Ένα χρονογράφημα της μαθήτριας Μελίνας Σ., σχετικά με την οικολογική συνείδηση των σύγχρονων ανθρώπων.
Αγαπητοί μου κάτοικοι,
Σαν κάδος στη Μονεμβασιά δεν χρησιμεύω πουθενά. Με τη συνήθεια των ανθρώπων να προσπαθούν να ρίχνουν όπου μπορούν και δεν μπορούν ταυτόχρονα κανείς δεν με σκέφτεται αν δεν με δει. Κάθε καλοκαίρι μόνο οι τουρίστες σκέφτονται να με επισκεφτούν και να με χρησιμοποιήσουν. Μόνο και μόνο επειδή οι κάδοι στη χώρα τους έχουν έναν σκοπό ύπαρξης. Κατά τ’άλλα εδώ όχι μόνο δεν πετάνε τα σκουπίδια σε έναν υπέροχο, γυαλιστερό και καταπράσινο κάδο σαν εμένα, αλλά επιλέγουν να με αντικαταστήσουν με την παγωμένη θάλασσα και τη βρώμικη άμμο ενώ βρίσκομαι δίπλα τους. Αν ψάξεις λίγο μες την άμμο θα βρείς γόπες για να χτίσεις βιομηχανία τσιγάρων και πλαστικό για να ξαναβάλεις όλο το πετρέλαιο στη θάλασσα. Αν μπορούσα να μου βγάλω την ασφάλεια θα πήγαινα σε κάποια άλλη χώρα και θα έβαφα το σώμα μου ροζ για να ξεχωρίζω μες το πλήθος. Έτσι κι αλλιώς οι Έλληνες δεν σκέφτονται, μολύνουν μέρη που θα μπορούσαν να εκτιμούν και αγνοούν εμένα…Μακάρι να σας αλλάξω τις συνήθειες με αυτή την επιστολή.
Ο αγαπημένος σας κάδος Παναγιώτης!
