Το ακόλουθο διήγημα είναι της μαθήτριας του Γ1 του σχολείου μας, Κατερίνας Δεμέστιχα, στο πλαίσιο των δράσεων της Λέσχης Ανάγνωσης «Μαθηματικά & Λογοτεχνία». Υπεύθυνες καθηγήτριες: Τσίτσα Πολυξένη (ΠΕ03), Ασκαρίδου Ροδούλα (ΠΕ02) και Πουλάκου Κατερίνα (ΠΕ02)
«Το 5 δεν είναι περιττός αριθμός»
Όλα ξεκίνησαν τα ξημερώματα της Κυριακής 14 Ιουλίου, όταν ένας νέος αριθμός προστέθηκε σε τούτον εδώ τον κόσμο. ‘’Πέντε’’ φώναξαν οι γιατροί όταν το είδαν. Το μικρό 5 είχε γεννηθεί πρόωρα. Παρόλο που γεννήθηκε τον 8ο μήνα ήταν λες και είχε γεννηθεί τον 7ο, επειδή δεν είχε αναπτυχθεί σωστά. Οι γιατροί πληροφόρησαν τους γονείς πως οι πρώτες 48 ώρες θα είναι κρίσιμες, διότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το μωρό να μην τα καταφέρει. Ύστερα όμως από έναν μήνα στην θερμοκοιτίδα, το 5 βγήκε από το νοσοκομείο σώο και αβλαβές.
Τα χρόνια πέρασαν, το 5 μεγάλωσε και φοιτά πλέον στην τρίτη τάξη του γυμνασίου. Στη ζωή του έχει καταφέρει να κάνει πολύ σπουδαία πράγματα όπως να δημιουργήσει αληθινές φιλίες. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε…
Το 5 στο δημοτικό, έκανε παρέα με τρεις συμμαθητές του, το 7, το 3 καθώς και το 9, με το οποίο ήταν οι καλύτεροι φίλοι. Είχαν πολύ καλές σχέσεις μεταξύ τους, μέχρι που όλα μέσα σε μία μέρα άλλαξαν… Προς τα τέλη της Στ’ Δημοτικού έφτασαν στα αυτιά του 5 πως το 9 χρησιμοποιούσε ύβρεις και αρνητικούς χαρακτηρισμούς πίσω από την πλάτη του. Οι ειδήσεις αυτές ράγισαν την ψυχή του. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως ο καλύτερός του φίλος τον πρόδωσε. Είχαν μοιραστεί πολλές εμπειρίες μαζί και ξαφνικά η σχέση αυτή ανάμεσα στους δύο αριθμούς μηδενίστηκε. Δεν ήθελε να το αντικρίζει, δεν του μιλούσε και το απέφευγε. Τότε δέθηκε περισσότερο με το 3 και το 7 και με την βοήθειά τους κατάφερε μετά από καιρό να ξεπεράσει την στεναχώρια του. Βλέποντάς τους κάθε μέρα μαζί, το 9 ζήλεψε. Ζήτησε συγγνώμη από το 5, όμως εκείνο δεν τη δέχτηκε. Δεν είχε το κουράγιο και την θέληση να ξαναχτίσει την φιλία τους. Έτσι ‘ευχάριστα’ τελείωσε η τελευταία του χρονιά στο δημοτικό.
Στην πρώτη γυμνασίου το 5 πήγε με πολύ καλή ψυχολογία στο νέο του σχολικό περιβάλλον. Γνώρισε καινούρια νούμερα, θαυμαστικά, ερωτηματικά και τελείες, αποκτώντας νέες εμπειρίες και περνώντας μία εξαιρετική χρονιά.
Η δεύτερη αρνητική παράσταση ξεκίνησε στις αρχές της Β’ Γυμνασίου. Οι τάξεις αναδιοργανώθηκαν ξανά, με αποτέλεσμα το 5 να βρεθεί στην ίδια τάξη με το 7. Χάρηκε πολύ, όμως δεν συνέβη το ίδιο και με το 7.Όσες προσπάθειες και αν κατάβαλλε το 5 απέβησαν άκαρπες.
Λίγο καιρό αργότερα το 5 φόρεσε σιδεράκια. Δεν μπορούσε να μιλήσει καλά και μερικές φορές έκανε σαρδάμ. Τότε ήταν λογικό όλοι να γελάσουν. Όμως κάποια στιγμή η κατάσταση ξέφυγε. Το 7 με τους φίλους του άρχισαν να γελάνε εις βάρος του και να το κοροϊδεύουν . Αυτό έγινε μία, έγινε δύο, έγινε τρεις, μέχρι που το ποτήρι ξεχείλισε, όταν το 5 βρήκε μέσα στην τσάντα του σημειώματα με αισχρόλογα. Εκείνο, με την βοήθεια του φίλου του του 13, κράτησε την ψυχραιμία του. Όταν όμως επέστρεψε σπίτι ξέσπασε σε κλάματα. Είχε πληγωθεί πολύ. Όταν ηρέμησε, μέσω της συζήτησης που είχε με τους γονείς του, κατέληξε πως πρέπει να κουβεντιάσει με το 7.
Το επόμενο πρωί το 5 προσπάθησε να κάνει έναν διάλογο με το 7. Το πρόβλημα μεταξύ τους δεν λύθηκε ποτέ… Το μόνο συμπέρασμα που προέκυψε απ’ όλη αυτήν την εξίσωση ήταν ένας νέος αριθμός με αρνητικό πρόσημο εις τον κύβο. Λόγω όσων συνέβησαν, είναι πολύ δύσκολο για το 5 να είναι ξανά ο εαυτός του. Κανείς δεν μπορεί να το νιώσει, να καταλάβει τον πόνο και την θλίψη του. Δυσκολεύεται να ανοιχτεί και να μιλήσει ελεύθερα στην τάξη. Κρατάει τις σκέψεις για τον εαυτό του, γιατί φοβάται μην γίνει αιτία χλευασμού. Όμως με την υποστήριξη της οικογένειάς του, των πραγματικών φίλων του αλλά και των καθηγητών του, έχει βρει σιγά σιγά τα πατήματά του. Όλα αυτά που έγιναν, είναι ένα κίνητρο για να αποδείξει σε όλους, αλλά κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό, ποιος πραγματικά είναι και τις δυνατότητες που έχει χωρίς να επηρεάζεται από τις αρνητικές κριτικές των μεταβλητών που συναντά.
Αυτή ήταν η ιστορία του πέντε. Ενός περιττού αριθμού που βρήκε στο διάβα του ταυτότητες αλλά και ετερώνυμα πλάσματα. Κατάλαβε πως η ζωή είναι σαν μία αλγεβρική παράσταση, με τα συν και τα πλην της καθώς και με τους x και με τους y. Η ζωή είναι μικρή. Γι’ αυτό πρέπει να την χαρούμε όσο μπορούμε, να μην τα παρατάμε ποτέ, να βάζουμε στόχους, να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι…
Κατερίνα Δεμέστιχα (Γ1)
