Άτομα με Αναπηρίες και κρατική ανεπάρκεια.

ΑΠΟ: 5ο ΛΥΚΕΙΟ ΝΙΚΑΙΑΣ - Απρ• 20•17

amea

Ο βαθμός που η αναπηρία ελέγχει την κοινωνική ζωή δεν καθορίζεται τόσο από τη βαρύτητά της όσο από τα κοινωνικά στερεότυπα και την κρατική ανεπάρκεια….

H ανάγκη για κοινωνική αποδοχή του «κανονικού» και «φυσιολογικού» ορίζει οτιδήποτε «διαφορετικό» ως « άχρηστο» , «ελαττωματικό» ή ακόμα και «μειονεκτικό»

——————————————————————————————————-

Ως άτομα με Αναπηρία εννοούμε άτομα που έχουν τύφλωση, κώφωση , πάρεση ή παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης, βλάβη στον εγκέφαλο ή είναι χρόνια πάσχοντες.

Οι άνθρωποι με αναπηρία είναι πολίτες με ίσα δικαιώματα καθώς είναι και εκείνοι εργαζόμενοι, καταναλωτές, φορολογούμενοι, πολιτικοί, φοιτητές, γείτονες, συγγενείς και φίλοι.

Συχνά όμως δεν αντιμετωπίζονται με την ανάλογη μέριμνα. Πάρα πολλές ευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι υπάρχει σημαντική έλλειψη κατανόησης της αναπηρίας.

Συχνά οι πολίτες με αναπηρία είναι αποκλεισμένοι από την κοινωνία  λόγω της ελλιπούς εκπαίδευσης και την ανεργίας που οδηγούν στη φτώχεια.

Σχεδόν τα 2/5 δεν ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και λιγότερο από το 10% ατόμων με υψηλή αναπηρία έχουν πρόσβαση στα ΑΕΙ

Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας η ανεργία των ΑΜΕΑ φθάνει το 80% (στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες το 42% των ατόμων με αναπηρίες εργάζεται ) ενώ το 60% δεν τελειώνει την υποχρεωτική εκπαίδευση

Είναι προφανές ότι η «ισότιμη συμμετοχή» των ΑΜΕΑ είναι μια επίφαση ή ένα ευχολόγιο ….

Η αναπηρία είναι διαταξική, ανεξάρτητη προέλευσης, πεποιθήσεων ,φύλου ή χρώματος….

Το εκπαιδευτικό σύστημα κάθε χώρας θα έπρεπε να είναι δομημένο κατάλληλα ώστε να θεραπεύει ,να αποδίδει δικαιοσύνη και να δημιουργεί προϋποθέσεις ισότιμης συμμετοχής στην κοινωνική ζωή.

Η εκπαίδευση πρέπει να απευθύνεται στο σύνολο των ατόμων με αναπηρία με τον ιδιαίτερο τρόπο που απαιτείται κάθε φορά ανάλογα τη φυσική ή νοητική τους αναπηρία διαπαιδαγωγώντας το παιδί με πίστη στον εαυτό του ώστε να κατανοεί τα δικαιώματά του και να αγαπά τη ζωή και τους ανθρώπους.

Την τελευταία δεκαετία παρατηρείται η τάση των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών να απαλλαγούν από την ευθύνη των ευπαθών κοινωνικών ομάδων και να μεταβιβάσουν αυτήν την ευθύνη σε ιδιώτες και φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Η προσπάθεια αποϊδρυματοποίησης οδηγεί στην «ένταξη» των ΑΜΕΑ στο γενικό μαθητικό πληθυσμό, γεγονός που οδηγεί στην περιθωριοποίησή τους καθώς δεν υπάρχει η βασική υποδομή.

Το «κράτος πρόνοιας» συνεχώς συρρικνώνεται και καλλιεργείται η αντίληψη ότι η μέριμνα για τα ΑΜΕΑ είναι ζήτημα φιλανθρωπίας ή φιλευσπλαχνίας .

Όμως όλα τα δεδομένα φανερώνουν ότι η ανεπάρκεια των υποδομών του κράτους είναι το κύριο εμπόδιο ώστε ένα άτομο με αναπηρία να έχει μια φυσιολογική- αξιοπρεπή ζωή παρά η ίδια η αναπηρία….

Μέτρα που πρέπει να υλοποιηθούν προς την κατεύθυνση ουσιαστικών αλλαγών είναι : η άμεση καταγραφή των ΑΜΕΑ, η θεσμοθέτηση κέντρων διάγνωσης- παρέμβασης από τη βρεφική ηλικία, άμεση ίδρυση ειδικών σχολείων που θα βρίσκονται στον ίδιο χώρο με τα σχολεία για το γενικό πληθυσμό, αύξηση κρατικών δαπανών για την εκπαίδευση των ΑΜΕΑ, διασφάλιση δυνατότητας προσβασιμότητας για τα ΑΜΕΑ σε κάθε τομέα κοινωνικής ζωής (ΜΜΜ, θέατρα, μουσεία, εκκλησίες, πολυχώρους κλπ)

Ας μη ξεχνάμε ότι το 10% του πληθυσμού σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών θα παρουσιάσει σε κάποια φάση της ζωής του κινητικές δυσκολίες ή κάποια αναπηρία , γεγονός που δηλώνει ότι η αναπηρία είναι «σχετικό» φαινόμενο…

                                                    Μονέου Βαρβάρα – Χατζηστρατή Άννα , Β2

Top