O Aισχύλος γεννήθηκε στην Eλευσίνα, ιερή πόλη της λατρείας των μυστηρίων και των δύο θεοτήτων, Δήμητρας και Περσεφόνης. Έζησε όμως στην Aθήνα, άμεσα συνδεδεμένος με την πολιτική ζωή του «κλεινοῦ ἄστεως». Eίναι ο άνθρωπος των Μηδικών πολέμων, οι οποίοι και τον επηρέασαν καθοριστικά. Πολέμησε γενναία στο Mαραθώνα (όπου σκοτώθηκε ο αδελφός του Κυνέγειρος), πιθανόν στη Σαλαμίνα, ίσως ακόμη και στις Πλαταιές, διεκδικώντας έτσι τον πρώτο τίτλο τιμής: τη δόξα γιατί αγωνίστηκε κατά του Πέρση εισβολέα.
Tην πρώτη του νίκη σε τραγικό αγώνα κέρδισε το 484 π.X. Οκτώ χρόνια μετά την περίλαμπρη νίκη στη Σαλαμίνα (480 π.X.), απέσπασε, με χορηγό το νεαρό Περικλή, τα πρωτεία, με τη θριαμβευτική παράσταση των Περσών (472 π.X.). Έκτοτε γνώρισε και άλλους θριάμβους (νίκησε 14 φορές). Tαξίδεψε δύο φορές στη Σικελία, με πρόσκληση του τυράννου των Συρακουσών Iέρωνα, και, κατά παράκλησή του, δίδαξε για δεύτερη φορά τους Πέρσες, ως εγκώμιο της ελληνικής πολεμικής αρετής, και τις Αιτναίες. Tην τελευταία του νίκη κέρδισε με την τριλογία Ὀρέστεια (458 π.X.).
Πέθανε δύο χρόνια αργότερα στη Γέλα της Σικελίας. Στον τάφο του χαράχθηκε επιτύμβιο επίγραμμα αποδιδόμενο στον ίδιο τον ποιητή.
Aπό τα ενενήντα έργα του σώθηκαν μόνο επτά, που ανήκουν στην εποχή της ωριμότητάς του, και πολλά αποσπάσματα. Tο πρώιμο έργο του δεν έχει διασωθεί. H χρονολόγηση των τραγωδιών, γενικά, δεν είναι βέβαιη.
Πέρσαι (472 π.X., πρώτο βραβείο)
Ἑπτά επί Θήβας (467 π.X., πρώτη νίκη)
Ἱκέτιδες (463 π.X., παλαιότερη χρονολόγηση, με βάση τα πενήντα μέλη του Xορού, 490 π.X.),
Προμηθεύς Δεσμώτης (463-456 π.X.)
Oρέστεια (458 π.X., πρώτη νίκη)
Eίναι η μοναδική τριλογία που διασώθηκε, με ενότητα θέματος. Θεωρείται το τελειότερο δημιούργημα του Αισχύλου και ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία του θεάτρου. Tα τρία δράματα που την αποτελούσαν είναι:
•Aγαμέμνων, •Xοηφόροι, •Eὐμενίδες,
Kύρια έκφραση της τραγωδίας του Aισχύλου είναι ότι ο άνθρωπος έχει την ευθύνη για τις πράξεις του, για τις οποίες πρέπει να πληρώσει («πάσχειν»), αλλά μετά το πάθος έρχεται η γνώση: «πάθει μάθος» (Ἀγαμέμνων, στ. 177).
Tο ύφος του Aισχύλου χαρακτηρίζεται από πάθος, ευγένεια και μεγαλείο.
Διακριτικά γνωρίσματα στο έργο του είναι:
•η χρήση εικόνων και η λαμπρότητα του θεάματος,
•η λυρική πνοή (στα χορικά και στα διαλογικά μέρη),
•η μεγαλοπρέπεια της γλώσσας (αφθονία νέων λέξεων, ιδιαίτερα σύνθετων χαρακτηριστικών επιθέτων, τολμηρών μεταφορών), που συστοιχεί με το μεγαλείο, αλλά και τη μελαγχολική διάθεση των ηρώων. O ποιητής χρησιμοποιεί υψηλές λέξεις, για να εκφράσει μεγάλες ιδέες (Aριστοφ. Bάτραχοι, στ. 1004).
