«[…] Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι στο Πολυτεχνείο νιώσαμε πλήρεις υπάρξεις. Δηλαδή, ακόμη κι εκείνοι που από τη φύση τους ή από τις συνθήκες της ζωής ένιωθαν ως πολύ μεγάλη απειλή τη μοναξιά, εκείνες τις μέρες δεν την νιώσανε ούτε δευτερόλεπτο. Και επειδή ήταν πολύ πυκνός ο χρόνος, υπήρχε αυτό το αντιφατικό στοιχείο: ταυτόχρονα μια ανείπωτη δυστυχία του να συνειδητοποιείς ότι οι στρ@τόκα#λοι μπορούν να δολοφονήσουν άοπλους μαθητές και σπουδαστές, κι από την άλλη, η απόκοσμη ευτυχία του να νιώθεις ψυχή τε και σώματι ελεύθερος σε συνθήκες Δικτατορίας. Ένα περίεργο πράγμα. Πιστεύω ότι αυτό έδινε δύναμη στα παιδιά. Και δε νομίζω πως ήταν ένα συναίσθημα σπάνιο για τους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί. Ερχόταν σαν βουητό, βουητό που ξεπέρασε και τους μεμονωμένους φοιτητές που μπαίνανε μπροστά και τις παράνομες οργανώσεις. Έχοντας απέναντι τη Δικτατορία στην κρίσιμη στιγμή. Που δεν είναι πια συνεδριάζουμε ή πάμε σ’ ένα ταβερνάκι και κουβεντιάζουμε για κομματικές γραμμές ή για την ποίηση. Όταν είσαι «ενώπιος ενωπίω» με τη στυγνή, αποτρόπαιη Δικτατορία, τότε προκύπτει ενότητα. Η ανάγκη να είναι ο ένας με τον άλλο. Το σημείο που αποδεικνύεται ότι όχι μόνο είναι πολυτέλεια, αλλά και αισχρό να μπουν μπροστά οι διαφορές. Οι μέρες του Πολυτεχνείου ήταν οι μόνες μέρες στη ζωή μου που ένιωσα πως είμαι καλός άνθρωπος. Στο μυθιστόρημά μου Τα σακιά γράφω στο τέλος για τη μάνα και το γιο της πως «για τρία λεπτά στη ζωή τους αισθάνθηκαν πως δεν έφταιγαν για τίποτα». Αυτό ένιωσα κι εγώ στο Πολυτεχνείο. Εκεί ένιωσα καλός άνθρωπος. Βίωσα το συναίσθημα της αλληλεγγύης, της αυταπάρνησης και άλλων λέξεων που έχουν αποσυρθεί από τη ζωή.»
Ιωάννα Καρυστιάνη (απόσπασμα από το βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού «Όλη νύχτα εδώ»)
