Χριστίνα Μπασιούκα – Β2

Τίτλος βιβλίου: «Το παιδί της αγάπης» – Μαρία Τζιρίτα

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Μεταξία Αλεξανδρή

Περιεχόμενο:

Το βιβλίο αυτό βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία και ουσιαστικά αφιερώνεται στην άτυχη και άδικη ζωή του Στέλιου. Η συγγραφέας αρχικά περιγράφει την οικογένεια στην οποία βασίστηκε η όλη ιστορία.

Σε ένα μικρό χωριό στην Κέρκυρα κατοικούσε η οικογένεια Γιαννίκου που αποτελούταν από 7 μέλη εκ των οποίων τα 4 ήταν κορίτσια (Ελένη, Βασίλω, Κατερίνα, Μαρία), το 1 αγόρι (Φώτης), μια μάνα (Φρόσω η οποία είχε χάσει πρόσφατα τον άντρα της, κυρ-Γιάννη) και ο αδερφός της μάνας (Γιώργης, ο οποίος ήταν εργένης και δεν είχε δική του οικογένεια).

Ο Γιώργης πριν απoβιώσει ο κυρ-Γιάννης δούλευε μαζί του στα χωράφια. Η Φρόσω μαζί με τις κόρες της έμεναν στο σπίτι και το φρόντιζαν, ενώ ο Φώτης για τον οποίο και καμάρωνε δούλευε σε μια ταβέρνα, για να βγάλει μεροκάματο.

Μια μέρα που όλοι έλειπαν από το σπίτι, η Βασίλω, η οποία ήταν διανοητικά καθυστερημένη και δεν καταλάβαινε πολλά πράγματα, καθόταν σπίτι και ζωγράφιζε καρδιές μόνη της, αφού η Φρόσω με τις υπόλοιπες κόρες είχαν βγει έξω για τα καθημερινά τους ψώνια. Εκείνη την ώρα μπήκε στο σπίτι ο θείος της ο Γιώργης (που όπως συνήθως ήταν μεθυσμένος) θέλοντας τη μητέρα της. Η Βασίλω όμως δίχως να καταλαβαίνει καθόταν σε μια καρέκλα και συνέχιζε να ζωγραφίζει. Ο ίδιος επηρεασμένος από το αλκοόλ (και με δικαιολογία αφού η Βασίλω παρόλο το προβλήματα της ήταν αρκετά όμορφη) έκανε διάφορες πράξεις, που δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει εκείνη την ώρα με αποτέλεσμα να την αφήσει έγκυο. Έπειτα, από 9 μήνες έφερε στον κόσμο το πανέμορφο αυτό παιδί του θείου της.

Έπειτα από αρκετό καιρό ο Φώτης ο γιός της, είχε φύγει από το σπίτι με την ελπίδα να έχει ένα καλύτερο μέλλον. Το ίδιο όμως έκαναν και οι άλλες δύο αδερφές, οι οποίες παντρεύτηκαν και έζησαν ευτυχισμένες μαζί με τον άντρα τους και τα παιδιά τους. Η μόνη που είχε απομείνει ήταν η Ελένη, η οποία όσο μπορούσε και της επιτρεπόταν από την μητέρα της, φρόντιζε την αδερφή της και το μικρό παιδί.

Η Φρόσω εκτός από όλα τα προβλήματα που είχε φορτωθεί μετά τον θάνατο του άντρα της, φορτώθηκε ένα ακόμα, το παιδί της Βασίλως. Ένα στιγμιαίο λάθος, όπως όλοι έλεγαν!

Μετά από μια συνάντηση με τον αδερφό της Γιώργη, η Φρόσω και αυτός επινόησαν μια παράλογη ιστορία στην οποία έλεγαν πως το παιδί ήταν του πολυαγαπημένου γιού της Φώτη και πως αναγκαστικά έπρεπε να το κρατήσουν για λίγες μέρες μέχρι να βρουν σπίτι και δουλεία μαζί με τη μέλλουσα μητέρα του. Έπειτα από αρκετό καιρό η οικογένεια Γιαννίκου επικοινώνησε με το κοντινότερο ίδρυμα που υπήρχε στην Κέρκυρα. Έτσι, το παιδί την επόμενη μέρα κιόλας είχε εγκατασταθεί στο ίδρυμα.

Μια 40χρονη κυρία, η Μαρίνα, δούλευε στο ίδρυμα εδώ και πολλά χρόνια ως κοινωνική λειτουργός. Την ημέρα που παρέλαβαν το παιδί ήταν του Αγίου Στυλιανού και με αφορμή αυτό το γεγονός τον ονόμασαν Στέλιο. Η Μαρίνα από την πρώτη στιγμή αγάπησε αυτό το παιδί και έχοντας μάθει το παρελθόν του θέλησε να ασχοληθεί προσωπικά με αυτό. Η ίδια είχε ήδη ένα μικρό γιο τον Άγγελο ένα εξίσου καλό και πολύ όμορφο παιδί που έμενε μαζί με την μητέρα του στην Κέρκυρα σε ένα πολύ μεγάλο σπίτι. Δυστυχώς όμως, για αυτό δεν είχε κάποιο αντρικό πρότυπο, διότι ο πατέρας του είχε φύγει στη Γαλλία και με τη μητέρα βρισκόταν σε απόσταση. Αυτό τα πρώτα χρόνια δεν τον ανησυχούσε, γιατί δε το καταλάβαινε. Αργότερα όμως άρχιζε να τον αναζητεί και να τον ζητάει διαρκώς από την μητέρα του.

Ο Στέλιος γενικώς ήταν ένα πολύ κλειστό παιδί. Η μόνη που του έκανε παρέα ήταν η Μαρίνα με την οποία, επειδή δεν βρισκόταν άμεσα μια οικογένεια χωρίστηκαν, διότι το ίδρυμα στην Κέρκυρα θα έκλεινε και θα μεταφερόταν στην Αθήνα. Έτσι ο μικρός Στέλιος βρέθηκε ξανά στο ίδιο σπίτι, όπου είχε γεννηθεί. Στην οικογένεια Γιαννίκου. Η Φρόσω αγανακτισμένη από τα όσα είχαν συμβεί φερόταν άσχημα τόσο στην Βασίλω, η οποία είχε συνηθίσει σε τέτοιου είδους κακομεταχειρίσεις, όσο και στο άτυχο αυτό παιδάκι. Μια μέρα που το παιδί έκλαιγε ασταμάτητα και ζητούσε την Μαρίνα, διότι πίστευε πως ήταν η μητέρα του, η Φρόσω το πέταξε στο τραπέζι κλείνοντας του το στόμα, επειδή φοβόταν μην ακουστεί στην γειτονιά. Τότε η Βασίλω ασυναίσθητα πήρε την καρέκλα από την τραπεζαρία που ήταν καθισμένο το μωρό και χτύπησε μανιωδώς την μητέρα της στο κεφάλι ξαπλώνοντας την κάτω στο πάτωμα. Την ώρα εκείνη στο σπίτι μπήκε η Ελένη, η οποία έμεινε έκπληκτη από το θέαμα που αντίκρισε και αμέσως κάλεσε τον θείο της Γιώργη. Πλέον όλα τα βάρη της οικογένειας τα είχε φορτωθεί η ίδια. Μαζί με τον θείο της λοιπόν αποφάσισαν να στείλουν την Βασίλω στο άσυλο, αφού δεν είχε κάποιο νόημα η ζωή της. Λίγο αργότερα με την συγκατάθεση του θείου της Γιώργη Μάζη υπέγραψε κάποια χαρτιά στο ίδρυμα, στα οποία φαινόταν πως ήταν ο πλέον νόμιμος κηδεμόνας του μικρού Στέλιου. Έπειτα, όπως ήταν αυτονόητο ο Στέλιος επέστρεψε ξανά στο ίδρυμα, χωρίς ο ίδιος να καταλαβαίνει τι ακριβώς έχει γίνει.

Την ίδια ώρα στο ίδρυμα ο Στέλιος είχε είδη τακτοποιηθεί και καθόταν μόνος του στο δωμάτιο. Η Μαρίνα ειδοποιήθηκε αμέσως πως είχε ξαναέρθει ο Στέλιος στο ίδρυμα και κατευθύνθηκε προς τα εκεί με τόση χαρά και συγκίνηση που θα ξαναβρίσκονταν μαζί. Ο Στέλιος όμως δεν ένιωθε το ίδιο, αφού είχε νιώσει ήδη μια φορά την εγκατάλειψη από ένα τόσο αγαπημένο του πρόσωπο, τη Μαρίνα. Μετά από αρκετό καιρό η Μαρίνα έχοντας βρει ξανά τη στενή σχέση της με τον Στέλιο και χάνοντας όλο και περισσότερο αυτή που είχε με τον έφηβο πλέον γιο της, δέχτηκε μια απρόσμενη πρόταση γάμου από τον συνάδελφο της και σύντροφο της.

Έπειτα από περίπου δύο χρόνια η διευθύντρια του ιδρύματος ανακοίνωσε πως είχε βρεθεί μια ανάδοχη και γνωστή στην ίδια οικογένεια που τους ενδιέφερε η υιοθεσία του Στέλιου. Η Μαρίνα όμως, όταν το έμαθε ήθελε άμεσα να γνωρίσει τους ανάδοχους γονείς. Αφού, λοιπόν έκανε μια μικρή «συνέντευξη» σε αυτούς, έβγαλε τα ανάλογα συμπεράσματα της τα οποία ήταν αρνητικά εξαρχής. Χωρίς τη θέληση της Μαρίνας το παιδί πήγε στην οικογένεια αυτή και εγκαταστάθηκε εκεί για περίπου δύο χρόνια με την βοήθεια ενός υπεύθυνου που είχε ορίσει το ίδρυμα. Ο Στέλιος για μια ακόμη φορά επέστρεψε πίσω, αφού δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις συνθήκες της οικογένειας Δημητρίου. Πριν όμως φύγει από εκεί γνώρισε τον γιό της οικογένειας τον Χάρη, ο οποίος δεν είχε καλές σχέσεις με την οικογένεια του και την επισκεπτόταν μόνο, όταν είχε ανάγκη από χρήματα, αφού καταγόταν από μια πολύ πλούσια οικογένεια.

Έπειτα από καιρό και αφού η Μαρίνα είχε φύγει από το ίδρυμα με σύνταξη, ο Άγγελος έφυγε για την Γαλλία και επισκέπτονταν την μητέρα του μόνο τα καλοκαίρια ή τις γιορτές. H Μαρίνα μπορεί να είχε φύγει από το ίδρυμα αλλά ποτέ της δεν ξέχασε τον Στέλιο. Ο ίδιος αντίθετα μόνος τελείωσε το σχολείο του και πήγε στο στρατό. Έπειτα από όλα αυτά έφυγε οριστικά από το ίδρυμα και βρήκε δουλειά σε ένα εργαστήρι με κεραμικά. Ο Στέλιος είχε πολύ φαντασία και ταλέντο και για αυτό το αφεντικό του ο κυρ-Θανάσης τον πλήρωνε με τον καλύτερο μισθό. Μάλιστα του νοίκιασε και μια γκαρσονιέρα για να κοιμάται, αφού ο ίδιος μετά από την δουλειά περιφερόταν σε διάφορα μπαράκια, όπου έπινε μέχρι να γίνει «λιώμα». Επίσης, κάποια περίοδο είχε εθισθεί στα ναρκωτικά. Η Μαρίνα φυσικά δεν έχανε ευκαιρία και επικοινωνούσε συνεχώς με το αφεντικό του όπου του έστελνε κάποια λεφτά για να του τα δίνει ως «παραπάνω» μισθό, αφού δεν δεόταν να της μιλήσει, διότι ήταν αρκετά πληγωμένος από όσα είχαν συμβεί στο παρελθόν.

Ο Στέλιος στο μπαράκι όπου σύχναζε γνώρισε ένα νεαρό που ουσιαστικά ήξερε από παλιά για αυτόν. Ήταν ο Χάρης. Μαζί του και φυσικά μόνο με την συνδρομή του Χάρη, ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος και πρόσφατα χωρισμένος από μια μακροχρόνια σχέση, έζησε καλοπερνώντας την ζωή του και ανοίγοντας την δική του επιχείρηση. Τις τελευταίες μέρες ο Χάρης δεν ήταν και πολύ καλά. Μέρα με την μέρα χειροτέρευε. Ο Στέλιος όμως δεν ενδιαφερόταν για κείνον και συνέχιζε τη ζωή του.

Τελικά ο Χάρης πέθανε αφού έπασχε από AIDS. Οι γιατροί ενημέρωσαν τον Στέλιο και τον κάλεσαν για να πραγματοποιήσει ορισμένες εξετάσεις. Ο ίδιος τις κρίσιμες εκείνες ώρες όπου έχανε τα πάντα είχε τηλεφωνήσει στην Μαρίνα για βοήθεια, χωρίς όμως να έχει ανταπόκριση. Το μετάνιωσε πολύ, όμως ήταν πλέον αργά!

Ένα βράδυ ο Στέλιος, όπως συνήθως, είχε βγει έξω και πλέον με την δικαιολογία ότι είχε πένθος από τον άτυχο φίλο του Χάρη, γνώρισε μια πολύ όμορφη και γοητευτική κοπέλα που η ιδία τον αγάπησε πολύ, αλλά εκείνος της είχε ξεκαθαρίσει πως δεν ήθελε να του εκδηλώσει τα αισθήματα της. Η Βιολέτα, όπως ονομαζόταν, αποφάσισε να πάνε μια εκδρομή με τον Στέλιο στην Ερέτρια μήπως και κατάφερνε να τον κάνει να ξεχάσει και να χαλαρώσει. Σε εκείνη την εκδρομή όχι μόνο είχε χαλαρώσει άλλα είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Ήτανε χαρούμενος με τρομερό κέφι και όρεξη. Η Βιολέτα το ίδιο εντυπωσιασμένη περνούσε υπέροχες στιγμές με το αγόρι της, χωρίς να τους ενοχλεί τίποτα. Όμως η ίδια δεν άντεξε και δυστυχώς εκδήλωσε τα συναισθήματα της, αλλά εκείνος που της το είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν του αρέσουν αυτού του είδους οι «γλύκες» και για αυτό έδωσε το τέλος του σε αυτή τη σχέση. Από κει και πέρα ο Στέλιος πρωί βράδυ ήταν κλεισμένος στο σπίτι του, χωρίς να κάνει κάτι το ουσιαστικό. Η Μαρίνα ανησυχούσε όλο και περισσότερο που δεν έπαιρνε νέα του και έτσι αποφάσισε να τον ψάξει. Αυτός ήταν και ο μεγαλύτερος πόνος της. Από διάφορους ανθρώπους προσπαθούσε να μάθει νέα για αυτόν, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Έτσι, αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από την αστυνομία. Έτσι με την έγκριση του ιδιοκτήτη διέρρηξαν την πόρτα, αντικρίζοντας ένα νεκρό πτώμα στο κρεβάτι κρατώντας από το ένα χέρι του ένα ποτό και από το άλλο ένα άδειο κουτί από ηρεμιστικά. Όμως δίπλα του είχε ένα χαρτί σε ένα φάκελο, το οποίο θεώρησαν πως ήταν ένα αποδεικτικό στοιχείο και για αυτό το πήραν μαζί τους.

Το μεσημέρι της Δευτέρας το τηλέφωνο χτυπούσε επίμονα στο σπίτι της Μαρίνας, η οποία είχε αποκοιμηθεί για ένα 24ωρο. Το σήκωσε και ήταν ο διοικητής της αστυνομίας, ο οποίος ακουγόταν ταραγμένος και ειδοποίησε την Μαρίνα να περάσει από το τμήμα. Με το που έφτασε στο αστυνομικό τμήμα αλαφιασμένη κάθισε στο γραφείο του διοικητή ο όποιος της ανακοίνωσε το δυσάρεστο νέο. Έπειτα αναγνώρισε το πτώμα και γύρισε στο διαμέρισμα της χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει το τι ακριβώς είχε γίνει. Μετά από ώρες έφτασε στην Ελλάδα ο Άγγελος με τον πατέρα του Παύλο αγωνιώντας για το τι είχε συμβεί. Αφού χτυπούσαν για πολύ ώρα την πόρτα αναγκάστηκε ο Άγγελος να μπει με τα κλειδιά του για να δει τι είχε συμβεί. Μπαίνοντας στο διαμέρισμα είδαν την μητέρα του να κοιμάται στο δωμάτιο της και αφού έμαθαν για το ατυχές συμβάν ο Άγγελος πήγε στο αστυνομικό τμήμα και παρέλαβε το γράμμα, το οποίο απευθυνόταν στη Μαρίνα και το άνοιξε.

Αφού όλα τελείωσαν και η Μαρίνα με τον Αλέκο τα ξαναβρήκαν ο Άγγελος πριν φύγει για την Γαλλία άφησε το γράμμα στην μητέρα του που η ίδια το μόνο που κράτησε από τα λόγια του Στέλιου ήταν ότι ήταν η μοναδική του μητέρα και πως πάντα πρέπει να κοιτάμε ψηλά, γιατί εκεί βρίσκονται και θα βρίσκονται για πάντα οι άνθρωποι που θα μας νοιάζονται και θα μας προσέχουν!