Το Σάββατο 25/1/25 , φάνηκε να σβήνη, για τά «εγκόσμια μάτια» μας, το χαμόγελο , όχι μόνο τής  ορθοδόξου εκκλησίας τής Αλβανίας, αλλά το χαμόγελο το οποίο φώτιζε και ζέσταινε ολόκληρη την Αλβανική κοινωνία, ανεξαρτήτως πολίτικών απόψεων ή θρησκευτικών πεποιθήσεων, των μελών της ,από το 1992.

Αυτό το χαμόγελο και το φώς τής ελπίδος, αφετηρία είχαν τον πολυαγαπημένο μου καθηγητή, Επίσκοπο Ανδρούσης  τότε, Αναστάσιο Γιαννουλάτο. Μάς δίαδασκε : « Ιστορία Θρησκευμάτων» – Αφρικανικά Θρησκεύματα και γιά  το «Ισλάμ».

ΠΑΝΤΑ είχα και  έχω σάν ευλογία, στον τοίχο πίσω από την πλάτη μου, όλα τά χρόνια τής διδακτικής μου προσφοράς, την φωτογραφία του, διότι σ ΄αυτόν ιδιαιτέρως, χρωστώ το «εύ ζείν» .

Δεν θ΄ αναφερθώ λεπτομερώς , στη βιογραφία, την μορφωσή του, τη γλωσσομάθειά του, τίς σπουδές του στη Γερμανία, το ιεραποστολικό του έργο στην Αφρική και  το πολύπλευρο, πνευματικό και συγγραφικό του έργο….όλα αυτά είναι εύκολο σήμερα να τά βρή και να να τά διαβάση, όποιος ενδιαφέρεται, στο διαδίκτυο…..

Θα αναφερθώ, σέ δύο απορίες, που αρκετές φορές εξέφρασαν μαθητές μου !

Η πρώτη ήταν, από Ελληνικής καταγωγής μαθητές μου ,οι οποίοι τον έβλεπαν προφανώς για πρώτη φορά και όταν διάβαζαν κάτω από την φωτογραφία , ποιος ήταν, ρωτούσαν   :

« Γιατί κύριε υπάρχει αυτή η φωτογραφία, τού Αλβανού παπά ;…. πίσω σας ;»

Η άλλη, από Αλβανικής καταγωγής μαθητές μου : « Κύριε, πολύ χαίρομαι …… έχετε τον δικό μας Αρχιεπίσκοπο  πίσω σας !… τον ξέρετε ;»

Και οι δύο είχαν δίκαιο ν΄απορούν…

Αυτό, διότι δεν γνώριζαν, ότι   ο Αναστάσιος, αν και Ελληνικής καταγωγής, όσο «μάτωνε η ψυχή του», για μια δεκαετία 1981 – 1991 στην Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία , βάζοντας τά θεμέλια τής ορθοδόξου ιεραποστολής  στην Ανατολική Αφρική, ήταν Αφρικανός….

Ίδρυσε το «ζωντανό» ακόμη, περιοδικό, «ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ», με στόχο την ενίσχυση τής ιεραποστολής.

Όταν το 1992 τού ζητήθηκε να «αναστήση», την καθημαγμένη από πεντηκονταετίας Εκκλησία τής Αλβανίας, ανέλαβε αμέσως  αυτή τη δύσκολη αποστολή. Αρχικώς κάποιοι στη Αλβανία, είχαν ενδοιασμούς και το είδαν με καχυποψία. Από τίς πρώτες του ενέργειες, ήταν να γραφούν τά εκκλησιαστικά βιβλία, στα Αλβανικά, ενώ άρχισε εντατικά μαθήματα, προκειμένου να μιλάη στα Αλβανικά, ώστε να νιώθουν, είναι ότι δικός τους !

Ανοικοδόμησε:

*Ιερούς ναούς και προώθησε τά σχέδια, νέων αρχιτεκτονικών  ρυθμών ,ως συνέχεια των βυζαντινών. Μιά περιήγηση στο διαδίκτυο, θα  σάς λύση ,τίς απορίες.

(Ταυτοχρόνως προέβη στην κατήχηση και χειροτονία, νέων ιερέων, μοναχών  κλπ)

*Νοσοκομεία και πιο μικρές  νοσηλευτικές μονάδες, με πλήρη εξοπλισμό, για την περίθαλψη, ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως.

*Σχολές για την εκμάθηση, τεχνικών επαγγελμάτων κλπ.

Αρωγός στα περισσότερα, των ανωτέρω, ο  «όπου γής ελληνισμός», χωρίς το παραμικρό, αντάλλαγμα !

Επιτρέψτε μου , τώρα γιά λίγο, «να πάω πίσω στο χρόνο»……

Θυμάμαι ,αρχές τού 1991 ήμουν αναπληρωτής θεολόγος στο 1^ο Γυμνάσιο Λαμίας και ενώ ήδη  «ψιθυριζόταν», ότι τού είχε γίνη η σχετική πρόταση, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, να επανιδρύση, την Εκκλησία τής Αλβανίας πήγα να τον ευχαριστήσω, για άλλη μια φορά, σέ μία από τίς τελευταίες διαλέξεις του ,στο αμφιθέατρο τής Θεολογικής σχολής. Μέ κατέκλυζαν  αισθήματα χαρμολύπης….χαράς για το σπουδαίο «αξίωμα» που θα λάμβανε, «Αρχιεπίσκοπος ! », σκεφτόμουν… αλλά και λύπης, διότι θα τον χάναμε  από την Ελλάδα…..

Κάτι η άγνοιά μου, κάτι το θράσος τής νιότης μου, τόλμησα και τον ρώτησα : « Κύριε καθηγητά, μετά από τόσα χρόνια ,προσφοράς  στη Αφρική, μήπως να μένατε, στην Ελλάδα ; Υπάρχουν τόσες μητροπόλεις ….ό κόσμος σάς αγαπάει τόσο πολύ  και έχετε τόσα προσόντα, πού μπορείτε να φθάσετε, πολύ πιο ψηλά !»….εννοούσα για Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κλπ διότι τόσα ήξερα τότε….

Πήρε από το γραφείο του την τσάντα , για τη διάλεξη στο αμφιθέατρο, μού την έδωσε και χαμογελώντας, μού είπε, πιάνοντάς με, από τούς ώμους « Άχ…αδελφέ μου, Βασίλειε…τί είπαμε ;…υπακοή και πάμε όπου υπάρχει ανάγκη….πρέπει να αναστήσουμε την εκκλησία τού Κυρίου  μας, στη Αλβανία….μόνο στο όνομα  θα λέγομαι Αναστάσιος ;»

Σταμάτησε για λίγο, κούνησε το κεφάλι του, πήρε την τσάντα του, από τά χέρια μου και ξεπροβοδίζοντάς με, κλείνοντας την πόρτα ,τόνισε :

« Χμ…άκουσες τί είπα  ;….ο εγωισμός καραδοκεί, σέ κάθε μας στιγμή….νά προσεύχεσαι για μένα αδελφέ…να προσεύχεσαι…πάμε τώρα, μην αργήσουμε»

Ένευσα, με το κεφάλι μου καταφατικά και με δακρυσμένα  μάτια, ασπάσθηκα το χέρι του, με αίσθημα  ντροπής, γιά ό,τι τού πρότεινα και εντυπωσιασμένος, γι ΄αυτό που μού ζήτησε !      …Δέν μπόρεσα ,να ακολουθήσω τον γρήγορα  βηματισμό του, πρός το αμφιθέατρο, πάρα τον άκουσα, να ξαναλέη, με τήν γλυκειά του φωνή : « Προσευχή  Βασίλειε…προσευχή !»

‘Όταν αργότερα έφθασα, το αμφιθέατρο ήταν όπως πάντα γεμάτο , από κάθε λογής ακροατές, όλων των ηλικιών, οι οποίοι, κρέμονταν από τά χείλη του….

Αυτός ήταν ο Αναστάσιος, για τον οποίο προσευχόμουν και θα συνεχίσω να  προσεύχομαι….ένας υπηρέτης τού Κυρίου, χωρίς διακρίσεις…ως μέλος πλέον στη Θριαμεύουσα Εκκλησία μας , είμαι βέβαιος, ότι θα μεσιτεύη  συνεχώς, για την ευλογία και την πρόοδο των λαών , τής Αφρικής ,τής Ελλάδος και τής  Αλβανίας ,που τόσο αγάπησε….καί αυτό του, το χαμόγελο, δεν πρόκειται, να σβήση, ποτέ…

Πιλάτος Βασίλειος ΠΕ 01

Λαμία 26/1/25

Άρθρο: Σπυροπούλου Ασπασία

Στις μέρες μας η Ελληνική κοινωνία βιώνει μια βαθιά κρίση. Η κρίση αυτή είναι εμφανής σε διάφορους τομείς όπως στον οικονομικό, στον κοινωνικό, στον ηθικό και στον πνευματικό. Έχει αρκετές αρνητικές συνέπειες στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και στην λειτουργία του κράτους.

Αρχικά, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού φτωχοποιείται είτε γιατί δεν μπορεί να βρει εργασία, είτε γιατί δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις και απαιτήσεις. Κατά συνέπεια, περιθωριοποιείται, απομονώνεται και έτσι δημιουργούνται πολλά κοινωνικά προβλήματα. Για παράδειγμα, ο άνθρωπος μέσα στην οικογένεια αρχίζει να αποξενώνεται καθώς υπάρχει έλλειψη διαλόγου και συλλογικότητας, ύπαρξη ρατσιστικών, φοβικών αντιλήψεων. Παράλληλα, κυριαρχεί ο ατομικισμός, η ιδιοτέλεια, ο εγωισμός και έτσι η κρίση εξαπλώνεται και στον ηθικό τομέα. Ανέπαφος δε μένει και ο πνευματικός στον οποίο κυριαρχούν πρότυπα μετριότητας. Στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προβάλλονται τύποι ανθρώπων χαμηλού επιπέδου που δίνουν αξία στην εξωτερική εμφάνιση και όχι στην καλλιέργεια του πνεύματος.

Παρ’ όλα τα προβλήματα μπορούμε να περιορίσουμε την έκταση του φαινομένου λαμβάνοντας κάποια μέτρα. Αρχικά, η πολιτεία θα πρέπει να αντιμετωπίζει κάθε πολίτη με ισότητα καλλιεργώντας την εμπιστοσύνη και κλίμα ασφάλειας, καταπολεμώντας τη διαφθορά και το πελατειακό σύστημα. Παράλληλα, να ενισχύει το σχολείο το οποίο είναι απαραίτητο να χαρακτηρίζεται από δημοκρατική αγωγή και ανθρωπιστική παιδεία. Στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας θα πρέπει να γίνει η καταξίωση των ηθικών προτύπων και η απαξίωση αυτών της βίας και της παραβατικότητας. Με τη σειρά της η οικογένεια θα πρέπει να στοχεύει στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων με αυτοπεποίθηση και να καλλιεργεί ανώτερα ηθικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά όπως η συμπόνια, η ενσυναίσθηση, η βοήθεια σε ανήμπορες κοινωνικές ομάδες . Τον ρόλο της να ολοκληρώνουν τα ΜΜΕ  υπακούοντας στον κώδικα δεοντολογίας με προτεραιότητα την καλλιέργεια ηθικών και πνευματικών αξιών.

Για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά εκτός από το συλλογικό πνεύμα είναι αναγκαίο κάθε άτομο να λειτουργήσει με υπευθυνότητα και να αντιληφθεί ότι ο ίδιος χρειάζεται να παίρνει θέση αντιμετωπίζοντας τα όποια προβλήματα.

Το Άγιο Δωδεκαήμερο

«Δεύτε αγαλλιασώμεθα τω Κυρίω, το παρόν μυστήριον εκδιηγούμενοι»

Ιωάννης Γ. Ζαχαράκης — ΜΔΕ Θεολογίας,

Διευθυντής  Προτύπου Εκκλησιαστικού Γυμνασίου –  Προτύπου Εκκλησιαστικού Λυκείου Λαμίας

H περίοδος του Αγίου Δωδεκαημέρου µας προσκαλεί και πάλι να προσεγγίσουμε και να θαυμάσουμε το μέγα μυστήριο της ενανθρώπησης του Ιησού Χριστού. Τι είναι όμως το Άγιο Δωδεκαήμερο; Πρόκειται για δώδεκα εορτάσιμες και χαρμόσυνες ημέρες κατά τις οποίες εορτάζουμε τη Γέννηση, την Περιτομή και τη Βάπτιση του Ιησού Χριστού. Αυτές οι τρεις μεγάλες Δεσποτικές εορτές, τα Χριστούγεννα, η Περιτομή και τα Θεοφάνεια, μέχρι τον 4ο αι. µ.X. εορτάζονταν μαζί στις 6 Ιανουαρίου και ονομάζονταν Επιφάνεια. Αργότερα, η εορτή των Χριστουγέννων μεταφέρθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, πρώτα στη Δύση το 335 µ.X. και μετά από 40 περίπου χρόνια στην Ανατολή, η εορτή της Περιτομής την 1η Ιανουαρίου και τα Άγια Θεοφάνεια, στις 6 Ιανουαρίου. Αυτές είναι οι εορτές του Αγίου Δωδεκαημέρου.

Πρώτη, λοιπόν, η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, η Μητρόπολις των εορτών, όπως την αποκαλεί ο ιερός Χρυσόστομος και η πανήγυρις των πανηγύρεων, όπως τη θέλει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. H εορτή της Θείας ενανθρώπησης. Ποιος είναι όμως ο σκοπός της Θείας ενανθρώπησης; O υμνωδός µας απαντά χαρακτηριστικά: «Θεός γίγνεται άνθρωπος, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται», δηλαδή ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να μπορέσει ο άνθρωπος να  γίνει Θεός, όπως λέει ο Μέγας Αθανάσιος: «Αυτός γαρ (o λόγος) ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν».

Επομένως, τα Χριστούγεννα είναι η ημέρα της ενανθρώπησης του Θεού και παράλληλα η ημέρα της θεώσεως του ανθρώπου. Με την ενανθρώπηση του Ιησού Χριστού αποκαλύπτεται η άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού που κατεβαίνει στον άνθρωπο, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να ανέβει στον Θεό. Ωστόσο, το συγκλονιστικό αυτό γεγονός της ενανθρώπησης του Κυρίου µας, που άλλαξε τον ρου της ιστορίας και αποτέλεσε το μεγαλύτερο γεγονός όλων των εποχών, συντελείται αθόρυβα και μακριά από τα κέντρα της εξουσίας, τα οποία -όπως τότε έτσι και τώρα πίστευαν και πιστεύουν ότι ρυθμίζουν τις τύχες της οικουμένης.

Έκπληξη προκαλεί στον Ηρώδη η ευσέβεια των µάγων από την Ανατολή. Ζητεί να εξολοθρεύσει το θείο βρέφος, θεωρώντας το ως μελλοντικό του αντίπαλο και διεκδικητή του θρόνου του. Ακούει τρομαγμένος την είδηση από τους σοφούς της Ανατολής για τη γέννηση του παιδιού -βασιλιά. Τότε «λάθpα καλέσας τους µάγους» ζήτησε να διερευνήσουν την υπόθεση πολύ προσεκτικά, ώστε να µην υπάρξει καμιά πιθανότητα διαφυγής σφάλματος, καθώς ετοιμάζει αδίστακτα τις ενέργειες του. Το φως των Χριστουγέννων συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει η καχυποψία, η ανασφάλεια και ο φόβος. Από τη μια μεριά «πλήθος στρατιάς ουρανίου» αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων ανυμνολογούν την άκρα συγκατάβαση του Υιού και την ευδοκία τον Πατρός, ψάλλοντας το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία» και από την άλλη μεριά ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου καθεστώτος που μισεί τον άνθρωπο, την κτίση, την ελευθερία, την αγάπη, τη ζωή, το φως και επιθυμεί διακαώς να τα ξεριζώσει χωρίς έλεος.

Το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός πραγματοποιείται µε τρόπο εκπληκτικό. O Ιησούς Χριστός γεννιέται μέσα σε μια σπηλιά, αρνούμενος κάθε μορφή εγκόσμιου μεγαλείου, περιφρονώντας τη χλιδή και την εξουσία των δυνατών, συμμεριζόμενος από την πρώτη στιγμή τη ζωή, τις δυσκολίες, τις θλίψεις και τον πόνο των απλών και ταπεινών ανθρώπων. Αθόρυβα ανοίγει νέους ορίζοντες εκεί όπου όλα φαίνονται ερμητικά κλειστά και χωρίς ελπίδα. Η αγάπη τον Τριαδικού Θεού, όπως λέγει, σε ένα από τα χριστουγεννιάτικα μηνύματά του, ο Αρχιεπίσκοπός Αθηνών Ιερώνυμος, εισβάλλει διακριτικά στην ανθρώπινη ιστορία και µας χαρίζει το ακριβό προνόμιο της σωτηρίας. Επεμβαίνει µε τρόπους απροσδόκητους στην πορεία της ανθρωπότητας, για να δώσει στη ζωή µας απρόσμενες λύσεις στα κάθε λογής αδιέξοδα και ιδιαίτερα στο τραγικό αδιέξοδο του θανάτου.

O Ιερός Χρυσόστομος αναρωτιέται: «Πως έγινε τούτο το εκπληκτικό και αξιοθαύμαστο»; Και απαντά ο ίδιος: «Εξαιτίας της δικής του αγαθότητας και όπως ένας βασιλιάς βγάζει τη βασιλική στολή και σαν απλός στρατιώτης ρίχνεται στη μάχη, για να µην αναγνωρισθεί από τον εχθρό και έτσι να πετύχει τη νίκη, έτσι και ο Ιησούς Χριστός έγινε άνθρωπος για να µη φοβίσει µε τη λάμψη της θεότητάς του τους ανθρώπους και την κτίση, αφού ήρθε για να τους σώσει και να τους λυτρώσει».

Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό που αναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα του: O Έκτορας, ο γιος του Πριάμου, πριν να μονομαχήσει µε τον Αχιλλέα, πήγε βιαστικά στο σπίτι του για να αποχαιρετήσει τη σύζυγό του Ανδρομάχη και το μικρό τους γιο, Αστυάνακτα. Φορούσε, όμως, όλη την πολεμική εξάρτηση και την περικεφαλαία που τον έκανε αγνώριστο. Το παιδί του, όταν τον είδε ντυμένο µε τη στρατιωτική πανοπλία, φοβήθηκε και έτρεξε να κρυφτεί στην αγκαλιά της παραμάνας του. O Έκτορας τότε έβγαλε την πανοπλία και την περικεφαλαία του και το παιδί, αφού αναγνώρισε τον πατέρα του, έπεσε στην πατρική αγκαλιά. Κατά παρόμοιο τρόπο, και ο Θεός µας έβγαλε τη θεϊκή πανοπλία Του για να μη φοβηθούν οι άνθρωποι από τη λάμψη της θεότητάς Του.

Τι μήνυμα έχουν όμως να στείλουν τα Χριστούγεννα στον καθέναν από εμάς και στον κόσμο ολόκληρο; Χριστούγεννα είναι να έχεις κάτι να πεις, να έχεις κάτι να βροντοφωνάξεις, να έχεις κάτι, το οποίο να µην μπορείς να το κρατήσεις για ον εαυτό σου, αλλά να καίγεσαι να το μοιραστείς µε τους άλλους. Πρόκειται για την είδηση ότι ο Χριστός γεννιέται και µας προσκαλεί σε μια ανεπανάληπτη συνάντηση μαζί του. Μια συνάντηση από την οποία κανένας άνθρωπος και κανένα δημιούργημα δεν μπορεί να απουσιάζει.

Το χρέος µας, λοιπόν, είναι να μην Τον προσπεράσουμε ζαλισμένοι από τις φωταγωγημένες βιτρίνες των καταστημάτων, τους πολυσύχναστους και θορυβώδεις δρόμους, καθώς και τις προετοιμασίες για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, αλλά να Τον αναζητήσουμε και να του προσφέρουμε χώρο και χρόνο για να χωρέσει και στη δική µας ζωή. Και θα τον συναντήσουμε στα πρόσωπα εκείνα µε τα οποία ο Ιησούς Χριστός ταυτίστηκε, όπως είναι ο πονεμένος, ο ανήμπορος, ο πεινασμένος, ο άστεγος, ο άνεργος, ο φυλακισμένος, ο ξένος, αυτός, τελικά, που έχει ανάγκη και της δικής µας έγνοιας και συμπαράστασης. Ίσως, τότε η παρουσία του Ιησού Χριστού συνθλίψει την παγωνιά που διέπει συχνότατα τις σχέσεις µας µε τους συνανθρώπους µας και την κτίση, την οποία τόσο έχουμε καταδυναστεύσει και εξουθενώσει.

Δεύτερη μεγάλη Δεσποτική εορτή είναι η Περιτομή του Ιησού Χριστού, που εορτάζουμε την 1η Ιανουάριου, οκτώ  ημέρες μετά την κατά σάρκα γέννησή Του, οπότε και έλαβε το όνομα Ιησούς (Σωτήρας). O Ευαγγελιστής Λουκάς (2:21) διηγείται σχετικά: «Όταν συμπληρώθηκαν οχτώ ημέρες, έκαναν στο παιδί περιτομή και του έδωσαν το όνομα Ιησούς, όπως δηλαδή το είχε ονομάσει o άγγελος προτού ακόμα συλληφθεί στην κοιλιά της μητέρας του».

Στο λόγο του για  την Περιτομή του Κυρίου, ο άγιος Ανδρέας ο Iεροσολυµίτης (660-740), Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Χριστού  περιτμηθέντος ετμήθη νόμος και του νόμου τμηθέντος εισήχθη χάρις», δηλαδή µε την Περιτομή του Ιησού καταργήθηκε ο Iουδαïκός Νόμος και µε την κατάργηση του Νόμου εισήχθη η χάρις (PG 97, 913-929).

Τελευταία και μεγάλη Δεσποτική εορτή του Αγίου Δωδεκαημέρου, τα Άγια Θεοφάνεια. Αναρωτιέται ο  Προφήτης Δαυίδ πολλά χρόνια πριν: «Τι σου συμβαίνει, θάλασσα, και έφυγες, και συ Ιορδάνη, τι σου συνέβη και στράφηκες προς τα πίσω»; Και εκείνα αποκρίθηκαν και είπαν: «Είδαμε το δημιουργό των πάντων µε μορφή  δούλου και µη  γνωρίζοντας το μυστικό σχέδιο της σωτηρίας φεύγουμε µε τρόμο». Κατά παρόμοιο τρόπο, και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, όπως ο Προφήτης Δαυίδ, γέμισε µε δέος και φώναξε προς τον Ιησού, καθώς τον πλησίαζε και του ζητούσε να Τον βαπτίσει στον Ιορδάνη ποταμό: «Πώς θα φωτίσει το λυχνάρι το φως; Πώς θα θέσει το χέρι του ο δούλος πάνω στο Δεσπότη; Σωτήρα αγίασε εμένα και τα ύδατα, Εσύ που σηκώνεις την αμαρτία του κόσμου».

Τώρα όμως γνωρίζουμε ότι σύμφωνα µε το θεϊκό σχέδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου και της κτίσης, ο λαός, ο καθήμενος στο σκοτάδι, πλημμύρισε µε φως. Κατά την ημέρα των Θεοφανείων, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει χαρακτηριστικά: «(…) εθεασάµεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ώς μονογενούς παρά  πατρός, πλήρης χάριτος καί αληθείας» (Iω. 1:14). Γι” αυτό και οι πρώτοι χριστιανοί ονόμασαν την εορτή  «Φώτα» ή «Άγια Φώτα» και πραγματοποιούσαν κατά την εορτή αυτή τις βαπτίσεις των κατηχουμένων, τις οποίες ονόμασαν φωτισμούς. Κατά την ημέρα αυτή ολόκληρη η κτίση αγιάζεται. Τα πάντα ευφραίνονται, τα ουράνια μαζί µε τα επίγεια. Άγγελοι και άνθρωποι μαζί παρουσιάζονται, διότι όπου βρίσκεται ο βασιλιάς και Δεσπότης Χριστός, εκεί και η παράταξη των υπηκόων Του.

H κάθοδος του Ιησού Χριστού στα ιορδάνεια ρείθρα καθαγιάζει το υγρό στοιχείο, το οποίο είναι η βάση της ζωής σε ολόκληρη τη δημιουργία και συγχρόνως καθαγιάζεται ολόκληρη η κτίση, η οποία εξαιτίας της αποστασίας του ανθρώπου, όπως  λέγει ο Απόστολος  Παύλος, «(…) συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ. 8:22). Έτσι, το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, η πρώτη και πρωταρχική εικόνα του Τριαδικού Θεού, καθίσταται ξανά η απαρχή, το κέντρο και η αποκαραδοκία (ένθερμη προσδοκία) της σωτηρίας για τον άνθρωπο και την κτίση.

Ας παρακαλέσουμε, λοιπόν τον Θεό και Πατέρα µας να µας αξιώσει να εορτάσουμε τις μεγάλες εορτές του Αγίου Δωδεκαημέρου µε ευλάβεια, συνοχή καρδίας και ταπείνωση, έτσι ώστε να μπορέσουμε να συναντήσουμε τον νεογέννητο Ιησού Χριστό και Σωτήρα µας.

Η ασκητική μορφή του φιλανθρώπου  (με αποδείξεις , βλ. «Βασιλειάδα» ) «Άϊ  Βασίλη » της Ορθοδοξίας , δεν έχει καμμία σχέση μέ τή  σύγχρονη εορταστική ,σουρεαλιστική , «εικόνα» τού κοκκινοντυμένου , ( με λευκά  γουνάκια  στά τελειώματα , λουστρινέ  μαύρη ζώνη με ευμεγέθη «αγκράφα» κ΄ ομοειδείς μπότες ,) ευτραφούς , ροδομαγούλου  γέροντος , ο οποίος  μ’ ένα απαστράπτον έλκηθρο , (το οποίο σύρουν  12 « τρίσμοιροι » τάρανδοι , τά κέρατα των οποίων έχουν μαραθή  από την κούραση ) και έχων ανά χείρας μίαν  υαλίνην φιάλην , με σκουρόχρωμο «μπουρμπουληθρώδες» ,

δήθεν αναψυκτικό , μοιράζει πολύχρωμα κυτία δώρων (για τά οποία βασίμως υποψιάζομαι , ότι είναι κενά  περιεχομένου) στολισμένα με ανάλογες κορδέλες και  φιούμπες ,  κραυγάζων : Χώω ! χώω ! χώω !  και  ενώ ο κόσμος ανταπαντά αντιστρόφως  : Ώωχ ! ώωχ ! ώωχ ! (για όσα  πολλά και διάφορα του συμβαίνουν ) , αυτός ουδόλως αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και συνεχίζει χαρούμενος γι’ αλλού ,ώστε να κάνη και άλλους ανθρώπους «ευτυχισμένους» , όπως ο ίδιος  πιστεύη . . . .

Υ . Γ. Έπειτα σκεφθείτε :

Νικόλαος ,  Nickolaos ,     Nickolaus  ή   Nickolaws    ,   Nicklas ,    Nicklaus

ή      Nicklaws ,–Cklaus—Claws + Santa =  Ά γιος   Βασίλειος ; ;  ; ! ! .  .……………………(…….«ετεροπροσωπία»! ; ! ; ! !….)

Χ Ρ Ο  Ν Ι Α    Κ Α Λ Α  και  ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΑ

ΟΛΟ

ΥΓΕΊΑ  ΚΑΙ   ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Μετ’ εκτιμήσεως και αγάπης

Πιλάτος Βασίλειος ( Π . Ε.01 )