Είσαι ο ήρωάς μου…

Το 1ο άρθρο του περιοδικού μας είναι αφιερωμένο στους ήρωες της ελληνικής επανάστασης του 1821 με αφορμή την επέτειο της συμπλήρωσης των 200 χρόνων από την έναρξή της!  Ο καθένας από εμάς θα σας παρουσιάσει έναν ήρωα και όλοι μαζί θα αναδείξουμε το αποτύπωμα όλων αυτών των σπουδαίων προσώπων στην ιστορία της χώρας μας!

Αθανάσιος Διάκος

 αρχείο λήψης

Αθανάσιος Διάκος πίνακας του Διονύσιου Τσόκου

Ο Αθανάσιος Διάκος γεννήθηκε το 1788 στην Άνω Μουσουνίτσα ή Αρτοτίνα Φωκίδας. Ήταν ένας από τους Έλληνες πρωταγωνιστές ήρωες-οπλαρχηγούς της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 ο οποίος έδρασε στην Στερεά Ελλάδα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός ή Αθανάσιος Μασσαβέτας. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία το 1818 και το 1820 έγινε αρματολός στην Λιβαδειά. Τον Απρίλιο του 1821 σε συνεργασία με άλλους οπλαρχηγούς κατέλαβε το φρούριο της Λιβαδειάς και έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες. Κατέλαβε τη γέφυρα της Αλαμάνας και στις 23 Απριλίου 1821 έδωσε μάχη  με τα στρατεύματα  του Ομέρ Βρυώνη. Στη μάχη συνελήφθη και αφού μεταφέρθηκε στη  Λαμία δολοφονήθηκε με ανασκολοπισμό (σουβλίστηκε) από τους Τούρκους στις 24 Απριλίου 1821, αφού προηγουμένως είχε αρνηθεί να αλλαξοπιστήσει λέγοντας:

«Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θέλ΄ αποθάνω….

Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση την ώρα που ξεψυχούσε είπε με παράπονο:

«Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει
τώρα π΄ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζ΄ η γη χορτάρι».

Reporter: Βασίλης 

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Θ._Κολοκοτρώνης._Λάδι._K._Krazeisen

Λιθογραφία του Καρλ Κράτσαϊζεν (1828)

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης  ή Ο Γέρος του Μωριά ήταν Έλληνας αρχιστράτηγος και ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821, οπλαρχηγός, πληρεξούσιος, Σύμβουλος της Επικρατείας. Μετά θάνατό του τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία με τον βαθμό του Στρατάρχη. Καταγόταν από την φημισμένη οικογένεια Τζεργίνη. Γεννήθηκε (3 Απριλίου 1770)στο Ραμοβούνι της Μεσσηνίας. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στον πύργο της Καστάνιτσας στη Μάνη. Ακολούθησε τον πατέρα του στις διάφορες περιπέτειές του. Σε ηλικία μόλις 15 ετών μετακόμισε με τη μητέρα και τα αδέρφια του στο χωριό Άκοβος. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και τον Ιανουάριο του 1821 ξαναγύρισε στη Μάνη όπου άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο γνωρίζοντας πως η ημέρα έναρξης ήταν η 25 Μαρτίου. Βρέθηκε στην κατάληψη της Καλαμάτας  (23 Μαρτίου 1821) με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Την επομένη κινήθηκε προς την Μεγαλόπολη με τον Νικηταρά και την 25η Μαρτίου το πρωί βρίσκονταν στον Κάμπο της Καρύταινας ή της Μεγαλόπολης. Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822). Στις 13 Νοεμβρίου 1838 ο σχεδόν 70χρονος Κολοκοτρώνης μίλησε στην Πνύκα προς τους μαθητές του Γυμνασίου της πρωτεύουσας. Η κυβέρνηση όμως φοβήθηκε και τον καταδίκασε. Πέθανε στην Αθήνα (4 Φεβρουαρίου 1843).

Ο Λόγος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα

Reporter: Θανάσης 

Κίτσος Τζαβέλας

 220px-Κίτσος_Τζαβέλλας._Λιθογραφία._K._Krazeisen.

Κίτσος Τζαβέλλας. Λιθογραφία. Καρλ Κράτσαϊζεν

Οι Τζαβελαίοι ήταν παλιά και μεγάλη ελληνική οικογένεια αγωνιστών από το Σούλι. Ο Κίτσος Τζαβέλας Γεννήθηκε στο Σούλι το 1801.  Ήταν γιος του Φώτου Τζαβέλα, εγγονός του Λάμπρου Τζαβέλα και της Μόσχως. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του έζησε στην Κέρκυρα. Το 1820 γύρισε στο Σούλι και σε ηλικία μόλις 19 χρονών έγινε καπετάνιος – αρχηγός. Το 1822 πήγε στην Πίζα της Ιταλίας, ως απεσταλμένος των Σουλιωτών, για να συνεννοηθεί με τους Φιλικούς για την Επανάσταση και να λάβει οικονομική ενίσχυση για τον αγώνα. Το 1822 πήρε μέρος στην Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου μαζί με το Μάρκο Μπότσαρη, το 1823 στη μάχη του Κεφαλόβρυσου και στην πολιορκία του Αιτωλικού. Συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη στη νίκη της Άμπλιανης το 1824. Έγινε αρχηγός των Σουλιωτών μετά το θάνατο του Ζυγούρα Τζαβέλα (απόγονοι του Ζυγούρα Τζαβέλα βρίσκονται στο χωριό Γέρμας Καστοριάς έχοντας διατηρήσει το επώνυμο Ζυγούρας). Το 1826 ηγήθηκε της επίθεσης των Ελλήνων εναντίον του στρατοπέδου του Κιουταχή και πρωταγωνίστησε στη μάχη της Κλείσοβας. Το 1828 έγινε χιλίαρχος από τον Καποδίστρια και το 1829 συμμετείχε στην ανακατάληψη του Αντιρρίου, της Ναυπάκτου και του Μεσολογγίου. Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, ρίχτηκε στη φυλακή. Ο Όθωνας τον έκανε υποστράτηγο κι αργότερα αντιστράτηγο και υπασπιστή του. Το 1844 αναδείχτηκε Υπουργός Στρατιωτικών, το 1847-1848 πρωθυπουργός και το 1849 Υπουργός των Στρατιωτικών πάλι. Πέθανε στις 9 Μαρτίου 1855 στο Μεσολόγγι.

Reporter: Κάτια

 

Μάρκος Μπότσαρης

Markos_Mpotsaris-Theofilos

Μάρκος Μπότσαρης, πίνακας του Θεόφιλου

Ο Μάρκος Μπότσαρης ή ο «Αετός της Σαμονίβας» ήταν Έλληνας οπλαρχηγός  της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και καπετάνιος των Σουλιωτών. Γεννήθηκε το 1790 στο Σούλι και πέθανε σε ηλικία 33 ετών στη Μάχη του Κεφαλόβρυσου τη νύχτα της 8-9 Αυγούστου το 1823. Ο Μάρκος Μπότσαρης έμεινε στην ιστορία για την ανδρεία του και τη σημαντική συμβολή του στον Αγώνα για την ανεξαρτησία των Ελλήνων και δίκαια θεωρείται μεγάλος εθνικός ήρωας. Αξίζει να αναφερθεί ότι σε ηλικία μόλις 19 ετών, ενώ ζούσε στην Κέρκυρα, κατά παραγγελία του Πουκεβίλ και με τη βοήθεια μεγαλυτέρων του συνέγραψε ένα ελληνο-αρβανίτικο γλωσσάριο το οποίο αποτελεί μάλιστα το πρώτο ελληνο-αρβανίτικο λεξικό. Για τις συνολικές  του υπηρεσίες και τη μεγάλη συνεισφορά του στον αγώνα, μετά θανάτων έλαβε τιμητικά  τον στρατιωτικό βαθμό του Στρατηγού.

Ένα δεκαπεντάλεπτο βίντεο για τη ζωή και τη δράση του ήρωα της Επανάστασης Μάρκου Μπότσαρη και το ξακουστό Σούλι:

Μάρκος Μπότσαρης

Reporter: Κατερίνα 

 

Kωνσταντίνος Κανάρης

 220px-Kanaris_Konstantinos_-_Greek_Fighter

Πορτρέτο του Κωνσταντίνου Κανάρη.

      Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Ο αγώνας για την λευτεριά ανέδειξε σπουδαίους ήρωες στη στεριά. Όμως σε ένα ναυτικό λαό, όπως οι Έλληνες, δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι ήρωες της θάλασσας, οι καπεταναίοι του Αιγαίου, ένας από αυτούς ήταν ο Κωνσταντίνος Κανάρης ο μπουρλοτιέρης με τα πυρπολικά του. Γεννήθηκε το 1793 στα Ψαρά όπου και μεγάλωσε. Ήταν το μικρότερο παιδί του Ψαριανού Δημογέροντα Μιχαήλ Κανάριου και της Μαρώς. Αρχικά το όνομά του ήταν «Κανάριος» και τελικά έγινε Κανάρης. Έμεινε πολύ μικρός ορφανός από πατέρα και έτσι άρχισε να δουλεύει σε πλοία του θείου του. Όταν πέθανε ο θείος του, ανέλαβε καπετάνιος ο ίδιος σε ηλικία μόλις 20 ετών.

Όταν έμαθε ότι ξέσπασε η επανάσταση έσπευσε αυθόρμητα να πάρει μέρος στον πρώτο «πολεμικό στόλο» των Ψαριανών και από τους πρώτους μήνες ξεχώρισε για το θάρρος του και την αποφασιστικότητά του, κατόπιν εντάχθηκε στα πυρπολικά. Τον Ιούνιο του 1822 πήρε εκδίκηση για τη σφαγή των Ελλήνων στη Χίο βάζοντας μπουρλότο στην τουρκική ναυαρχίδα του Καρά Αλή. Το παραπάνω γεγονός έκανε μεγάλη εντύπωση στην Ευρώπη. Ο Κανάρης πλέον ήταν ήρωας συμμετείχε σε πολλές αποστολές στη θάλασσα του Αιγαίου και όχι μόνο, όπως σε αυτή της επίθεσης στο Τουρκικό στόλο στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας όπου ο Μοχάμεντ Αλή είχε συγκεντρώσει  60 πολεμικά και τριπλάσια φορτηγά πλοία. Το σχέδιο του Κανάρη προέβλεπε να πάνε κάποια ελληνικά πλοία στην Αλεξάνδρεια και να κάψουν τον εχθρικό στόλο, αποστολή αυτοκτονίας αλλά σκεφτόταν μόνο τη λευτεριά της Ελλάδας και επιχείρησε και αυτόν τον άθλο χωρίς δισταγμό.

The_burning_of_the_Turkish_flagship_by_Kanaris

Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη.

Πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα (π. 1866-1870).  

Πινακοθήκη Αβέρωφ, Μέτσοβο.

           Μετά την απελευθέρωση συνέχισε να προσφέρει στη χώρα του, ήταν πρόσωπο εμπιστοσύνης για τον Ιωάννη Καποδίστρια που τον διόρισε σε σημαντικές θέσεις στο στρατό και στην κυβέρνηση. Έφτασε πέντε φορές στο ανώτερο αξίωμα του πρωθυπουργού της Ελλάδας. Πέθανε στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 1877.

Reporter: Μάξιμος

 

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

cebccf80cebfcf85cebccf80cebfcf85cebbceb9cebdceb1-ceb5ceb8cebdceb9cebacebf-ceb9cf83cf84cebfcf81ceb9cebacebf-cebccebfcf85cf83ceb5ceb9

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα καταγόταν από την Ύδρα και γεννήθηκε στης 11 Μαΐου 1771 στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης. Στα 17 της παντρεύτηκε. Στα 26 της χρόνια όμως έμεινε χήρα με τρία παιδία καθώς ο πρώτος της σύζυγος, ο Σπετσιώτης πλοίαρχος Δημήτρης Γιάννουζας, πέθανε.

Το 1801 παντρεύτηκε τον Δημήτριο Μπούμπουλη και έγινε γνωστή ως Μπουμπουλίνα. Μαζί του απέχτησε άλλα τρία παιδιά αλλά σε κάποια σύγκρουση ο σύζυγος σκοτώθηκε. Με τη περιουσία που της άφησε ασχολήθηκε με τα ναυτιλιακά και έγινε μέτοχος σε σπετσιώτικα πλοία. Έχοντας επιχειρηματικό μυαλό, και με τη σωστή διαχείριση κατάφερε να αυξήσει την περιουσία της. Όταν όμως ξεκίνησε η ελληνική επανάσταση, είχε σχηματίσει δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες. Είχε αναλάβει να αρματώνει, να συντηρεί και να πληρώνει τον στρατό αυτό μόνη της όπως έκανε και με τα πλοία της και τα πληρώματά τους, με αποτέλεσμα μέσα στα δύο πρώτα χρόνια της επανάστασης να ξοδέψει όλη της την περιουσία. Την δολοφόνησαν τον Μάιο του 1825, την πυροβόλησαν στο μέτωπο και έπεσε νεκρή σε κάποια λογομαχία.

 

Reporter: Μαρία

 

Μαντώ Μαυρογένους

Manto_Mavrogenous2

Εξέχουσα μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, μία από τις ελάχιστες γυναίκες που διακρίθηκαν στον Αγώνα. Οι πληροφορίες για τη ζωή και τη δράση της αντλούνται κυρίως από ξένους συγγραφείς, τους οποίους φαίνεται ότι είχε σαγηνεύσει με την προσωπικότητα και την ομορφιά της και όχι από τους συγχρόνους της Έλληνες ιστορικούς και απομνηματογράφους που αποσιώπησαν ή υποτίμησαν την προσφορά της στον Αγώνα.

Η Μαντώ (Μαγδαληνή το βαπτιστικό της όνομα) Μαυρογένους γεννήθηκε το 1796 ή το 1797 στην Τεργέστη. Ο πατέρας της Νικόλαος Μαυρογένης, γόνος της ονομαστής φαναριώτικης οικογένειας των Μαυρογένηδων με καταγωγή από τις Κυκλάδες, ασχολούνταν με το εμπόριο. Η Μυκονιάτισσα μητέρα της Ζαχαράτη Χατζή Μπάτη, ήταν πολύγλωσση και κρατούσε τα κατάστιχα των εμπορικών δραστηριοτήτων του άνδρα της. Σύμφωνα με τον Γάλλο φιλέλληνα στρατιωτικό και συγγραφέα Μαξίμ Ρεμπό (1760-1842) η Μαντώ γνώριζε γαλλικά και ιταλικά. Με την έναρξη της Επανάστασης, από την Τήνο, όπου διέμενε μετά τον θάνατο του πατέρα της το 1818, έσπευσε στη Μύκονο, στις 29 Δεκεμβρίου 1821, και πρωτοστάτησε στην εξέγερση των κατοίκων του νησιού. Διέθεσε μεγάλα χρηματικά ποσά για τον εξοπλισμό και την επάνδρωση μυκονιάτικων πλοίων και έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων στην Κάρυστο, στο Πήλιο  και τη Φθιώτιδα (1823).

Reporter: Κλεοπάτρα

 

Ανδρέας Μιαούλης

jpg3

Ο Ανδρέας Μιαούλης γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1769 στην Ύδρα και το πραγματικό του επώνυμο ήταν Βώκος. Σε ηλικία μόλις 16 ετών και παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του έγινε πλοίαρχος στο οικογενειακό πλοίο. Αμέσως μετά πούλησε το πλοίο της οικογένειας και αγόρασε από έναν Οθωμανό της Χίου το εμπορικό πλοίο Μιαούλ. Από τότε εμφανίζεται με το επώνυμο Μιαούλης.

Ήταν ένας από τους σημαντικότερους ήρωες της μεγάλης Επανάστασης του 1821. Στην αρχή ήταν αντίθετος με την εθνική εξέγερση γιατί πίστευε ότι οι Έλληνες δεν ήταν ακόμα επαρκώς προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό στρατό. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και συμμετείχε ενεργά στην Ελληνική Επανάσταση. Ο Καποδίστριας επανέφερε, επίσημα, τον Μιαούλη ως Ναύαρχο του ελληνικού στόλου και ανέθεσε στον Κανάρη την αρχηγία των πυρπολικών.

Τον Ιούλη του 1831, υπό την κατεύθυνση του Μαυροκορδάτου, ο Μιαούλης με 200 Υδραίους και άλλους ντόπιους ενόπλους, καταλαμβάνουν αρχικά την ελληνική ναυαρχίδα «Ελλάς» και το μικρό φρούριο που έλεγχε το στενό. Στις επόμενες μέρες καταφέρνουν να πάρουν τον έλεγχο από τον Κανάρη τριών πλοίων, ανάμεσά τους η φρεγάτα «Σπέτσες» που ήταν δωρεά των παιδιών της Μπουμπουλίνας. Την 1η Αυγούστου του 1831, ο Μιαούλης είχε μείνει με πολύ λίγους άντρες και σε μια στιγμή απελπισίας, ως ύστατη πολεμική πράξη, άναψε φυτίλια στις μπαρουταποθήκες των τεσσάρων μεγαλύτερων πλοίων. Ανατινάχτηκαν η φρεγάτα «Ελλάς» και η κορβέτα «Ύδρα», τα άλλα δύο πλοία σώθηκαν. Η πυρπόληση των ελληνικών πλοίων στιγμάτισε τον Μιαούλη. Ο Μιαούλης αργότερα έλεγε μετανοημένος ότι καλύτερα να του είχαν κόψει το χέρι παρά να τα είχε κάψει.

Επί βασιλείας Όθωνα, διορίστηκε Αρχηγός του Ναυτικού Διευθυντηρίου, Γενικός Επιθεωρητής του Στόλου και Σύμβουλος Επικρατείας. Ο Ανδρέας Μιαούλης πέθανε στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1835 από φυματίωση και τάφηκε στον Πειραιά, στην περιοχή που αργότερα ονομάστηκε Ακτή Μιαούλη.

Reporter: Απόστολος

 

Παλαιών Πατρών Γερμανός

250px-Ο_Παλαιών_Πατρών_Γερμανός_2

 

 

Ο Αρχιεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στα Καλάβρυτα.

Πίνακας του Λουδοβίκου Λιπαρίνι (1800-1856).

Λιθογραφία, Εθνικό Ιστορικό Μουσείου

Ιεράρχης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μέλος της Φιλικής Εταιρείας και πάνω απ’ όλα εκ των πρωταγωνιστικών μορφών της Επανάστασης του 1821. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Γκόζιας και γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1771, Μεγάλη Παρασκευή, στη Δημητσάνα.

Στις αρχές του 1797 μετέβη στη Σμύρνη όπου χειροτονήθηκε διάκονος παίρνοντας το προσωνύμιο Γερμανός. Τον Μάρτιο του 1806 χειροτονήθηκε μητροπολίτης Παλαιών Πατρών (οι Νέαι Πάτραι ήταν το Πατρατζίκι, σημερινή Υπάτη) και τον Μάιο του ίδιου χρόνου γύρισε στην Πελοπόννησο, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του.

Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από τότε αφοσιώθηκε στην προετοιμασία της Επανάστασης. Στις 13 Μαρτίου του 1821 ευλόγησε τη σημαία της Επανάστασης στη Μονή της Αγίας Λαύρας και κατά το εναρκτήριο έναυσμα της ελληνικής επανάστασης στις 25 Μαρτίου 1821, οργάνωσε και πραγματοποίησε τελετή ύψωσης της σημαίας του αγώνα όπου και κήρυξε την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, χρησιμοποιούνταν ως σημείο συγκέντρωσης προεστών, οπλαρχηγών και κληρικών την περίοδο αυτήν.

Έλαβε ενεργό μέρος στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (20 Δεκεμβρίου 1821 – 16 Ιανουαρίου 1822) και με εντολή της έφυγε για την Ιταλία στις 26 Οκτωβρίου 1822 με τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, με στόχο να ενημερώσουν την Ιταλία και το Βατικανό για το αγωνιζόμενο Έθνος που πάλευε για να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό. Η αποστολή του Γερμανού εξέφρασε εκείνη την περίοδο την επίσημη φωνή της επαναστατημένης Ελλάδας στο εξωτερικό και απέφερε αρκετά οφέλη στην επανάσταση. Αποκαρδιωμένος από την αποτυχία των επαφών του στην Ιταλία, επέστρεψε στην Πελοπόννησο τον Ιούλιο του 1824, σε μία περίοδο που οι εμφύλιες συγκρούσεις βρίσκονταν στην οξύτερη φάση τους και διαγραφόταν η απειλή ένοπλης σύγκρουσης. Tο 1826, εκλέχθηκε μέλος της Γ’ Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο και διηύθυνε ως πρόεδρος τις εργασίες της (6-16 Απριλίου), που διαλύθηκαν πρόωρα, λόγω της πτώσης του Μεσολογγίου.

Στο Ναύπλιο ο Π. Π. Γερμανός προσεβλήθη από λοιμώδη νόσο από την οποία και απεβίωσε στις 30 Μαΐου 1826. Το λείψανό του φυλάσσεται στη μεγάλη αίθουσα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Σχολής της Δημητσάνας, ενώ από το 1930 στήθηκε ο επιβλητικός ανδριάντας, έργο του Ιταλού γλύπτη Caparelo, στην είσοδο της πόλης.

Reporter: Στάμος

 

Ρήγας Βελεστινλής (Φεραίος)

metatroph_gr

Ο Ρήγας Βελεστινλής (Φεραίος) υπήρξε πρόδρομος και πρωτεργάτης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Γεννήθηκε το 1757 στο Βελεστίνο της Μαγνησίας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνιος Κυριαζής ή Κυρίτζης. Ο ίδιος προτιμούσε να χρησιμοποιεί ως επώνυμο αυτό της γενέτειράς του, ενώ οι Έλληνες διανοούμενοι που ζούσαν στην εξορία τον αποκαλούσαν Φεραίο, επειδή στην αρχαιότητα η πόλη του ονομαζόταν Φεραί.

Ο νεαρός Ρήγας εγκατέλειψε το Βελεστίνο πολύ νωρίς, αφού πρώτα πήρε τη βασική του μόρφωση. Το 1785 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνέχισε τις σπουδές του κι εντάχθηκε στο περιβάλλον των Φαναριωτών, ενώ το 1788 εγκαταστάθηκε στη Βλαχία ως διοικητικός υπάλληλος.

Στα χρόνια που ακολούθησαν διακρίθηκε ως λόγιος και συγγραφέας. Το 1790 και το 1796 ταξίδεψε στη Βιέννη για να τυπώσει τα βιβλία του, μεταξύ αυτών το «Σχολείο των ντελικάτων εραστών», το «Φυσικής Απάνθισμα», ο «Ηθικός Τρίποδας» και ο «Ανάχαρσις». Ως κορυφαίο έργο του, πάντως, θεωρείται η «Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας» που περιείχε:

  • τον Θούριο, γνωστό επαναστατικό άσμα
  • μία επαναστατική προκήρυξη
  • τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου σύμφωνα με τα πρότυπα των Γάλλων Διαφωτιστών
  • το Σύνταγμα του Ρήγα.

Το πολιτικό όραμα του Ρήγα συνίστατο στη δημιουργία μιας πολυεθνικής βαλκανικής επικράτειας που θα ήταν απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις της οθωμανικής πολιτικής και στην οποία οι Έλληνες θα είχαν κυρίαρχη θέση. Για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου προσπάθησε να εξεγείρει όλους τους υπόδουλους στους Οθωμανούς λαούς της Βαλκανικής εναντίον του κοινού τυράννου. Επεδίωξε, μάλιστα, να συναντήσει τον Μεγάλο Ναπολέοντα για να ζητήσει τη βοήθειά του.

Συνελήφθη, όμως, στις 8 Δεκεμβρίου του 1797 από τους Αυστριακούς στην Τεργέστη και παραδόθηκε στους Τούρκους, οι οποίοι τον σκότωσαν δια στραγγαλισμού στις 12 Ιουνίου του 1798 στο Βελιγράδι.

Ο Θούριος του Ρήγα Φερραίου Βελεστινλή – Νίκος Ξυλούρης

Reporter: Χρυσήλια

 

Διονύσιος Σολωμός

200px-Solomos_portrait_4

Ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός, είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος της Επτανησιακής Σχολής και μια από τις κορυφαίες πνευματικές φυσιογνωμίες του Νεότερου Ελληνισμού. Τον Μάιο του 1823 επηρεασμένος από την Ελληνική Επανάσταση, έγραψε το ποίημα «Ύμνος εις την Ελευθερία», οι δύο πρώτες στροφές του οποίου, σε μουσική Νικολάου Μάντζαρου, αποτελούν τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας.

Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στις 8 Απριλίου του 1798 στη Ζάκυνθο.

Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και το 1808 έφυγε για σπουδές στην Ιταλία, με τη συνοδεία του Ιταλού δασκάλου του. Επτά χρόνια αργότερα πήρε το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Πάβιας, απ” όπου πήρε το πτυχίο της Νομικής. Παράλληλα με τις σπουδές στη νομική, για την οποία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε, άρχισε να γράφει στίχους στην ιταλική γλώσσα, ενώ ήρθε σε επαφή με διαπρεπείς φιλοσόφους, φιλολόγους και αξιόλογους εκπροσώπους της λογοτεχνικής κίνησης της εποχής.

Το 1818 επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε για δέκα χρόνια. Εκεί άρχισε να γράφει τα πρώτα του αξιόλογα στιχουργήματα στα ελληνικά. Τα πιο σημαντικά από αυτά είναι ο “Ύμνος εις την Ελευθερίαν”, “Εις τον θάνατο του Λορδ Μπάυρον”, “Η καταστροφή των Ψαρών”, “Η Φαρμακωμένη”, “Ο Λάμπρος”, “Εις Μοναχήν”, “Ο Κρητικός”, “Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι”, “Ο Πορφύρας”.

Στα τέλη του 1828 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα, συνεχίζοντας την ενασχόλησή του με την ποίηση σχεδόν απομονωμένος. Δεν έκανε ούτε ένα ταξίδι στην ελευθερωμένη Ελλάδα.

Στις 3 Φεβρουαρίου του 1849 παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, διότι «με την ποίηση του διέγειρε τα αισθήματα του λαού στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία».

Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1857 στην Κέρκυρα, ύστερα από αλλεπάλληλες εγκεφαλικές συμφορήσεις. Τα οστά του μεταφέρθηκαν το 1865 στη Ζάκυνθο και τοποθετήθηκαν αρχικώς σ” ένα μικρό μαυσωλείο στον τάφο του Κάλβου.

Ο Εθνικός Ύμνος στη νοηματική γλώσσα

Reporter: Έκτορας

Γεώργιο Καραϊσκάκη

Karaϊskakis_Greek_Fighter

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης γεννήθηκε το 1782 πλησίον του χωριού Μαυρομμάτι Καρδίτσας ή σε μοναστήρι στη Σκουληκαριά. Ήταν γιος της Ζωής Διμισκή ή Ντιμισκή που αργότερα έγινε καλόγρια. Για την ταυτότητα του πατέρα του δεν υπάρχει βεβαιότητα. Θεωρείται πιθανότερο ότι ήταν ο αρματολός του Βάλτου Δημήτριος Ίσκος ή Καραΐσκος. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα λόγω του οικογενειακού του ιστορικού. Νεαρός έπεσε στα χέρια του Αλή Πασά των Ιωαννίνων και υπηρέτησε στην αυλή του μέχρι που λιποτάκτησε και πήγε στον Κατσαντώνη.

Ο Καραϊσκάκης από νεαρή ηλικία φιλοδοξούσε να γίνει κάποια μέρα καπετάνιος των Αγράφων και το κατόρθωσε πράγματι το 1821. Τον Σεπτέμβριο μαζί με άλλους οπλαρχηγούς καταλαμβάνει την Άρτα, σε σύμπραξη με τους Αρβανίτες. Κάτοχος πλέον των Αγράφων, μετά τη λύση της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου (31 Δεκεμβρίου 1822), όταν μέρος του στρατού του Ομέρ Βρυώνη και του Κιουταχή χρειάστηκε από το Αγρίνιο να μετακινηθεί διερχόμενο από τα Άγραφα. Ο Καραϊσκάκης προκατέλαβε με χίλιους περίπου άνδρες την διάβαση κοντά στον Άγιο Βλάση (Σολοβάκο) και ανάγκασε τους εχθρούς, να οπισθοχωρήσουν στο Αγρίνιο, μετά από πεισματώδη μάχη. Τον Ιούλιο του 1826 διορίζεται αρχιστράτηγος της Ρούμελης, με πλήρη δικαιοδοσία. Παρότι σοβαρά άρρωστος, θα επιχειρήσει εκστρατεία προς τη Δόμβραινα τον Οκτώβριο για να αποκόψει τον ανεφοδιασμό του Κιουταχή που πολιορκούσε την Ακρόπολη. Θα εκκαθαρίσει την περιοχή και στις 24 Νοεμβρίου του 1826 θα σημειώσει μεγαλειώδη νίκη επί των Τούρκων στην Αράχωβα, σε μία πολυήμερη μάχη, που θα αναδείξει τις στρατηγικές του ικανότητες.

Ο Αρχιστράτηγος Καραϊσκάκης επιστρέφοντας στην Ελευσίνα από νικηφόρα περιοδεία του, έχοντας χίλιους περίπου άνδρες, μετέφερε το στρατόπεδό του στο Κερατσίνι στα υψώματα του οποίου έχτισε «ταμπούρια» (μικρές οχυρώσεις). Εκεί ένα απόγευμα ο Καραϊσκάκης βγήκε από τη σκηνή του και κατευθύνθηκε έφιππος προς το σημείο μιας συμπλοκής. Μία σφαίρα, όμως τον τραυμάτισε θανάσιμα. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 το πρωί της 23ης Απριλίου 1827, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο θάνατος του Καραϊσκάκη οφειλόταν σε δολοφονική ενέργεια.

Δέκα παλικάρια _ Γιώργος Νταλάρας

Reporter: Γιώργος

 

Οδυσσέας Ανδρούτσος

Odysseas-androutsos

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Το αποκορύφωμα των μαχών του ήταν η ηρωική μάχη στο Χάνι της Γραβιάς (8 Μαΐου 1821). Με λίγους Έλληνες οχυρώθηκε μέσα στο χάνι αντιμετώπισε επιτυχώς πολλαπλάσιο στράτευμα από Οθωμανούς υπό τον Ομέρ Βρυώνη αλλά ο Ανδρούτσος και οι συναγωνιστές του κατάφεραν να αποδράσουν μέσα στη νύχτα με ελάχιστες απώλειες. Στη μάχη αυτή, η στρατηγική ιδιοφυΐα του Ανδρούτσου θριάμβευσε. Δικαιωματικά κατέλαβε τη θέση του αρχηγού των όπλων της Βοιωτίας και ουσιαστικά αυτός επηρέασε την τύχη της επαναστάσεως στην ανατολική Στερεά κατά τα επόμενα έτη. Τότε γράφτηκε και το γνωστό δημοτικό τραγούδι:

«Τ’ Αντρούτσου η μάνα χαίρεται, του Διάκου καμαρώνει.

Γιατί έχουν γιους αρματολούς, και γιους καπεταναίους.

Ανδρούτσος φυλάει τη Γραβιά, Διάκος την Αλαμάνα».

Τ” Ανδρούτσου η μάνα χαίρεται

Την άνοιξη του 1822 κατηγορήθηκε από τον Ιωάννη Κωλέττη για συνεργασία με τον εχθρό, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί από το αξίωμα. Στην Αθήνα ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γνώρισε πολλούς ξένους Φιλέλληνες οι οποίοι αναφέρονται ευνοϊκά στα απομνημονεύματά τους σε αυτόν. Ο Ανδρούτσος συνέχισε απτόητος την πολεμική του δράση εναντίον των Τούρκων μέχρι το 1824. Τελικά το μίσος των Φαναριωτών και των κοτζαμπάσηδων οδήγησε στην δολοφονία ενός από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της Επανάστασης. Στις 5 Ιουνίου 1825, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, φυλακισμένος από ψευδείς κατηγορίες στην Ακρόπολη, βασανίστηκε και σκοτώθηκε.

Reporter: Συνοδή

 

Ανδρέας Ζαΐμης

Ζαΐμης_Ανδρέας1

Γεννήθηκε στην Κερπινή Καλαβρύτων το 1791, γιος του προεστού των Καλαβρύτων Ασημάκη Ζαΐμη. Νέος μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία. Μαζί με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης στο Ιστορικό Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Συμμετείχε με δικό του στρατιωτικό σώμα στην απόκρουση του Δράμαλη, στην πολιορκία της Πάτρας και στη λύση της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου (Δεκέμβριος του 1822). Υπήρξε μέλος της Α΄ και της Β΄ Εθνοσυνέλευσης και ανέλαβε με απόφαση της Τρίτης Εθνοσυνέλευσης πρόεδρος της «Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος», αναλαμβάνοντας την ευθύνη της διακυβέρνησης και της συνέχισης του Αγώνα. Επί Καποδίστρια διορίστηκε μέλος του «Πανελληνίου». Το 1837 τελείωσε την πολιτική του σταδιοδρομία ως αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας και πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου. Παντρεύτηκε την Ελένη Δεληγιάννη, κόρη του προεστού των Λαγκαδίων, Ιωάννη Δεληγιάννη. Ο γιος του Θρασύβουλος και ο εγγονός του Αλέξανδρος διετέλεσαν επίσης πρωθυπουργοί. Πέθανε στην Αθήνα το 1840.

Reporter: Μαρίλια

 

Πηγές:

https://edutv.minedu.gov.gr​

https://www.hellenicparliament.gr

https://el.wikipedia.org

https://hellenic-college.gr

https://www.sansimera.gr

https://sdideng.gr

https://www.youtube.com

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης