I see humans but no humanity

- Φεβ• 14•16

I see humans but no humanity«Άνθρωποι της κοινωνίας μας που έχουν ανάγκη από αγάπη».  Όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται αγάπη. Η αγάπη δεν είναι απλά ένα συναίσθημα, η αγάπη είναι μια ανάγκη!

Ο κάθε άνθρωπος, όταν αγαπά, δεν αγαπά ώστε να ευχαριστήσει κάποιον άλλο παρά τον εαυτό του. Κάποιοι άνθρωποι όμως την χρειάζονται περισσότερο από κάποιους άλλους. Αυτοί δεν είναι απαραίτητα οι άνθρωποι που ζουν σε τριτοκοσμικές χώρες ή ζουν υπό άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Μιλάω για τους ανθρώπους που έχουμε καθημερινά γύρω μας, τους ηλικιωμένους που δεν έχουν κάποιον να τους φροντίσει, τα παιδιά που είναι θύματα σχολικού εκφοβισμού, τα παιδιά που βιώνουν την βία ενός αλκοολικού γονέα, οι άστεγοι , οι τοξικομανείς, οι ανήλικες μητέρες. Όλοι αυτοί είναι  άνθρωποι που χρειάζονται την αγνή αγάπη και το πραγματικό ενδιαφέρον.

Όμως αυτοί οι άνθρωποι, οι πιο ευάλωτοι απέναντι στην πρόκληση της ζωής, όχι μόνο δεν εισπράττουν αγάπη, αλλά τους περιθωριοποιούμε με την στάση μας εγκαταλείποντάς τους. Αυτό συμβαίνει λόγω της εντελώς λανθασμένης και αλλοιωμένης έννοιας που έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι, όταν μιλάνε για αγάπη. Η πραγματική έννοια της αγάπης έχει χαθεί! Κάπου χάσαμε το νόημα! Αγάπη σημαίνει ανιδιοτέλεια, αγάπη σημαίνει σεβασμός και ανεκτικότητα ∙ όταν αγαπάς πραγματικά δεν περιμένεις ανταλλάγματα.  Πλέον όμως έχουμε καταντήσει αυτή την έννοια κάτι παραπάνω από ρηχή. Έχει μετατραπεί σε μια έννοια εγωιστική που εξυπηρετεί τα ατομικά συμφέροντα του καθενός.

Έτσι φτάνουμε σε ένα από τα πιο κύρια χαρακτηριστικά αυτού του  κόσμου που μας έχει οδηγήσει σε αυτό το φαινόμενο εγωκεντρισμού και ατομικισμού που μαστίζει την κοινωνία μας σήμερα. Αυτή η αιτία, λοιπόν, είναι η υπέρμετρη φιλοδοξία εξαιτίας της οποίας έχει ισοπεδωθεί η ανθρωπιά μας. Τα εγωιστικά «τείχη» που υψώνουν οι άνθρωποι σήμερα προσπαθώντας να φτάσουν την ευτυχία. Την πλασματική ευτυχία που προβάλλουν σήμερα τα καταναλωτικά πρότυπα, δηλαδή μια ζωή πολυτέλειας. Έτσι καταλήγουν όλοι να «κυνηγάνε» το χρήμα, ξεχνώντας την πραγματική καθημερινή ευτυχία. Ο ένας ανταγωνίζεται τον άλλον προσπαθεί να τον ισοπεδώσει. Πλέον στα μάτια ενός εργαζομένου ο συνεργάτης του φαντάζει ένας αντίπαλος που πρέπει να κατατροπώσει. Αβίαστα λοιπόν συνάγεται το συμπέρασμα ότι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο χάνεται μέσα στον ανούσιο αγώνα του καθενός από εμάς να φτάσουμε στην υποτιθέμενη «λύτρωση». Ο καθένας μας αποξενώνεται με αυτόν τον τρόπο. Οι κοινωνικές σχέσεις έχουν γίνει τυπικές πια και τα «μικρόβια»  του φθόνου και του υποτιθέμενου καθωσπρεπισμού αρρωσταίνουν τις μέρες μας, τις ζωές μας, και τις σχέσεις με τους γύρω μας.

Βέβαια, αυτή η αποχή από την αγάπη δεν προέρχεται μόνο από την υπέρμετρη φιλοδοξία μας. Η τεχνολογία όσο αλλόκοτο κι αν σας φαίνεται, αγαπητοί αναγνώστες, φέρει πολλές ευθύνες για την απομάκρυνση από τον συνάνθρωπο. Εγκλωβισμένοι όλοι μας στα δεσμά της τεχνολογίας και της γρήγορης, πολλές φορές και λανθασμένης, ενημέρωσης απομονωνόμαστε και αποξενωνόμαστε από τον συνάνθρωπο. Όλα αυτά τα τεχνολογικά μέσα και η προπαγάνδα που φέρουν μαζί τους μας δημιουργεί την αίσθηση μιας ιδανικής και ταυτόχρονα ψεύτικης πραγματικότητας. Παγώνουν την κρίση μας και την σκέψη μας και έτσι η μόνη μας παρέα είναι η «αγαπημένη» μας οθόνη. Αυτό δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο το χάσμα μεταξύ των ανθρώπων. Η τεχνολογία αν δεν χρησιμοποιείται με μέτρο, αντί να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά τους απομακρύνει. Έτσι, κανείς δεν έχει χρόνο να νοιαστεί για τον διπλανό του, και όταν επιτέλους προβληματιστεί για αυτούς τους ανθρώπους του περιθωρίου αντί να αναλογιστεί τον τρόπο να τους βοηθήσει, τους κρίνει !

Η κοινωνία μας έχει μετατρέψει τις ζωές μας σε έναν αγώνα δρόμου. Όλοι μεταξύ μας αντί για συνταξιδιώτες στο ταξίδι της ζωής  μοιάζουμε με αθλητές που κυνηγούν την νίκη ∙ δηλαδή την ευτυχία, την δήθεν ευτυχισμένη ζωή που θα μας ολοκληρώσει σαν ανθρώπους και προσωπικότητες.  Ο ανταγωνισμός και τα συμφέροντα υπάρχουν παντού, στο σχολείο στην δουλειά, στην πολιτική. Το σύστημα ποντάρει στον εγωισμό μας. Ο ένας προσπαθεί να υποβαθμίσει τον άλλον για να φτάσει αυτός ψηλότερα ∙ τους ανθρώπους δε που μας χρειάζονται δεν τους βλέπουμε σαν συνανθρώπους μας, αλλά κι αυτούς σαν ανταγωνιστές, απλά ήδη χαμένους, τονίζοντας έτσι το «εγώ» μας και το «είναι» μας , θεωρώντας τους εαυτούς μας ανώτερους από αυτούς, μόνο και μόνο επειδή είναι πιο αδύναμοι. Αυτό όμως πρέπει να αλλάξει!

Η νέα γενιά και η νεολαία είναι έτοιμη να το αντιμετωπίσει αυτό! Εμείς θα προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε  αυτή την κατάσταση και ζητούμε την βοήθεια σας. Τόσο καιρό όλοι ήμασταν καλοί στην θεωρία δεν νομίζετε;  Ήρθε η ώρα να το δείξουμε έμπρακτα. Για αυτό σας ζητάμε αρχικά να προβληματιστείτε… είστε αρκετά άνθρωποι;

  

Επεξεργασία: Ζέτα Παπαδέα

Εικονογράφηση: Ζέτα Παπαδέα

Συγγραφή: Άρτεμις Κυρλιγκίτση

graffity antrropia

Σχολιάστε

Top