Σιμόν Ντε Μποβουάρ και Μητέρα Τερέζα
Γράφει η Ελένη Παπαγιαννούλα
Πιθανόν να αναρωτιέστε πώς η γυναίκα απέκτησε δικαιώματα, ποιος υποστήριξε τη μαύρη κοινότητα ή ποιος εφηύρε το πρώτο αεροπλάνο. Πρόκειται για εμπνευσμένες μορφές που μετατράπηκαν σε σύμβολα και σε πρότυπα στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων και εξακολουθούν να εμπνέουν τον κόσμο μας μέσα από τα σπουδαία κατορθώματά τους, τις αξίες τους και τα ιδανικά τους. Οφείλουμε να θυμόμαστε όχι τους εκατομμυριούχους ράπερς που πέρασαν από τον πλανήτη και άφησαν την στάμπα τους, αλλά τους ανθρώπους που με την εμβληματική προσωπικότητά τους άνοιξαν νέους ορίζοντες στο πολύπαθο είδος μας και συνέβαλαν σε ένα πιο ανθρώπινο μέλλον.
«Γυναίκα δε γεννιέσαι, γυναίκα γίνεσαι», όπως αναφέρει η Σιμόν Ντε Μποβουάρ στο έργο της «Η βίβλος του Φεμινισμού». Μια γυναίκα σύμβολο του 20ου αιώνα, μητέρα του φεμινισμού, τόλμησε μέσα από τη ζωή της να προκαλέσει την κοινωνία και μέσα από το έργο της να αλλάξει την ανθρώπινη σκέψη. Πνεύμα ελεύθερο, ανεξάρτητο και δυναμική προσωπικότητα καθώς ήταν, απέχει από τον συμβατικό τρόπο σκέψης και ταξιδεύει σε φιλοσοφικά και υπαρξιακά μονοπάτια, γράφει φιλοσοφικά δοκίμια, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα που, σε συνδυασμό με τον «έξω από τα καθιερωμένα» τρόπο ζωής που υιοθέτησε, προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων και οδήγησε τα συντηρητικά μυαλά της εποχής να της καρφιτσώσουν προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς ήταν αντίθετοι με τα λεγόμενά της. Ο εξαιρετικός αυτός άνθρωπος μέσα από το σπουδαίο έργο του πρότεινε μια εντελώς διαφορετική και ανατρεπτική προσέγγιση στο τι είναι γυναίκα και επιδίωξε να απορρίψει την παγιωμένη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η γυναίκα είχε θεωρηθεί ως ανωμαλία, εξασφαλίζοντας στο γυναικείο φύλο μια ίση θέση στην κοινωνία με το αντίστοιχο ανδρικό.
Η Ανέζα Γκόντζε Μπογιατζίου ή, διαφορετικά «Μητέρα Τερέζα», όπως αποκλήθηκε, με καταγωγή από την Αλβανία, υπό την επιρροή της ιρλανδικής παιδείας και αφού απέκτησε ινδική υπηκοότητα, ορκίστηκε καθολική μοναχή και άρχισε το ξακουστό φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο της. Μια ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη προσωπικότητα στα προβλήματα της κοινωνίας, βλέποντας στον δρόμο της Ινδικής Καλκούτα ανθρώπους να λιμοκτονούν και να αργοπεθαίνουν από την εξαθλίωση, σίγουρα δεν έμεινε άπραγη. Επί δεκαετίες φρόντιζε φτωχούς, αρρώστους, ορφανά και ετοιμοθάνατους σε όλο τον κόσμο πραγματοποιώντας 610 αποστολές βοηθείας σε 124 χώρες. Ίδρυσε και λειτούργησε νοσοκομεία, ορφανοτροφεία και άλλες δομές για την φροντίδα και τη στέγαση ανθρώπων που επιζητούσαν αυτό το δικαίωμα. Και, αναμφίβολα δεν ήταν άνθρωπος που αράζει την πέτσα του 24 ώρες το 24ωρο στο άνετο καναπεδάκι του με τα μάτια του καρφωμένα σε ένα μικροσκοπικό ηλεκτρονικό κουτί και «τσατάρει». Μετά τον θάνατό της, τα ιδρύματα των οποίων έθεσε τα θεμέλια συνεχίζουν ακόμη το έργο της και τιμούν τη σπουδαία προσωπικότητά της συνδέοντας την έννοια της φιλανθρωπίας με το όνομά της.
Είναι επιτακτική λοιπόν η ανάγκη αυτές οι δύο εξαίσιες προσωπικότητες, μαζί με άλλες ακόμη, οι οποίες αποτελούν και εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση για την ανθρωπότητα να χαράξουν την πορεία μας στη ζωή και να επηρεάσουν τις επιλογές και τις απόψεις μας για το συμφέρον της κοινωνίας.
