Μπάμπης Μουμουλίδης – Β2

Βάζω τα παπούτσια μου και βγαίνω έξω από το σπίτι, για να κάνω την κυριακάτική μου βόλτα. Το σπίτι που μένω είναι μια παλιά πολυκατοικία, πάνε δέκα χρόνια από τότε που άρχισα να κατοικώ εδώ. Είμαι τυχερός που μένω σε μια περιοχή με πράσινο,  ακόμη κι αν μένω σε μια μεγαλούπολη. Κάθομαι στο σκαμνάκι έξω από την οικία μου, πάντα το κάνω πριν αρχίσω την βόλτα μου. Βλέπω έναν από τους συγκάτοικούς μου. Μετακόμισε εδώ πριν οχτώ χρόνια και τον λένε κύριο Παπαγεωργίου. Το επίθετό του το γνωρίζω μόνο από τις συνελεύσεις των ενοίκων…  Δεν μιλάμε σχεδόν ποτέ γιατί δεν προσπάθησε να γίνει φίλος ή τουλάχιστον κάπως γνώριμός μου. Γιατί άλλωστε; Εγώ προσπάθησα; Δεν το θυμάμαι. Για να πω την αλήθεια από τους γείτονες μου, που είναι δώδεκα, γνωρίζω καλά μόνο δυο. Όμως ξέρω τι είμαστε. Ξέρω ότι εμείς είμαστε τα πιόνια, που άθελά μας,  από την καχυποψία και τον φόβο που νιώθουμε για τους γύρω μας αυτή την εποχή, τρέμουμε να γνωριστούμε και να υψώσουμε το ανάστημά μας για να ξεχωρίσουμε, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να φτιάξουμε ένα ομαδικό σύνολο που θα καταφέρει να κάνει τις απόψεις,  τις ιδέες του να ακουστούν. Γιατί είναι γνωστό πως ένα άτομο μόνο του δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα.

Νομίζω ότι δεν θα κάνω την κυριακάτική μου βόλτα σήμερα…