Ελένη Κιοσσέ (Β1)
Ο πόλεμος στην Συρία είναι ένας από τους πιο πολύπλοκους και μακροχρόνιους πολέμους του 21ου αιώνα. Ξεκίνησε το 2011 και έχει προκαλέσει τεράστιες απώλειες και προσφυγικά κύματα.
Αρχικά η πιο σημαντική αιτία είναι το αυταρχικό καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ , ο οποίος περιόρισε την ελευθερία του λόγου και επέβαλε πολλά βασανιστήρια. Επίσης η Συρία είχε μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές διαφορές μεταξύ των αστικών και αγροτικών περιοχών. Ακόμη, από το 2006 ως το 2010 η ξηρασία κατέστρεψε τις καλλιέργειες και ανάγκασε χιλιάδες αγρότες να μετακινηθούν στις πόλεις. Τέλος τα μεγάλα κράτη (ΗΠΑ,ΡΩΣΙΑ ,ΙΡΑΝ,ΤΟΥΡΚΙΑ) είχαν οικονομικά συμφέροντα στην Συρία και επηρέασαν την εξέλιξη του πολέμου. Άρα τα αίτια του πολέμου είναι ποικίλα, κοινωνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά και το καθένα ξεχωριστά συνέβαλε στην έκρηξη του πολέμου.
Για κάθε πόλεμο όμως εκτός από τις αιτίες υπάρχουν και οι αφορμές, που λειτουργούν ως σπίθα. Έτσι, και στην περίπτωση της Συρίας η επανάσταση που ξέσπασε στην Τυνησία, Αίγυπτο και Λιβύη οδήγησε τους Σύριους να διαδηλώσουν για την ελευθερία τους. Επίσης τον Μάρτιο του 2011 βασανίστηκαν παιδιά που ζωγράφισαν αντικαθεστωτικά συνθήματα στον τοίχο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν διαμαρτυρίες σε όλη την χώρα. Τέλος, η κυβέρνηση δεν αντιμετώπισε σωστά τις διαμαρτυρίες και έτσι ξέσπασε ένοπλη εξέγερση.
Η επέμβαση εξωτερικών δυνάμεων, όπως ΗΠΑ,ΓΑΛΛΙΑ,ΡΩΣΙΑ,ΤΟΥΡΚΙΑ,ΙΡΑΝ επέτεινε τον πόλεμο στην Συρία και έκανε την σύγκρουση πιο περίπλοκη και μακροχρόνια. Για παράδειγμα οι ΗΠΑ ,Γαλλία, Βρετανία στήριξαν στην αρχή τους αντάρτες που πολεμούσαν κατά του Άσαντ. Αργότερα υποστήριξαν τους Κούρδους μαχητές. Η Ρωσία, Ιράν και Χεζμπολάχ υποστήριξαν το καθεστώς του Άσαντ. Τέλος, η Τουρκία επεμβαίνει για να εμποδίσει τη δημιουργία αυτόνομου κουρδικού κράτους στα σύνορα της, για αυτό τον λόγο έχει πραγματοποιήσει εισβολές στα βόρεια της Συρίας.
Δυστυχώς η ανάμειξη των ξένων δυνάμεων είχε ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει γρήγορη λύση και να δημιουργηθούν περισσότερα μέτωπα (π.χ πόλεμος κατά του Άσαντ, κατά των κούρδων).Έτσι η Συρία έγινε πεδίο σύγκρουσης παγκόσμιων και περιφερειακών δυνάμεων.
Η υποδοχή των Σύριων προσφύγων από διάφορες χώρες διέφερε σημαντικά ανάλογα τους πολιτικούς,οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Για παράδειγμα η Τουρκία φιλοξενεί πάνω από 3,5 εκατομμύρια Σύριους πρόσφυγες για αυτό το κράτος δημιούργησε καταυλισμούς , τους έδωσε την δυνατότητα εργασίας όμως, υπήρξαν και εντάσεις εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και τα εθνικιστικού κινήματος. Οι προσπάθειες πέτυχαν να επιτευχθεί διεθνής συναίνεση για την ανάγκη παροχής ανθρωπιστικής και στήριξης της συριακής οικονομίας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο τους πρόσφυγες. Η Γερμανία υποδέχτηκε πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες με το γενικό σύνθημα «θα τα καταφέρουμε». Η Ελλάδα με την σειρά της δέχτηκε τεράστιες ροές προσφύγων μέσω των νησιών του Αιγαίου ( Λέσβος, Σάμος, Χίος).Οι καταυλισμοί, όπως η Μόρια , έγιναν σύμβολα ανθρωπιστικής κρίσης, λόγω του υπερπληθυσμού και των κακών συνθηκών διαβίωσης. Τέλος, η Ουγγαρία και άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έκλεισαν τα σύνορά τους και αρνήθηκαν να δεχτούν πρόσφυγες. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι βομβαρδισμοί από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ προκάλεσαν χιλιάδες θανάτους αμάχων.
Το 2025, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων εθνών για τους πρόσφυγες (UN+CR),περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Σύριοι πρόσφυγες έχουν επιστρέψει στην πατρίδα τους από τις αρχές του έτους, αριθμός ρεκόρ που δεν έχει καταγραφεί από το ξέσπασμα του συριακού πολέμου 2011. Ο μόνιμος και ανθρωπιστικός συντονιστής του OHE για την Συρία Αντάμ Αμηντελμούλα δήλωσε ότι 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν επιστρέψει στις περιοχές καταγωγής τους στη Συρία, συμπεριλαμβανομένων 885.000 εσωτερικά εκτοπισμένων και 802.000 προσφύγων από τον Δεκέμβριο , όταν έπεσε το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ. Ένα από τα βασικά σημεία που χαρακτηρίζουν την επιστροφή των προσφύγων το 2025 είναι ο ενεργός ρόλος της διεθνούς κοινότητας στην υποστήριξη της διαδικασίας ανοικοδόμησης .Μετά από χρόνια πολιτικού αδιεξόδου, οι διπλωματικές προσπάθειες πέτυχαν να επιτευχθεί διεθνής συναίνεση για την ανάγκη παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας και στήριξης της συριακής οικονομίας.
Εκτός από τις ανθρωπιστικές συνέπειες, τον θάνατο και την προσφυγιά η Συρία χάνει πολλές περιοχές οι οποίες ελέγχονται από ξένα στρατεύματα. Έτσι, ρωσικές και ιρανικές δυνάμεις ελέγχουν την Δαμασκό και άλλες περιοχές. Επίσης, αμερικανικά στρατεύματα έχουν καταλάβει τις κουρδικές περιοχές της βόρειας και ανατολικής Συρίας. Τέλος, παρατηρούνται τουρκικά στρατεύματα και φιλότουρκοι αντάρτες στην βορειοδυτική Συρία.
Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πως ο πόλεμος είναι ένα φαινόμενο που σχετίζεται με την δίψα για εξουσία. Κάτι ανάλογο είχε περιγράψει ο Θουκυδίδης στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποφέρουν. Έτσι και στην Συρία οι άμαχοι αντιμετώπισαν βομβαρδισμούς , βασανιστήρια και προσφυγιά. Τέλος, όπως υποστηρίζει ο Θουκυδίδης τα κράτη συμπεριφέρονται με βάση το συμφέρον και όχι την ηθική. Άρα ο πόλεμος είναι δάσκαλος της βίας, μετατρέποντας τους ανθρώπους στα πιο άγρια ζώα και αυτό που κυριαρχεί είναι το ένστικτο της επιβίωσης με οποιοδήποτε κόστος.
