της Αλεξίας Γκότση, μαθήτριας του Α1
Φέτος τα Χριστούγεννα πήγα διακοπές στην Αθήνα, όπου παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση «Περικλής» στο Εθνικό Θέατρο. Κεντρικός ήρωας είναι ο Περικλής, πρίγκιπας της Τύρου, ο οποίος επιθυμεί να δημιουργήσει οικογένεια και ένα ισχυρό κράτος, γι’ αυτό ψάχνει μια πριγκίπισσα με ήθος και αρετές. Μετά από περιπέτειες και τρικυμίες, φτάνει στο βασίλειο της Πεντάπολης, όπου παντρεύεται την πριγκίπισσα Θαΐσα.
Η Θαΐσα γεννά την κόρη τους, τη Μαρίνα, και πεθαίνει στη γέννα. Η Μαρίνα μεγαλώνει μακριά από τον πατέρα της και, ενώ διαθέτει αμέτρητες αρετές και χαρίσματα, καταλήγει σε ένα πορνείο στη Μυτιλήνη. Εκεί καταφέρνει με την αθωότητα και το ήθος της να προστατευτεί από τους πελάτες, τους οποίους «μετατρέπει» σε θεοσεβούμενους, ενάρετους ανθρώπους μέσω του κηρύγματός της. Ο πατέρας της είναι δυστυχισμένος, επειδή πιστεύει ότι την έχει χάσει για πάντα. Η Μαρίνα καλείται να τον ψυχαγωγήσει επιστρατεύοντας τα ταλέντα της στη μουσική και γενικά την τέχνη. Αποτέλεσμα είναι η αναγνώριση και η επανένωσή τους. Ύστερα η μοίρα τούς φέρνει κοντά στη Θαΐσα, η οποία από θαύμα έχει σωθεί και υπηρετεί στο ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο. Έτσι η οικογένεια του Περικλή, όπως και το κράτος του, «ξαναγεννιούνται από τις στάχτες».
Η παράσταση αυτή συνδυάζει το δραματικό με το κωμικό στοιχείο και ενσωματώνει τόσο περιπέτειες, όσο και υπαρξιακές αναζητήσεις. Ο Δημήτρης Πιατάς, ως ο ποιητής που αφηγείται την ιστορία, μας ταξίδεψε στο χρόνο με τη μαγευτική βαθιά φωνή του και μας έκανε να νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε κι εμείς μαζί με τους ήρωες, σαν να υποφέρουμε μαζί τους τα βάσανά τους, σαν να χαιρόμαστε με τις χαρές τους. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι απόλυτα πειστικές. Ο θίασος αποτελείται άλλωστε από διακεκριμένους ηθοποιούς, γνωστούς στο κοινό, όπως ο Χρήστος Λούλης (Περικλής), ο οποίος είναι ιδανικός για το ρόλο, ενσαρκώνοντας με απόλυτη επιτυχία το βασανισμένο ήρωα, η Στεφανία Γουλιώτη (Μαρίνα), η Μαρία Σκουλά (Θαΐσα), ο Μηνάς Χατζησάββας (βασιλιάς της Ταρσού), η Λυδία Φωτοπούλου (βασίλισσα της Ταρσού) και ο Δημήτρης Πιατάς (ποιητής). Σκηνοθέτης είναι ο Γιάννης Χουβαρδάς. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως δεν υπήρχαν σκηνικά και πως οι ηθοποιοί δεν πήγαιναν στα παρασκήνια όταν ο χαρακτήρας που υποδύονταν έφευγε από τη σκηνή. Αντίθετα, κάθονταν στο πίσω μέρος της σκηνής και παρακολουθούσαν τους άλλους ηθοποιούς.
Η παράσταση αυτή με άγγιξε και με προβλημάτισε σχετικά με τις σχέσεις των ανθρώπων. Καθημερινά ακούμε πως στον κόσμο υπάρχει διαστροφή, ζήλια, υποκρισία και εγωκεντρισμός, πράγμα που επιβεβαίωνε η παράσταση. Παράλληλα όμως παρουσίαζε την αγάπη, την υπομονή και την τιμιότητα καθώς και την ιδέα ότι όποιος τις διαθέτει «κερδίζει» τελικά.
Επίσης παρατήρησα πως το κοινό (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) ένιωσε να συνδέεται με τους ηθοποιούς, σύνδεση στην οποία συνέβαλε καθοριστικά το γεγονός ότι οι ηθοποιοί, μέχρι να αρχίσει η παράσταση, δεν περίμεναν στα παρασκήνια. Αντίθετα, στέκονταν στην πλατεία, ανάμεσα στις θέσεις, υποδέχονταν τους θεατές και τους εύχονταν «Καλή χρονιά!». Κάποιοι ηθοποιοί μάλιστα συζητούσαν με τους θεατές γύρω από διάφορα θέματα. Αυτό μας έφερε πραγματικά κοντά με τους ηθοποιούς και η οικειότητά που έδειχναν είχε ως αποτέλεσμα τη θετική προδιάθεσή μας για το έργο. Η παράσταση αυτή είναι μία από τις καλύτερες που έχω δει και τη συστήνω ανεπιφύλακτα!
