Σκέφτομαι πως το παιδί(το προσφυγόπουλο) περπατάει στους δρόμους συγκινημένο από τις συνέπειες που προκάλεσε την αναγκαστική έξοδο από τη χώρα του. Αν πέθαναν οι γονείς του, θα έχει συγκινηθεί πιο πολύ, αφού την υπόλοιπη ζωή του θα την περάσει ορφανός. Νιώθω ντροπή που δεν τους βοηθάμε όσο πρέπει για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Βέβαια, θα πρέπει να τους αγαπάμε, σαν τους συγγενείς μας, να τους φροντίζουμε όσο μπορούμε για να τους δείξουμε πόσο φιλόξενη χώρα είμαστε.

Όλοι οι πρόσφυγες είναι ίσοι με μας και πρέπει να τους σεβόμαστε και να τους αγαπάμε!!!

Βαγγέλης Κ.