-Θα πάτε και οι τέσσερις να δείτε την αχλαδιά, τους διέταξε ο πατέρας, με τρόπο που δεν άφηνε περιθώριο για αντιρρήσεις.
-Μα, πατέρα, είναι τόσο μακριά και τώρα έχουμε και τις δουλειές μας ο καθένας, προσπάθησαν με μία φωνή να ξεφύγουν και οι τέσσερις γιοι του.
-Δεν είπα να πάτε τώρα και οι τέσσερις, έδειξε κατανόηση ο πατέρας και απομακρύνθηκε για να μην δουν το αδιόρατο χαμόγελο που σχηματιζόταν στο πρόσωπο του.
Οι τέσσερις γιοί δεν είχαν καμία διάθεση να πάνε τόσο μακριά για να δουν την αχλαδιά που ήθελε ο πατέρας τους. Όμως την πατρική εντολή ποιος μπορεί να την παραβεί;
Έτσι, ένας ένας ξεκίνησαν να πάνε να την δουν. Ο πρώτος ξεκίνησε τον χειμώνα, ο δεύτερος την άνοιξη, ο τρίτος το καλοκαίρι και ο πιο μικρός το φθινόπωρο.
Όταν επέστρεψαν και ο τελευταίος από το ταξίδι, ο πατέρας ζήτησε από τον καθένα να περιγράψει τι είχε αντικρίσει.
-Το δένδρο ήταν φριχτό, γερμένο και στραβό, σχολίασε με απογοήτευση ο πρώτος γιος.
-Λάθος κάνεις, ήταν πράσινο, γεμάτο μπουμπούκια και υποσχέσεις καρποφορίας, είπε ο δεύτερος.
