του μαθητή Νίκου Ζορμπά, του Εσπερινού Γενικού Λυκείου Πολυγύρου
Όπως γενικότερα μέσα στην ζωή μας η χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή και του διαδικτύου εγείρει προβληματισμούς και αμφιβολίες, αν πρέπει να χρησιμοποιείται πολύ ή όχι, έτσι και στον χώρο της εκπαίδευσης υπάρχει διχογνωμία για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος διδασκαλίας: η τηλεκπαίδευση ή ο παραδοσιακός τρόπος με κυρίαρχο τον δάσκαλο και τα μονότονα και παλαιωμένα σε γνώση βιβλία.
Η τηλεκπαίδευση από τη μια αλλάζει κατά πολύ το σκηνικό. Το παιδί μαθαίνει μέσα από μια ευχάριστη διαδικασία, που παρέχει άμεσα τις γνώσεις για κάθε γνωστικό αντικείμενο και όμορφα και οργανωμένα επεξεργάζεται τις πληροφορίες που του δίνονται χωρίς προβλήματα. Βασικό, επίσης, στοιχείο είναι η δυνατότητα επικοινωνίας με μαθητές άλλων χωρών, ενισχύοντας έτσι την πολυπολιτισμική συνείδηση.
Από την άλλη, αν λείψει ο δάσκαλος από την τάξη τότε χάνεται ο ρόλος του. Απουσιάζει η ψυχική επαφή, η άμεση επικοινωνία, η ευαισθησία και το συναίσθημα. Ενώ, το ευχάριστο κλίμα της παροχής γνώσης με πολυτροπικά ψηφιακά μέσα που παρέχει η τηλεκπαίδευση μπορεί να καταλήξει ένα ασταμάτητο παιχνίδι όπου κανείς δε μαθαίνει τίποτε. Η συρρίκνωση του λόγου, ο εθισμός στα τεχνολογικά μέσα και η παθητικοποίηση της σκέψης είναι ορατές αρνητικές συνέπειες που σήμερα καταγράφονται μεν από τους επιστήμονες, όμως, κανείς δεν τους ακούει.
Από όλα αυτά, καταλαβαίνει κανείς ότι η μέση οδός είναι η σωστή. Ο δάσκαλος οφείλει να υπάρχει στην αίθουσα ως καθοδηγητής όχι μόνο στη γνώση αλλά και στους τρόπους συμπεριφοράς και λειτουργικότητας. Η χρήση της τεχνολογίας να είναι λελογισμένη και να επιδιώκει να μάθει ο νέος.
Είναι ανάγκη σήμερα να μιλάμε στα παιδιά μας και για τη συναδέλφωση, την αλληλεγγύη, αρετές που ξεχνιούνται και χάνονται στην «τρέλλα» της σημερινής εποχής που θεοποιεί την τεχνολογία.
Πηγή φωτογραφίας: Photo by Priscilla Du Preez on Unsplash
