιγμή που θα πέσουμε στο επίπεδο του ανθρώπου που μας πλήγωσε. Όσο κι αν καυχόμαστε, λοιπόν, για την μεγαλοφυΐα και την εξυπνάδα μας, δεν είμαστε ικανοί σε καμία περίπτωση να σταματήσουμε τον διαγωνισμό της, καταστροφικής για εμάς, βίας.
