από τη Γεώργα Μαρισία

Ένας από τους άσους της ομάδας χάντμπολ της πόλης μας «Διομήδης Άργους», Λευτέρης Κρεμαστιώτης, μας έκανε την τιμή να μας παραχωρήσει μια συνέντευξη, στην οποία μιλάει για τη ζωή του και το χάντμπολ.

Μ.Γ.: Καλωσόρισες Λευτέρη! Ευχαριστούμε πολύ που δέχτηκες την πρότασή μας για τη συνέντευξη!
Λ.Κ.: Καλώς σας βρήκα! Δεν κάνει τίποτα! Ευχαρίστησή μου!
Μ.Γ.:  Λοιπόν, θα ήθελα αρχικά να μας συστηθείς.
Λ.Κ.: Φυσικά. Ονομάζομαι Λευτέρης Κρεμαστιώτης, είμαι 19 χρονών και παίζω στην ομάδα χάντμπολ Διομήδης Άργους στη θέση αριστερό εξτρέμ.
Μ.Γ.:  Πόσο καιρό ασχολείσαι με το χάντμπολ;
Λ.Κ.: Άρχισα να παίζω χάντμπολ πριν από 12 χρόνια, δηλαδή όταν ήμουν 7 χρονών.
Μ.Γ.:  Ποιο είναι το καθημερινό σου πρόγραμμα;
Λ.Κ.: Το πρωί δουλεύω για να βγάζω ένα μεροκάματο, ώστε να μην επιβαρύνω τους γονείς μου. Μετά πάω γυμναστήριο και κάνω προπονήσεις με την ομάδα μου.
Μ.Γ.:  Ποιον συμπαίκτη σου θαυμάζεις περισσότερο, ποιος είναι ο καλύτερός σου φίλος και ποιος η ψυχή της ομάδας;
Λ.Κ.: Θαυμάζω περισσότερο το Γιώργο Ζαραβίνα, γιατί είναι κάτι παραπάνω από συμπαίκτης, είναι μία ομάδα μόνος του. Καλύτερός μου φίλος είναι ο Νίκος Πασσιάς, καθώς είμαστε πολύ κοντά στην ηλικία με αποτέλεσμα να ήμαστε πολύ δεμένοι. Ψυχή της ομάδας είναι ο Νίκος Σαμαράς, ο οποίος είναι πάντα χαρούμενος και μας κάνει και εμάς να γελάμε.
Μ.Γ.:  Το περίμενες ότι μία μέρα θα κατακτούσατε την κορυφή του ευρωπαϊκού χάντμπολ;
Λ.Κ.:    Όχι ποτέ δεν περίμενα κάτι τέτοιο γιατί στην Ελλάδα το χάντμπολ δεν είναι πολύ διαδεδομένο και οι αθλητές δεν έχουν μεγάλη εξέλιξη.
Μ.Γ.:  Επίσης, το περίμενες σε τόσο μικρή ηλικία θα μπορούσες να σταθείς τόσο καλά τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε ελληνικό επίπεδο;
Λ.Κ.: Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά ο ρόλος που μου έδωσε ο προπονητής μου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή με βοήθησε να ανταπεξέλθω.
Μ.Γ.:  Έχεις στερηθεί πράγματα εξαιτίας του χάντμπολ;
Λ.Κ.: Πάρα πολλά. Έχω χάσει φίλους , έχω στερηθεί κάποιες εξόδους με την παρέα μου, δεν τρώω βρώμικο φαγητό και δεν έχω κάνει πράγματα που θα ήθελα με τη σχέση μου.
Μ.Γ.: Με βάση τις εμπειρίες σου, τι θα χρειαζόταν το ελληνικό χάντμπολ για να γίνει πιο ανταγωνιστικό;
Λ.Κ.: Θα έπρεπε να άλλαζε η νοοτροπία των Ελλήνων και να υπήρχε μία καλή διαφήμιση.
Μ.Γ.:  Πώς σε επηρέασε το γεγονός ότι τράκαρες;
Λ.Κ.: Ήταν κάτι άσχημο, τραγικό και συγκλονιστικό. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα νοσηλευόμουν σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Άκουγα πως κάποιος ήταν στο νοσοκομείο, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο σοβαρό ήταν. Όταν κατάλαβα πως ζω, ηρέμησα. Παρόλα αυτά, η συμπαράσταση των φίλων μου και των συμπαικτών μου, οι οποίοι με επισκέπτονταν και μου τηλεφωνούσαν, με βοήθησαν να αναρρώσω πιο γρήγορα.
Μ.Γ.: Σκέφτεσαι  να αλλάξεις ομάδα;
Λ.Κ.: Ναι, γιατί θέλω να φύγω από την πόλη αν και αγαπώ πάρα πολύ την ομάδα μου.
Μ.Γ.:  Τι άλλα όνειρα έχεις για το μέλλον;
- Θα ήθελα να παίξω σε μία καλή ομάδα ως βασικός, να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο , να κάνω μια καλή οικογένεια, αλλά μέχρι τότε θέλω να κάνω πολλές τρέλες.
Μ.Γ.:  Πόσο εύκολο είναι να συνδυαστεί ο πρωταθλητισμός με το σχολείο;
Λ.Κ.: Δεν ήταν εύκολο ψυχικά, καθώς κουραζόμουν με την καθημερινότητα, δηλαδή έπρεπε να πηγαίνω στο σχολείο, στο γυμναστήριο, στις προπονήσεις, φυσικά να φάω και να κοιμηθώ και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια.
Μ.Γ.:  Μετά το τέλος της καριέρας σου ως χαντμπολίστας, με τι θα ήθελες να ασχοληθείς;
Λ.Κ.: Συνήθως οι αθλητές σταματούν να παίζουν χάντμπολ σε μεγάλες ομάδες γύρω στα 35 τους χρόνια. Εγώ, πάντως δε θα ήθελα να γίνω προπονητής γιατί είναι πολύ δύσκολο. Θα ήθελα να κάνω τα πράγματα που έχω στερηθεί.
Μ.Γ.:  Ποια είναι η γνώμη σου για τον προπονητή σας Δημήτρη Δημητρούλια;
Λ.Κ.: Είναι ένας πολύ έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος. Μερικές φορές είναι υπερβολικός αλλά εμείς δεν παρεξηγούμαστε καθώς το κάνει για το καλό μας. Ελπίζω να ήμαστε για πολλά χρόνια ακόμα μαζί, αφού ήμασταν μαζί από τις ακαδημίες.