Η ερασιτέχνης ηθοποιός με πολλές εμπειρίες μας πληροφορεί για το ταξίδι της στον χώρο του θεάτρου
- ΕΡ: Πώς αρχίσατε να ασχολείστε με το θέατρο;
ΑΠ: Με το θέατρο άρχισα να ασχολούμαι εντελώς συμπτωματικά, στο σχολείο. Το 2013 ή το 2014 είχαμε να παρουσιάσουμε ένα κυνήγι θησαυρού, στο οποίο τα παιδιά που δημοτικού του Σταυρωμένου έπρεπε να πάρουν κάποια στοιχεία για να λύσουνε τους γρίφους. Ένας από τους γρίφους ήτανε η παρουσίαση ενός θεατρικού διάρκειας 15 λεπτών. Μέσω αυτού του θεατρικού θα παίρνανε στοιχεία για να λύσουν κάποιους γρίφους. Το θεατρικό είχε να κάνει με την μυθολογία , με τον Οδυσσέα , την Πυθία και ζητούσανε κάποια άτομα για να μάθουνε μικρά κείμενα για να βοηθήσουμε τα παιδιά. Αυτή ήταν η πρώτη εμπειρία. Στη συνέχεια, αφού αυτό το θεατρικό το πήγε απρόσμενα καλά, την επόμενη χρονιά, το 2015, αποφασίσαμε να ανεβάσουμε ένα θεατρικό . Έτσι μαζευτήκαμε λοιπόν. Οι περισσότεροι όμως ντρέπονταν γιατί κανείς μας δεν είχε εμπειρία και για το λόγο αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε ένα θεατρικό που να είναι οικείο και σε μας και στον κόσμο. Η παράσταση λεγόταν ‘’Αυλαία και πάμε’’ που ήταν κομμάτια από ελληνικές ταινίες .
- ΕΡ: Ποιος ήταν ο πρώτος σας ρόλος ;
ΑΠ: Ο πρώτος μου ρόλος ήταν η δεσποινίς Τζένη Καρέζη. Χαρακτηριστικά ήταν ένα τηλεφώνημα στον Αλέκο Αλεξανδράκη που την γοήτευε.
- ΕΡ: Πώς προετοιμάζεστε για έναν νέο ρόλο;
ΑΠ: Για τον ρόλο μάς βοηθούν οι δάσκαλοί μας. Το εύκολο είναι να μάθουμε τα λόγια αλλά το δυσκολότερο είναι να γνωρίζουμε την σειρά με την οποία μιλάμε και πότε, για να κυλάει η ροή του έργου. Πρώτα μαθαίνω τα λόγια μου ανά δυο – τρεις σελίδες και μετά παίρνω την κόρη μου την Χριστίνα, η οποία κάνει το ρόλο του άλλου για να μπορώ να «κουμπώσω» τα λόγια πάνω σε αυτό που μαθαίνω . Αυτό γίνεται πολλές φορές μέχρι να νιώσω εγώ άνετα και να τα λέω απέξω . Έτσι μαθαίνω όλο το κείμενο . Το δυσκολότερο όμως είναι να βγάζω τα συναισθήματα του ρόλου μου.
- ΕΡ: Ποιο είναι το δύσκολο μέρος της ηθοποιίας και πώς το ξεπερνάτε ;
ΑΠ: Είμαι ένας πολύ ντροπαλός άνθρωπος και το δύσκολο κομμάτι για μένα είναι να παίζω μπροστά στο κοινό . Έτσι μία τεχνική που με βοηθάει να ξεπεράσω το άγχος μου ήταν να παίζω χωρίς γυαλιά γιατί δεν μπορώ να διακρίνω τις εκφράσεις των θεατών και επικεντρώνομαι στον ρόλο μου .
- ΕΡ: Πώς αντιμετωπίζετε το άγχος ;
ΑΠ: Εκτός από το «κόλπο» με τα γυαλιά μου, πριν από την παράσταση όλη η ομάδα είναι στο καμαρίνι και δεν μιλάει συνήθως κανείς. Ο καθένας είναι αφοσιωμένος στις σκέψεις του και προετοιμάζεται για τον ρόλο. Είμαστε απόλυτα συγκεντρωμένοι.
- ΕΡ: Ποιοι ρόλοι σας αρέσουν και γιατί ;
ΑΠ: Μ` αρέσουν οι ρόλοι που έχουν συναίσθημα, γέλιο ή κλάμα . Είναι δύσκολο να αποδώσεις 100% τα συναισθήματα αλλά είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Επίσης μου αρέσει όταν κάποιος ρόλος έχει κάποιο χορευτικό, γιατί λατρεύω το χορό .
ΕΡ: Ποιος ηθοποιός σας εμπνέει και γιατί ;
ΑΠ: Δεν είναι ένας ηθοποιός ,είναι αρκετοί. Ξένοι και Έλληνες, λόγω του ότι μεγάλωσα στη Γερμανία είχα επιρροές και από ξένους ηθοποιούς . Οι πρώτες ταινίες που είχα δει είναι πάρα πολύ παλιές και οι ηθοποιοί που μου άρεσαν ήταν οι: FRED ASTAIRE , JEAN KELLY , VIVIAN LEE .Είναι ηθοποιοί της δεκαετίας του 40, 50, 60 κάπου εκεί. Οι πρώτοι τρεις έκαναν κλακέτες και όταν ήμουν παιδί απορούσα τι είναι αυτό που βλέπω. Πόσο ωραίο είναι αυτό που βλέπω! Όσον αφορά Έλληνες ηθοποιούς δεν μπορώ να μην αναφέρω τη Μελίνα Μερκούρη, τη Τζένη Καρέζη. Από άνδρες μου άρεσε πολύ ο Βασίλης Λογοθετίδης ,παλιός ηθοποιός , ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ,απίστευτος!!
ΕΡ: Τι συναισθήματα νιώθετε όταν είστε στη σκηνή ;
ΑΠ: Νιώθω ότι απελευθερώνομαι ,ότι μπορώ να είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Στη σκηνή δεν πιέζομαι σε τίποτα, μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα .Κάνω κάτι που με βοηθάει και “mentally” και καταφέρνω κάτι που στην πραγματική ζωή δε θα το έκανα διότι είμαι πιο συνεσταλμένη ,πιο ντροπαλή. Πάνω στην σκηνή είμαι μια άλλη. Έτσι αισθάνομαι!
ΕΡ: Τι έχετε αποκομίσει από την ενασχόλησή σας με το θέατρο ;
ΑΠ: Δεν πίστευα ότι το θέατρο θα μπορούσε να μου δώσει τέτοια χαρά ,απελευθέρωση. Ζώντας σε μια μικρή κοινωνία όπως είναι ο Πρίνος ,γιατί στον Πρίνο μένω ,δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να καταφέρω κάτι τέτοιο, μου φαινόταν τελείως αδύνατο . Γι` αυτό το αγάπησα τόσο πολύ με όσες δυσκολίες γιατί -ας μη κρυβόμαστε – είναι ατελείωτες οι πρόβες, η κούραση, όλα αυτά αλλά όλα υπερκαλύπτονται απ` τη χαρά, την αγάπη, και το κυριότερο, από το χειροκρότημα που παίρνουμε από τον κόσμο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση που έχουμε!
Η κ. Γ.Σ ξεκινώντας το θέατρο ερασιτεχνικά στα 46 μας δίνει το motto:
“Ποτέ δεν είναι αργά ,αν θέλεις να δοκιμάσεις κάτι!! “
