Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν τον Γαλαξία «Γαλακτίτη Κύκλο» και «Ηριδανό Ποταμό» ή «Δρόμο του Διός». Πίστευαν ότι ο Γαλαξίας μας ήταν ο δρόμος που ακλούθησε ο ήρωας ΠΕΡΣΕΑΣγια να σώσει την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ, πάνω στονΠΗΓΑΣΟ, δημιουργώντας με τον «καλπασμό» του άφθονη αστρική σκόνη.
Η Ελληνική Μυθολογία είναι γεμάτη από θεϊκά όντα, που κατέρχονται στην Γη, για να πάρουν συζύγους. Όλες οι παραδόσεις των αρχαίων λαών ομιλούν για ουράνια φλεγόμενα άρματα που έφθασαν στην Γη από τα άστρα, καθώς επίσης για ανώτερες εξωγήινες υπάρξεις που χάρισαν στους ανθρώπους νόμους και όργανα, για να οικοδομήσουν τον πολιτισμό τους.
Οι αρχαίες Ελληνικές δοξασίες ομιλούν για τον Τιτάνα Προμηθέα, που έδωσε στους ανθρώπους την «Φωτιά» από τους ουρανούς και έγινε ως εκ τούτου ο θεμελιωτής του ανθρωπίνου πολιτισμού.
Πηγή:
http://enneaetifotos.blogspot.gr/2010
ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Η παρακάτω μυθική ερμηνεία χρονολογείται από τον 1ο αιώνα π.Χ. και αποτελεί σύνθεση πολλών παραλλαγών. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο ο κόσμος δημιουργήθηκε ως εξής:
Αρχικά όλο το σύμπαν βρισκόταν συμπυκνωμένο μέσα σε ένα αυγό. Όλη η ύλη του σύμπαντος περιστρεφόταν μέσα σε αυτό τοαυγό, στο οποίο κοιμόταν και ένας τεράστιος γίγαντας, ο Pangu.
Κοιμόταν εκεί μέσα για 18000 χρόνια και κάποια στιγμή όταν ξύπνησε το αυγό έσπασε και ξεχύθηκε όλη η ύλη. Από αυτή την ύλη τα πιο ελαφριά και καθαρά στοιχεία ανέβηκαν ψηλά και σχημάτισαν τους ουρανούς ενώ τα βαριά και ακάθαρτα κατακάθισαν σχηματίζοντας τη γη.
Ο Pangu, φοβούμενος μήπως ενωθούν και πάλι η γη με τον ουρανό, κρατούσε τους ουρανούς στο κεφάλι του και τη γη κάτω από τα πόδια του, μεγαλώνοντας έτσι την απόσταση μεταξύ τους.
Πέθανε όταν πια σιγουρεύτηκε ότι η απόσταση ήταν αρκετά μεγάλη. Με το θάνατό του τα χέρια και τα πόδια του έγιναν οι τέσσερις διευθύνσεις της γης και τα βουνά. Το αίμα του έγινε ποτάμια και ο ιδρώτας του βροχή και υγρασία. Η φωνή του έγινε βροντή και η ανάσα του ο άνεμος. Τα μαλλιά του έγιναν χορτάρι και οι φλέβες του οι δρόμοι και τα μονοπάτια. Τα δόντια και τα οστά του έγιναν μέταλλα και πέτρες ενώ η σάρκα του έγινε χώμα.
Τέλος από το αριστερό του μάτι δημιουργήθηκε ο ήλιος και από το δεξί το φεγγάρι. Αιώνες αργότερα υπήρχε μια θεά, η Nüwa, που περιπλανιόταν στον κόσμο που δημιούργησε ο Pangu. Ήταν μόνη της και όταν είδε τον εαυτό της να αντανακλάται σε μια λίμνη, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα ον που να είναι ίδιο με εκείνη. Έτσι πήρε λάσπη από την άκρη της λίμνης και την έπλασε στο σχήμα του ανθρώπου. Αυτή αμέσως πήρε ζωή με το που ακούμπησε στο έδαφος. Δημιούργησε πολλούς ανθρώπους αλλά επειδή αυτοί πέθαιναν και δεν μπορούσε να δημιουργεί συνέχεια νέους, αποφάσισε να χωρίσει τους ανθρώπους σε άνδρες και γυναίκες. Έτσι οι άνθρωποι αναπαράγονταν μόνοι τους.
Πηγή:
http://atlaswikigr.wikifoundry.com/
ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Στην ελληνική μυθολογία ο θεός του Ήλιου ήταν ο Απόλλων, δίδυμος αδελφός της Άρτεμης και γιος του Δία και της Λητούς. Τον φαντάζονταν να ιππεύει ένα άρμα που το έσερναν άλογα διασχίζοντας τον ουρανό, φέρνοντας φως στη γη.
Το ταξίδι του Ηλίου ξεκινούσε, όπως ήταν φυσικό, από την Ανατολή και τελείωνε στη Δύση, όπου ο Ήλιος ολοκλήρωνε τους καθημερινούς του κύκλους κι επέστρεφε πίσω στο παλάτι του στην ανατολή, σε ένα χρυσό δοχείο. Λεπτομέρειες αυτής της επιβλητικής περιγραφής του ρόλου του Ηλίου ως θεότητα παρουσιάζονται στους μύθους, τη λογοτεχνία, την ποίηση και την τέχνη. Σύμφωνα με τον Έλληνα ποιητή Ησίοδο, ο Ήλιος ήταν ο γιος των δύο Τιτάνων – Θείας και Υπερίωνα.
Στη Θεογονία του , επομένως, και ο Ήλιος με την Ηώ (θεότητα της αυγής) και τη Σελήνη (θεότητα του φεγγαριού) ήταν αδέρφια. Αξίζει να σημειωθεί ότι η θεότητα της αυγής Ηώ ξεκινούσε την ημέρα, ενώ ακολουθούσε αμέσως ο αδερφός της, ο Ήλιος. Ο Ήλιος όπως και οι υπόλοιποι θεοί είχε αρκετά παιδιά. Η πιο γνωστή του κόρη είναι η Πασιφάη, η γυναίκα του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, η οποία γέννησε αργότερα τον μινώταυρο. Ο πιο γνωστός του γιος είναι ο Φαέθωνας, ο οποίος προσπάθησε να οδηγήσει μια μέρα το άρμα του πατέρα του, αλλά δεν κατάφερε να το ελέγξει.
Έχασε τον έλεγχο και πέρασε τόσο κοντά στην γη που την έκαψε. Βλέποντάς τον ο Δίας , έστειλε τον κεραυνό του και τον γκρέμισε από το άρμα. Το φλεγόμενο σώμα του έπεσε στον Ηριδανό ποταμό.Βλέποντας τον οι αδελφές του οι Ηλιάδες άρχισαν να τον πενθούν και από την ένταση του πένθους τους με τα πολλά τους δάκρυα,μεταμορφώθηκαν σε λεύκες και τα δάκρυά τους να έγιναν το ρετσίνι που τρέχει από τα δέντρα.
ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
Στην ελληνική μυθολογία η Σελήνη ήταν η θεά της σεληνιακής ψυχής. Ετυμολογικά το όνομά της προέρχεται από το «σέλας» που σημαίνει φως. Στην Θεογονία του Ησίοδου, η Σελήνη είναι τιτανική οντότητα, κόρη του Υπερίωνος και της Θείας, ενώ έχει για αδέλφια την Αυγή και τον Ήλιο. Η Σελήνη είναι η θεά του Φεγγαριού, η θεά της Νύχτας και η θεά των Μηνών.
Οι αρχαίοι Έλληνες μετρούσαν τον χρόνο με τους κύκλους του φεγγαριού, με τον σεληνιακό μήνα, τον οποίο διαιρούσαν σε τρία δεκαήμερα ανάλογα με το πόσο γεμάτη ή άδεια ήταν η Σελήνη. Έτσι κατά το πρώτο δεκαήμερο το φεγγάρι γεμίζει, κατά το δεύτερο βρίσκεται στο μέγιστο της φωτεινότητάς του και κατά το τρίο αδειάζει γι? αυτό και την θεωρούσαν θεά των Μηνών.
Επίσης θεωρούσαν ότι την νύχτα που η θεά έβγαινε οδηγώντας το άρμα της έτρεφε την φύση και όταν είχε πανσέληνο η Σελήνη λουζόταν στα νερά του Ωκεανού, ο οποίος την έκανε ακόμη πιο λαμπερή. Ο μεγάλος της έρωτας είναι ένα όμορφο αγόρι, ο βοσκός και πρίγκιπας Ενδυμίωνας, ο οποίος κέρδισε την αιώνια νεότητα και αθανασία από τον Δία μπαίνοντας σε μία κατάσταση αιώνιου ύπνου, σε μία σπηλιά του όρους Λάτμου. Εκεί κατέβηκε για να τον συναντήσει η Σελήνη και πέρασε μαζί του το βράδυ. Από τον Ενδυμύωνα απέκτησε πενήντα παιδιά.
Από τον Δία απέκτησε την θεά Πανδία (παν θεία) και την Έρσα (Δροσιά). Ακόμη παιδιά της ήταν όπως μερικοί λένε και οι ώρες(εποχές).
Πηγή:
