Πόσες φορές δεν ακούσαμε γονείς, παππούδες, ακόμα και μεγαλύτερα αδέρφια να μας κάνουν κήρυγμα για το πώς ντυνόμαστε, πώς μιλάμε, τι κάνουμε, γιατί βγαίνουμε κ.ο.κ.; Είναι αλήθεια πως σε καθημερίνη βάση τα ‘’σπάμε’’ αρκετά συχνά με κάποιον από το περιβάλλον μας για τέτοια ή άλλα πιο ασήμαντα θέματα.
Πρώτα πρώτα, είναι η εξωτερική εμφάνιση. Κάποιοι αν όχι όλοι, ακολουθούμε πιστά τη μόδα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας. Είναι το δικό μας στυλ που μας ξεχωρίζει από τους γονείς μας, τους καθηγητές μας και που μόνο εμείς το έχουμε, γιατί πολύ απλά κανένας άλλος δεν θέλει να την ακολουθήσει. Και έτσι καταλήγουμε, κατά τους μεγάλους, να φοράμε υπερβολικά σκισμένα τζιν, προκλητικά μπλουζάκια, άσχημα χοντροπάπουτσα, που είναι και σαν αυτά που φόραγε ο γαλατάς κ.ά.
Και για αυτούς δεν μένουμεμόνο εκεί. Μουτζουρώνουμε το σώμα μας με κάτι απαίσια σχέδια που μας κάνουν να δείχνουμε σαν βαρυποινίτες που το έσκασαν από τις φυλακές. Ή ακόμα τρυπάμε αυτιά, στόματα, μύτες και κοιλιές, αλλά ευτυχώς, κάποια από αυτά τα κρύβουμε εύκολα από τις υστερικές μανάδες μας. Τέλος, καταπολεμάμε τον αιώνιο εχθρό των εφήβων με αρκετές στρώσεις μέικ-απ, για να μην μας κράξουν και στο facebook.
Ένα ακόμα ‘’αρνητικό’’ στοιχείο, το οποίο όμως, είναι τελικά μπορεί και να είναι… Βγαίνουμε συνέχεια έξω στις ‘’αργά’’ και γυρνάμε πίσω στις ‘’αργάμιση’’, προκαλώντας έτσι αλλεπάλληλα εγκεφαλικά όταν γυρνάμε τότε. Η κατάσταση φυσικά επιδεινώνεται όταν γυρνάμε μεθυσμένοι, ‘’κουφαμένοι’’ και βρομισμένοι από την τσιγαρίλα.
Γιατί τα κάνουμε όμως όλα αυτά; Έχουν σκεφτεί ποτέ όλοι αυτοί που μας κάνουν κήρυγμα, ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι, γιατί οδηγούμαστε σε τόσο ακραίες συμπεριφορές. Εκ πρώτης όψεως, προσπαθούμε να μοιάσουμε και να γίνουμε αποδεκτοί από τους συνομηλίκους μας, ακολουθώντας τις τάσεις που ήδη ισχύουν. Αν σκεφτούμε όμως λίγο καλύτερα, όλα όσα κάνουμε ως έφηβοι, δείχνουν την ανάγκη που κατά βάθος έχουμε για να δείξουμε στους άλλους ότι ωριμάσαμε και ότι οι αποφάσεις που παίρνουμε είναι αντάξιες, αν οχι και καλύτερες, με αυτές ενός ενηλίκου.
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως όλες αυτές οι ακρότητες κρύβουν πίσω τους την ανάγκη του καθένα απο εμάς να διαμορφώσει τον δικό του μοναδικό χαρακτήρα. Αυτός ο χαρακτήρας μάλιστα, θα συνάδει με τις επιταγές της μόδας, διαφοροποιώντας μας παραλληλα από τους γονείς μας.
Ζωή Καραζέρη, Α1
