Με αφορμή το κείμενο της Εντίτα Μόρρις “Τα λουλούδια της Χιροσίμα”

Στο φετινό  προγραμματισμό του μαθήματος της Λογοτεχνίας στη Β’ Γυμνασίου, με τη σύμφωνη γνώμη των μαθητών επεξεργαστήκαμε κείμενα που μας γνωρίζουν τον Ιαπωνικό πολιτισμό αλλά μας μεταφέρουν επίσης κοινωνικά μηνύματα για τη σκληρή πλευρά του πολέμου, μηνύματα που ευαισθητοποιούν  προς την καλλιέργεια του αγαθού της Ειρήνης.

Μαζί με την μελέτη του συγκλονιστικού αποσπάσματος από το βιβλίο της Εντίτα Μόρρις «Τα λουλούδια της Χιροσίμα», επιχειρήσαμε παράλληλες αναγνώσεις από κείμενα-μαρτυρίες προσώπων που έζησαν στις 6 Αυγούστου 1945 την τραγική εμπειρία της ρίψης της  πυρηνικής βόμβας στη Χιροσίμα, στα νότια της Ιαπωνίας.

Ο 16χρονος τότε μαθητής Keijiro Matsushima εκείνη τη μέρα ήταν μόνος στην πόλη. Ο Κεϊτζίρο βρισκόταν στη σχολική τάξη, όταν η ατομική βόμβα ισοπέδωσε τη Χιροσίμα. Λίγα δευτερόλεπτα πριν, είχε δει τα αεροσκάφη που την έριξαν. Με τη βοήθεια της τύχης επέζησε και μέχρι το τέλος της ζωής του το 2014, στα 85 του χρόνια, δεν έπαψε να καλεί τον κόσμο να αποκηρύξει τα πυρηνικά.

Στην τάξη μου ήταν περίπου 70 αγόρια και εγώ καθόμουν στην πρώτη γραμμή, δίπλα σε ένα παράθυρο που έβλεπε προς τα νότια. Δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη, έτυχε να κοιτάζω αφηρημένα έξω από το παράθυρο και πρόσεξα δύο βομβαρδιστικά B-29 που πετούσαν πολύ ψηλά στον αέρα. Θυμάμαι πώς έλαμπαν στο πρωινό φως και έμοιαζαν πολύ όμορφα. Νόμιζα πως ήταν μια πτήση ρουτίνας και δεν έδωσα σημασία.

Την επόμενη στιγμή όμως, με τύλιξε μια πορτοκαλί λάμψη, ένα κύμα θερμότητας και μια τεράστια δόνηση. Στη θέση που βρισκόμουν, η θερμότητα πρέπει να ήταν πολύ λιγότερη απ’ ό,τι στο επίκεντρο της έκρηξης. Λένε πως ήταν πάνω από 4000 βαθμοί Κελσίου. Ξέρετε πως το σίδερο λιώνει στους 1500 βαθμούς. Κατάλαβα πως πρόκειται για βομβαρδισμό και κρύφτηκα αμέσως κάτω από το θρανίο καλύπτοντας με τα χέρια μου τα μάτια και τα αφτιά μου. Μετά από αυτό, ακολούθησε ένας τεράστιος θόρυβος σαν εκατοντάδες αστραπές.

Ύστερα, έγιναν όλο τόσο σιωπηλά και ολοσκότεινα. Παρόλο που υπήρχαν πολλοί μαθητές, κανείς δεν φώναζε, δεν ακουγόταν κιχ. Νεκρική σιγή και σκοτάδι πίσσα. Σερνόμουν στο πάτωμα μες στο σκοτάδι σαν τυφλός, ώσπου κατάλαβα ότι όλο μου το σώμα αιμορραγούσε, απ’ την κορφή ως τα νύχια, και τα ρούχα μου είχαν σκιστεί. Φοβόμουν τόσο πολύ, σκέφτηκα πως θα σκοτωνόμουν και απλά προσευχόμουν λέγοντας “βοήθα με, μητέρα, βοήθα με, Βούδα! Τι κόλαση!”.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες διαβάζοντας τη μαρτυρία και τη δύναμη της θέλησης του νεαρού Ιάπωνα μαθητή απέδωσαν με τα λιτά μέσα του κόμιξ τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα που τους προκάλεσε η αφήγησή του. Τους ευχαριστώ από την καρδιά μου για το χρόνο που διέθεσαν. Πλούτισαν με την εικαστική τους αναπαράσταση την ανάγνωση του κειμένου. Το μοιραζόμαστε μαζί σας με την ευχή η ειρήνη να απλώνεται στον κόσμο και στις καρδιές όλων μας.,

Λεμονιά Μαντούβαλου, Φιλολογος