Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άρχοντας που είχε μια κόρη όμορφη.
Σαν μεγάλωσε το κορίτσι θέλησε ο πατέρας της να την παντρέψει.
Μα όσα παλικάρια κι αν πήγαν και τη γύρεψαν εκείνη όλους τους έδιωχνε.
Μια μέρα λέει στον πατέρα της:
Πατεράκι μου εγώ για άντρα μου θα πάρω τον ήλιο.
Πεισμώνει τότε ο άρχοντας και διώχνει το κορίτσι από το παλάτι.
Ίσαμε που έφτασε στην ανατολή βρίσκει εκεί ένα καλύβι και μέσα μια γριά. Ήταν η μάνα του ήλιου.
Της λέει η γριά: Ξέρω τί γυρεύεις.
Ο ήλιος είναι γιος μου και θα γίνει άντρας σου.
αλλά να ξέρεις πως δεν πρέπει να τον κοιτάξεις ποτέ κατάματα.
Έτσι το κορίτσι πήρε τον ήλιο για άντρα της.
Όμως σαν πέρασε κάμποσος καιρός εκείνη λαχταρούσε να δει το πρόσωπο του ήλιου.
Η γριά το κατάλαβε και την ορμηνεύει:
Σαν γυρίσει ο γιος μου το σούρουπο, να βάλεις ένα ασημένιο τάσι με νερό κάτω από το πρόσωπό του να καθρεφτιστεί και να τον δεις, το νου σου όμως να πάρεις γρήγορα τα μάτια σου για να μη σε καταλάβει.
Το κορίτσι έκανε όπως της είπε η γριά, μα ήταν τόσο όμορφος ο ήλιος που δεν μπόρεσε να τραβήξει τα μάτια της από το ασημένιο τάσι κι εκείνος την κατάλαβε.
Της λέει λοιπόν: Αφού δεν μπορείς να κρατήσεις την υπόσχεσή σου
να φύγεις από δω.
Το κορίτσι με δάκρυα στα μάτια έφυγε.
Μα πήγε, πήγε και σαν την είδε ο ήλιος από ψηλά να είναι τόσο θλιμένη τη λυπήθηκε και έστειλε μια ακτίνα του και τη μεταμόρφωσε σε λουλούδι.
Ένα λουλούδι που κοιτάει κατάματα τον ήλιο από την αυγή ως τη δύση και που γυρίζει το άνθος του κατά την ανατολή και περιμένει πότε θα ξημερώσει.
Αυτό το λουλούδι οι άνθρωποι το λένε ηλιοτρόπιο!

Από την ομάδα της Δανειστικής μας Βιβλιοθήκης