Ο Πύργος του Άιφελ- La Tour Eiffel
Ο Πύργος του Άιφελ είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης του Παρισιού που βρίσκεται στη Γαλλία. Κατασκευάστηκε το 1889 από τον μηχανικό Γουστάβο Άιφελ. Με ύψος 324 μέτρα , ήταν το πιο ψηλό κτίριο στον κόσμο μέχρι που το ξεπέρασε το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ της Νέας Υόρκης το 1931. Έχει βάρος 10.000 τόνους και η κατασκευή του είναι τόσο σταθερή, ώστε παρεκκλίνει μόλις έως 7,5 εκατοστά με σφοδρό άνεμο. Έχει τρία επισκέψιμα επίπεδα, καθένα προσβάσιμο με σκάλες ή με ανελκυστήρα. Για την άνοδο μέχρι το πρώτο επίπεδο χρειάζονται 302 βήματα (το ίδιο και για το δεύτερο). Το τρίτο και μεγαλύτερο επίπεδο είναι προσβάσιμο μόνο με τον ανελκυστήρα. Τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο επίπεδο διαθέτουν εστιατόριο.
Η μεταλλική κατασκευή του Πύργου του Άιφελ ζυγίζει 7.300 τόνους, ενώ η όλη δομή, συμπεριλαμβανομένων των μη μεταλλικών στοιχείων, ζυγίζει περίπου 10.100 τόνους. Ανάλογα με τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, η κορυφή του πύργου μπορεί να στραφεί μακριά από τον ήλιο μέχρι 18 cm (7,1 in), λόγω της θερμικής διαστολής του μετάλλου στην πλευρά που βρίσκεται ο ήλιος.
Η Αψίδα του Θριάμβου-L’ Arc de Triomphe
Το μνημείο της Αψίδας του Θριάμβου (γαλλ. Arc de triomphe de l’Étoile, συχνά αναφερόμενο απλά ως Arc de Triomphe) είναι νεοκλασικό αρχιτεκτόνημα – μνημείο μορφής θριαμβικής αψίδας. Βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού επί της πλατείας του Αστέρα (Place de l’Étoile), σήμερα ονομαζόμενης πλατείας Σαρλ ντε Γκωλ (Place Charles de Gaulle). Στην κυκλική πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ συγκλίνουν δώδεκα μεγάλες λεωφόροι της πόλης, οι οποίες χαράχτηκαν το 19ο αιώνα με την προτροπή του βαρόνου Ζωρζ Εζέν Οσμάν (Georges Eugène Haussmann), τότε Νομάρχη της περιφέρειας του Σηκουάνα (département de la Seine). Οι λεωφόροι αυτές σχηματίζουν γύρω από την πλατεία ένα αστέρι, γι” αυτό και η πλατεία ονομάστηκε αρχικά πλατεία του Άστρου (Place de l’Étoile). Η γνωστότερη από τις λεωφόρους αυτές είναι η Λεωφόρος Ηλυσίων Πεδίων (Avenue des Champs-Elysees), η οποία την συνδέει με την πλατεία Κονκόρντ (Place de la Concorde), σε απόσταση 2,2 χιλ.
Η πρόσβαση για την επίσκεψη της αψίδας είναι δυνατή μόνον υπογείως (απαγορεύεται η διάσχιση της πλατείας από πεζούς). Υπάρχει, επίσης, η δυνατότητα για άνοδο στην οροφή της (288 σκαλοπάτια), απ” όπου ο επισκέπτης έχει πανοραμική άποψη του παρισινού κέντρου. Στην (υπόγεια) είσοδο της αψίδας (εισιτήριο 9 ευρώ για ενήλικες το 2009) φθάνει κανείς με τις γραμμές 1, 2 και 6 του μετρό ή τη γραμμή Α του RER (σταθμός Charles de Gaulle – Étoile) και με λεωφορείο (γραμμές 22, 30, 31, 52, 73, 92).
Η αψίδα φέρει εγχάρακτα τα ονόματα των νικών των Γαλλικών Στρατευμάτων καθώς και τα
ονόματα 660 προσωπικοτήτων (τα υπογραμμισμένα ονόματα καταδεικνύουν όσους από αυτούς έπεσαν σε μάχες). Οι τέσσερις κίονες στους οποίους στηρίζεται η αψίδα διακοσμούνται από
πολύ μεγάλα ανάγλυφα, τα οποία απεικονίζουν: Την Έξοδο των Εθελοντών του 1792 (γι” αυτό αποκαλείται και La Marseillaise, έργο του Φρανσουά Ρυντ (François Rude), τον Θρίαμβο του Ναπολέοντα το 1810, έργο του Ζαν-Πιέρ Κορτό (Jean-Pierre Cortot), την Αντίσταση του 1814 και την Ειρήνη του 1815 έργα του Αντουάν Ετέξ (Antoine Etex). Στην αψίδα βρίσκεται, επίσης, και το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, ο βωμός του οποίου φέρει φλόγα που άναψε για πρώτη φορά το 1921 εις μνήμην των πεσόντων του Α” Παγκοσμίου Πολέμου. Η αψίδα αποτελεί εθνικό μνημείο – σύμβολο της γαλλικής φιλοπατρίας και από αυτήν εκκινεί πάντα η παρέλαση της Γαλλικής Εθνικής Επετείου της 14ης Ιουλίου.
Η Πλατεία της Βαστίλης-La Place de la Bastille
Η Πλατεία της Βαστίλης (γαλλ. Place de la Bastille) είναι πλατεία στο Παρίσι, στο μέρος που βρισκόταν η φυλακή της Βαστίλης μέχρι την Άλωση της Βαστίλης και την επακόλουθη κατεδάφιση του φρουρίου αυτού (14 Ιουλίου 1789 έως 14 Ιουλίου 1790) κατά την πρώτη φάση της Γαλλικής Επαναστάσεως. Σήμερα δεν σώζεται ίχνος του κτίσματος. Η πλατεία βρίσκεται σε γεωγραφικές συντεταγμένες πλάτος 48°51΄11΄΄ Βόρειο και μήκος 2°22΄09΄΄ Ανατολικό, και η έκτασή της μοιράζεται σε τρία Δημοτικά Διαμερίσματα του Παρισιού: το 4ο, το 11ο και το 12ο. Η πλατεία και τα γειτονικά τετράγωνα αποκαλούνται συνήθως από τους κατοίκους της πόλεως απλώς «Βαστίλη».
Η Πλατεία Βαντόμ-La Place Vendôme
Η Πλατεία Βαντόμ (γαλλ. Place Vendôme) ανήκει στο 1ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού και βρίσκεται βόρεια του Κήπου του Κεραμεικού και ανατολικά της Εκκλησίας της Μαντλέν. Ονομάστηκε πλατεία Βαντόμ κατά τον 17ο αιώνα, από το όνομα της Έπαυλης του Βαντόμ (Hôtel de Vendôme) που βρισκόταν σε αυτή την τοποθεσία. Παλιότερα ονομαζόταν πλατεία Λουδοβίκου του Μεγάλου και, αρχικά, πλατεία των Κατακτήσεων. Της δόθηκε το όνομα place des Piques στη διάρκεια της Επανάστασης. Πήρε την ονομασία Διεθνής Πλατεία το 1871, στη διάρκεια της δεύτερης Παρισινής Κομμούνας, κατά την οποία η στήλη Βαντόμ καταστράφηκε από τους κομμουνάρους που την έβλεπαν σαν σύμβολο της τυραννίας και του μιλιταρισμού που εκπροσωπούσε ο Ναπολέοντας.
Η Πλατεία των Βοσγίων-La Place des Svoges
Η Πλατεία των Βοσγίων (Place des Vosges, γαλλική προφορά: Πλας ντε Βοζ) είναι η παλαιότερη πλατεία στο Παρίσι: χρονολογείται από το 1605. Βρίσκεται στη συνοικία Μαραί ανάμεσα στο 3ο και 4ο διαμέρισμα του Παρισιού. Κατά τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα ήταν μια μοντέρνα και ακριβή πλατεία όπου ζούσε η παρισινή αριστοκρατία και αποτέλεσε ένα από τα πρώτα ευρωπαϊκά προγράμματα βασιλικού πολεοδομικού σχεδιασμού.
Η πλατεία κατασκευάστηκε ως Πλας Ρουαγιάλ (Βασιλική Πλατεία) και διατήρησε αυτό το όνομα ως το 1800, οπότε και μετονομάστηκε σε Πλας ντε Βοζ, προς τιμήν του νομού των Βοσγίων, που πλήρωσε πρώτος
επιβληθέντες φόρους και έστειλε εθελοντές για στελέχωση του επαναστατικού στρατού κατά τη Γαλλική επανάσταση. Δημιουργήθηκε στο χώρο που καταλάμβαναν οι κήποι και τα παλιά ανάκτορα Τουρνέλ (Hôtel des Tournelles), τα οποία η Αικατερίνη των Μεδίκων εγκατέλειψε και μετακόμισε στο παλάτι του Λούβρου, μετά τον τραυματισμό και θάνατο του συζύγου της Ερρίκου Β΄ κατά τη διάρκεια μιας έφιππης
κονταρομαχίας σε ένα τουρνουά στα Τουρνέλ. Άρχισε να κατασκευάζεται το 1605 από τον Ερρίκο Δ΄, που δεν πρόλαβε να τη δει ολοκληρωμένη καθώς το 1610 δολοφονήθηκε. Η πλατεία εγκαινιάστηκε το 1612, δύο χρόνια μετά το θάνατο του βασιλιά, με ένα μεγάλο καρουζέλ (ιππικοί αγώνες) με την ευκαιρία των
αρραβώνων του Λουδοβίκου ΙΓ΄ με την Άννα της Αυστρίας. Αποτελεί το πρότυπο των κατοικημένων
πλατειών των ευρωπαϊκών πόλεων που επρόκειτο να δημιουργηθούν μελλοντικά. Η πλατεία ήταν συχνά τόπος
συνάντησης και διοργάνωσης αγώνων ιππικής δεξιοτεχνίας και έφιππων κονταρομαχιών ή ξιφομαχιών
ανάμεσα στους ιππότες καθώς επίσης και μονομαχιών. Αυτό συνέβαινε μέχρι την Επανάσταση του 1789.
Το Μουσείο του Λούβρου-La Musée du Louvre
Το Λούβρο ή το Μουσείο του Λούβρου (γαλλικά: Musée du Louvre γαλλική προφορά: myze dy luvʁ), είναι ένα εθνικό μουσείο τέχνης στο Παρίσι της Γαλλίας. Βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα στο 1ο διαμέρισμα Παρισίου και εκθέτει 35.000 έργα τέχνης – το 12% των αποκτημάτων του, που υπολογίζονται στα 845.000 κομμάτια. Οι μόνιμες συλλογές του μουσείου καταλαμβάνουν συνολικά έκταση 80.600 τετραγωνικών μέτρων και ανάμεσα σε αυτές είναι και οι ελληνικές, που καλύπτουν 10 αίθουσες ή χώρους.
Το Λούβρο αρχικά ήταν αμυντικό φρούριο και υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την ονομασία του. Σύμφωνα με την πρώτη, ονομάστηκε Λούβρο λόγω του τοπωνυμίου της περιοχής όπου οικοδομήθηκε: αυτή λεγόταν Λουκαλανιά. Πιθανολογείται ότι η περιοχή ονομαζόταν έτσι επειδή είχε πολλούς λύκους (στα λατινικά lupus και το θηλυκό, δηλαδή λύκαινα, στην καθομιλουμένη της εποχής εκείνης στη Γαλλία, λεγόταν lupara). Μια άλλη εκδοχή είναι ότι η ονομασία προέρχεται από την σαξωνική λέξη lauer ή lower, η οποία στα ελληνικά αποδίδεται ως «οχυρωμένο φρούριο». Τρίτη εκδοχή: από τη φράση L’ouvre για το αριστουργηματικό έργο, που όμως δεν είναι ιδιαίτερα πιθανή, αφού το κτίσμα αναφέρεται ως Λούβρο ήδη από το 1200, όταν ακόμα στο φρούριο δεν υπήρχε καμία συλλογή.
Το Λούβρο έγινε μουσείο μετά την Γαλλική Επανάσταση. Μέχρι τότε ήταν ανάκτορο των βασιλέων της Γαλλίας και πιο πριν απλώς φρούριο. Συγκεκριμένα το κτίριο που σήμερα στεγάζει το μουσείο οικοδομήθηκε σταδιακά στο πέρασμα των αιώνων αλλάζοντας σημαντικά μορφή ανάλογα με τις χρήσεις του. Η Γαλλική Επανάσταση υπήρξε σταθμός για το Λούβρο, αφού χάρη σε αυτήν αποφασίστηκε το κτιριακό συγκρότημα να μετατραπεί οριστικά σε μουσείο και να ονομαστεί «Κεντρικό Μουσείο των Τεχνών», «Μουσείο της Δημοκρατίας» και μετά «Γαλλικό Μουσείο». Άρχισε να λειτουργεί ως μουσείο τον Αύγουστο του 1793. Τα ¾ των εκθεμάτων του προέρχονταν από τις βασιλικές συλλογές του παρελθόντος και το υπόλοιπο 1/4 προερχόταν από την κατασχεθείσα εκκλησιαστική περιουσία και τη δήμευση της περιουσίας των ευγενών της χώρας.
Το Μουσείο του Ορσέ-La musée d’ Orsay
Το Μουσείο Ορσέ (γαλλ. Musée d’Orsay) είναι Γαλλικό εθνικό μουσείο στο 7ο διαμέρισμα (VIIe arrondissement) της πόλης του Παρισιού, στην αριστερή όχθη (rive gauche) του ποταμού Σηκουάνα (la Seine) και κατά μήκος της ομώνυμης αποβάθρας. Σε αυτό εκτίθενται έργα ζωγραφικής και γλυπτικής δημιουργημένα από το 1848 έως το 1914, ενώ παράλληλα φιλοξενεί και περιοδικές εκθέσεις. Στο μουσείο υπάρχουν τρία επίπεδα. Στο ισόγειο οι αίθουσες εκθέσεων είναι κατανεμημένες αμφίπλευρα της κεντρικής αίθουσας, στην οποία εκτίθενται κυρίως έργα γλυπτικής, ενώ οι πλαϊνές αίθουσες περιλαμβάνουν κυρίως εκθέματα πινάκων ζωγραφικής.
Στο μεσαίο επίπεδο υπάρχουν εξώστες, οι οποίοι δίνουν πρόσβαση στις αίθουσες εκθεμάτων, και στον τρίτο (τελευταίο) όροφο, ο οποίος εκτείνεται κατά μήκος της όχθης του Σηκουάνα με την ομώνυμη αποβάθρα (Quai d” Orsay). Από τον τρίτο όροφο υπάρχει η δυνατότητα εξόδου στον εξώστη, απ” όπου ο επισκέπτης μπορεί να δει το ποτάμι, το Μουσείο του Λούβρου διαγωνίως απέναντι και, σε μεγαλύτερη απόσταση, αντικριστά τη Βασιλική της Ιερής Καρδιάς (Basilique de Sacre-Coeur), το Ναό που βρίσκεται κτισμένος στην κορυφή του λόφου της Μονμάρτρης.
Αλμπιόν Κ., Ελιντιόν Κ., Γιάννη Φ. και Βασίλη Γ., Β1
