Χαράλαμπος Μουμουλίδης – Β2

–Απολύεσαι!

Μια τόσο απλή λέξη έχει τόση δύναμη… Δύναμη για να σε ταράξει, δύναμη για να σε θλίψει και δύναμη για να σε εξαθλιώσει σιγά-σιγά.

Και ξανά…

–Απολύεσαι! Έτσι μου είπε το αφεντικό. Τουλάχιστον μου έδωσε το μισθό…

Πηγαίνω για το σπίτι, τα μαγαζιά κλείνουν, άρα δεν έχω κανένα λόγο για να πάω να βρω δουλειά σήμερα. Βλέπω  χαρούμενους ανθρώπους να μιλούν χαρούμενα στους φίλους τους σαν να ζουν σε έναν χαρούμενο κόσμο. Όμως, εγώ βλέπω μια εξαθλιωμένη πόλη με ανεργία και δυστυχία. Μία πόλη όπου η πείνα και η φτώχεια κυριαρχεί. Ζούμε σε ένα χάσμα όπου το μόνο που υπάρχει είναι ψέμα και εκμετάλλευση. Ευτυχώς που έχω τη γραφομηχανή σπίτι μου. Φτάνω, ανοίγω την πόρτα, βγάζω το παλτό, μπαίνω στο γραφείο και αρχίζω να πληκτρολογώ. Όταν γράφω, ξεχνιέμαι λες και δεν υπάρχει η θλίψη και η δυστυχία που με καταπιέζουν. Γράφω μια ιστορία στην οποία οι ήρωες δεν υποφέρουν. Σ’ αυτούς ψάχνω να βρω τη χαρά που μου λείπει.

Οι ώρες περνούν… μια, δυο, τρεις, τέσσερις ώρες, μόλις που ξέχασα τον προβληματισμό μου, όταν τελείωσε το μελάνι. Δεν μπορώ να αγοράσω κι άλλο μελάνι, γιατί πρέπει να βρω δουλειά και χρειάζεται να επιζήσω μέχρι τότε. Τουλάχιστον, αν πεθάνω, δεν υπάρχει κάποιος που θα λυπηθεί για το χαμό μου…